Οι περήφανα αποκλεισμένοι και ο... σίγουρος του τελικού

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη χάσει το Κύπελλο, αποχαιρέτησε πρόωρα την Ευρωλίγκα, συνεχίζει να απέχει σε επίπεδα απόδοσης αρκετά από την ομάδα που πέρυσι κατέκτησε το τριπλ κράουν, αλλά απέδειξε πως πανάξια φέρει τον τίτλο της μεγάλης ομάδας. Έναν χαρακτηρισμό, που δεν έρχεται μόνο με κούπες, διακρίσεις και καλό μπάσκετ, αλλά ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από τα προαναφερθέντα, με την αγωνιστική συμπεριφορά που δείχνει μία ομάδα.

Απογοητευμένος, χωρίς καμία ελπίδα πρόκρισης, λαβωμένος από τραυματισμούς και έχοντας απέναντί του μία συμπαθέστατη ελληνική ομάδα που μαχόταν για την πραγματοποίηση του δικού της ονείρου, ο Παναθηναϊκός δεν... συγκινήθηκε. Παρουσίασε στο γήπεδο όσο «κακό» πρόσωπο πρέπει να δείχνει μία μεγάλη ομάδα, η οποία δεν χαρίζει και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Έπαιξε για την ιστορία, τη φανέλα και την υστεροφημία του, κλείνοντας τα στόματα όσων είχαν... προβλέψει αρχικά πως ο Ομπράντοβιτς θα έδινε το ματς του Βελιγραδίου στην αγαπημένη του Παρτιζάν και εν συνεχεία πως θα έκανε τη χάρη στο Μαρούσι. Η απουσία των «πρασίνων» από τη φετινή οκτάδα ασφαλώς και αποτελεί αποτυχία, αλλά η στόφα της μεγάλης ομάδας δεν διαγράφεται με κανέναν αποκλεισμό.

Ποιος όμως θα είχε αντίρρηση να περάσει στα προημιτελικά το Μαρούσι, ακόμη και με «δώρο» του Παναθηναϊκού; Μία ομάδα που ενώ δικαιωματικά είχε θέση στη διοργάνωση υποχρεώθηκε από την αυθαίρετη απόφαση των «εγκεφάλων» της Ευρωλίγκας να παίξει σε δύο προκριματικούς γύρους, δέχτηκε τα χλευαστικά σχόλια του κ. Μπερτομέου για τη μικρή λαϊκή της βάση, πάλεψε με μεγαθήρια έχοντας το μικρότερο μπάτζετ στη διοργάνωση, ξεσπιτώθηκε από το μικρό πλην ζεστό κλειστό του Αγίου Θωμά στο αχανές ΟΑΚΑ, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, αλλά κόντρα σε όλα τα εμπόδια που της όρθωσαν ή παρουσιάστηκαν στην πορεία κέρδισε μόνο συμπάθειες και την αναγνώριση όλου του κόσμου. Κι επειδή στον αθλητισμό επιτυχία είναι να ξεπερνάς τον εαυτό και τα όριά σου, η πορεία του Αμαρουσίου κάτι παραπάνω από απλώς επιτυχημένη. Δυστυχώς όμως μάλλον και ανεπανάληπτη για το σύλλογο αυτό, που πάντως φρόντισε να στείλει προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα πως ο Δαυίδ μπορεί ακόμη και σήμερα να τα βάλει με τον Γολιάθ. Κι όχι μόνο με έναν, αλλά με πολλούς.

Πρώτα Κιντέλ, μετά Πίνι και στο τέλος «Μπάρτσα»

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Χίμκι δεν αντέχει σε κριτική. Καλό το κίνητρο του έξι στα έξι στο Top 16, αλλά κανείς δεν θα το θυμάται πέρα από τους λάγνους των ρεκόρ. Οι «ερυθρόλευκοι» είναι με το ενάμιση πόδι στο φάιναλ φορ αφού η Πρόκομ του Κιντέλ Γουντς μοιάζει αδύνατο να τους αποκλείσει. Οι Πολωνοί διαθέτουν απρόβλεπτη ομάδα, αλλά είναι απίθανο να κερδίσουν τρεις φορές μέσα σε 10-15 μέρες έναν όχι καλό αλλά έστω και μέτριο Ολυμπιακό για να τον αποκλείσουν. Το ραντεβού με τη Μακάμπι του παλιόφιλου Πίνι Γκέρσον στα ημιτελικά του Παρισιού μοιάζει αναπόφευκτο και μία τιτανομαχία στον τελικό με την Μπαρτσελόνα εξαιρετικά πιθανή. Ο φετινός Ολυμπιακός έχει τις δυνατότητες να φτάσει μέχρι το τέλος.

Στα υπόλοιπα τρία ζευγάρια των προημιτελικών, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα. Η Μπαρτσελόνα δύσκολα θα αντιμετωπίσει δυσκολίες απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ Μαδρίτης όσα τρικ κι αν σκαρφιστεί ο πανούργος Μεσίνα, η Μακάμπι έχει ασφαλώς τον πρώτο λόγο κόντρα στην Παρτιζάν, ενώ εντελώς αμφίρροπο είναι το ζευγάρι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με την ενισχυμένη στα προημιτελικά με τον Τιάγκο Σπλίτερ Κάχα Λαμποράλ.

* Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com