Έπραξαν σωστά, έστω και αργά....

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η απόφαση του Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου να... τραβήξουν αυτιά ήταν επιβεβλημένη, αλλά μάλλον καθυστερημένη. Η επίσκεψη που έκαναν στο ΣΕΦ το απόγευμα της Παρασκευής και το «χοντρό χέρι» που έβαλαν στους παίκτες του Ολυμπιακού ήταν απόλυτα σωστή σαν κίνηση, αλλά θα μπορούσε ή μάλλον θα έπρεπε να είχε γίνει αρκετό καιρό πριν.

Περισσότερο ανησυχητικό στοιχείο ακόμη και από τα εμφανή αγωνιστικά προβλήματα του Ολυμπιακού είναι το κλίμα που υπάρχει στην ομάδα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο των αποδυτηρίων και οι στιγμές έντασης των παικτών μεταξύ τους ή με το τεχνικό τιμ στη διάρκεια των αγώνων είναι αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο.

Όσο η ομάδα κέρδιζε, τα προβλήματα καμουφλάρονταν και δεν υπήρχε λόγος να βγουν στην επιφάνεια. Με τον Ολυμπιακό Κυπελλούχο, στο φάιναλ φορ και βάσει του προσώπου που παρουσίαζε μέχρι πρότινος ικανό να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, όλα έδειχναν καλώς καμωμένα και αγγελικά πλασμένα στο Φάληρο. Το κοινό όραμα του τριπλ κράουν έκανε τα όποια διαπροσωπικά προβλήματα να μοιάζουν ασήμαντα. Όμως αποδείχτηκε πως δεν ήταν.

Η ενότητα μιας ομάδας δεν δοκιμάζεται στις επιτυχίες, αλλά στις δύσκολες στιγμές. Όταν ο Παναθηναϊκός βρέθηκε φέτος-μετά από μία ιστορική σεζόν με τρεις τίτλους-να χάνει πρόωρα τους δύο από αυτούς, το οικοδόμημα άντεξε τους κλυδωνισμούς, καθένας προτίμησε να κάνει αυτοκριτική κι όχι απόδοση ευθυνών στους άλλους και η συνεχής αγωνιστική βελτίωση έκτοτε είναι εμφανής.

Στον Ολυμπιακό αρκούσε μία απογοητευτική εμφάνιση στον τελικό της Ευρωλίγκας, απέναντι σε έναν αναμφίβολα ανώτερο αντίπαλο όπως η Μπαρτσελόνα, για να αναδειχθούν τα προβλήματα, να διαταραχθούν οι ισορροπίες και να έρθει ο πανικός. Η εικόνα που εμφανίστηκε στο παρκέ σε εκείνο το ματς, αλλά και την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ, ήταν κάθε άλλο παρά ομάδας μπροστά σε μία πρόκληση όπως η κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 13 χρόνια: με κάποιους παίκτες να μοιάζουν τσακωμένοι μεταξύ τους, να παίζουν πρώτα για τον εαυτό τους και να μη λογοδοτούν σε κανέναν.

Η ευθύνη ασφαλώς ανήκει πρώτα από όλα στον προπονητή. Η πυγμή που έδειξε ο Παναγιώτης Γιαννάκης πέρυσι θέτοντας εκτός ομάδας παίκτες που δεν είχαν τη δέουσα αγωνιστική και όχι μόνο συμπεριφορά, φάνηκε πως θυσιάστηκε φέτος στο βωμό των τίτλων. Ανέχτηκε συμπεριφορές και αντιδράσεις παικτών, με συνέπεια η πειθαρχία να πάει περίπατο και να παρουσιάζεται η εικόνα διάλυσης όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά εντός παρκέ.

Πλέον είναι αργά για τον προπονητή να επαναφέρει την τάξη. Ίσως και για τη διοίκηση, αλλά όφειλε να αντιδράσει, έστω και τώρα. Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος έχουν επενδύσει πολλά εκατομμύρια ευρώ για να τα δουν να «καίγονται» μπροστά στα μάτια τους όχι για αγωνιστικά ή τεχνικά λάθη, ούτε για... 0/23 τρίποντα, αλλά για χάρη βεντετισμών ή εγωισμών παικτών, στους οποίους οι ίδιοι έστρωσαν κόκκινα χαλιά για να έρθουν. Όμως περισσότερο ίσως και από τα χρήματα έχουν επενδύσει ψυχικά σε αυτή την ομάδα και βλέπουν ότι δεν υπάρχει ανταπόδοση.

Είναι η δυναμική-πλην όμως μάλλον καθυστερημένη-παρέμβασή τους ικανή να αλλάξει τη διαμορφωθείσα κατάσταση; Οι πρώτες εξετάσεις θα γίνουν την Κυριακή στο ΣΕΦ. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στους τελικούς, τουλάχιστον είναι πλέον βέβαιο ότι οι διοικούντες έχουν αντιληφθεί πως ο πρόεδρος μιας ομάδας δεν πρέπει να είναι μόνο ο «καλός», που πληρώνει πλουσιοπάροχα παίκτες, προπονητές και τους παρέχει όλες τις ανέσεις, αλλά συχνά θα πρέπει να γίνεται «κακός» απαιτώντας από αυτούς να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Διαφορετικά, θα συνεχίσουν να ρίχνουν νερό σε τρύπιο κουβά...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com