Ο «πράσινος» ασθενής, η ομάδα χωρίς ταβάνι και ο ώριμος «έφηβος»

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Τα σημάδια είχαν φανεί από καιρό. Ο Παναθηναϊκός αυτός δεν θυμίζει σε τίποτα τον περσινό. Σίγουρα κι εκείνος είχε αντιμετωπίσει προβλήματα στο ξεκίνημα της σεζόν, είχε τερματίσει τρίτος στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και είχε γνωρίσει ήττες που του στοίχισαν το πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα. Όμως μπαίνοντας στον Ιανουάριο και ιδιαίτερα από το Φεβρουάριο και μετά έδειχνε να ρολάρει και να παίρνει φόρα πριν την απογείωση της άνοιξης, σε αντίθεση με τον φετινό που εξακολουθεί να είναι προβληματικός. Προβλέψιμος, δίχως εμπνεύσεις και δημιουργικές ιδέες στην επίθεση. Ευάλωτος στην περιφερειακή άμυνα, αδύνατος στο ριμπάουντ και με προβλήματα στην αντιμετώπιση του παιχνιδιού που ο ίδιος εφάρμοζε υποδειγματικά τα τελευταία χρόνια σε Ελλάδα και Ευρώπη, του πικ εν ρολ. Παράλληλα όμως και με «εύθραυστη» ψυχολογία, με τους παίκτες να αδυνατούν όχι απλώς να αυξήσουν τη διαφορά «σκοτώνοντας» τον αντίπαλο ή έστω να τη συντηρήσουν, αλλά και να… θολώνουν στις δύσκολες καταστάσεις.

Κι όλα αυτά στην κρισιμότερη καμπή της σεζόν, με ματς-φωτιά σε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα, αλλά και με τον πρώτο τίτλο να παίζεται σε δύο εβδομάδες απέναντι σε έναν αντίπαλο που δείχνει να βρίσκεται σε πολύ καλύτερο μομέντουμ. Τα πολύωρα φροντιστήρια, τα σουτ μέχρι να πονέσει το χέρι των παικτών στις προπονήσεις και ο παραγκωνισμός του Γιασικεβίτσιους μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδώσει ως τακτικές από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε τέτοια θέση στην περίοδο της αυτοκρατορίας του. Διέξοδος υπάρχει κι αν κάποιος είναι ικανός να τη βρει, αυτός είναι ο «Ζοτς». Πρώτα όμως αναγνωρίζοντας και διορθώνοντας τα δικά του λάθη, πράγμα που πρέπει να κάνουν πρωτίστως και οι ίδιοι οι παίκτες, οι οποίοι επωμίζονται και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Όπως συμβαίνει και με τη δόξα στις επιτυχίες τους.

Το παρήγορο είναι πως το τρένο για το Παρίσι δεν έχει ακόμη χαθεί, απλώς θα χρειαστεί να κάνει μία παράκαμψη και να περάσει από τη δύσβατη Βαρκελώνη για να φτάσει στον προορισμό του. Η διοίκηση και ο κόσμος παρέχουν σε παίκτες και τεχνικό τιμ την ηρεμία να δουλέψουν για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Αυτή είναι μία «παράπλευρη» κατάκτηση από τα τρόπαια που έχει «σαρώσει» η ομάδα τα τελευταία χρόνια: η εμπιστοσύνη των δικών της ανθρώπων στις δύσκολες στιγμές. Όπως η τωρινή…

Ομάδα χωρίς όρια

Ας με συγχωρέσει το Μαρούσι που ξεκίνησα από τον Παναθηναϊκό. Η αλήθεια είναι πως δεν έχασε ο Παναθηναϊκός, αλλά κέρδισε το Μαρούσι. Μία ομάδα που εξακολουθεί να διδάσκει σε όλους τις αρχές του σωστού μπάσκετ και να αποτελεί το πιο τρανό-δυστυχώς ίσως και μοναδικό-παράδειγμα πως τα πολλά εκατομμύρια ευρώ δεν αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία στον αθλητισμό. Το ταβάνι της συγκεκριμένης ομάδας έχει… ξηλωθεί κατ’έπανάληψη εκθέτοντας όσους κάθε φορά έλεγαν πως «… ως εδώ ήταν για το Μαρουσάκι». Στην πράξη όμως αποδεικνύεται… Μαρουσάρα.

Πιο ώριμος από ποτέ

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση των τελευταίων χρόνων και παρουσιάζεται πιο ώριμος και πλήρης ακόμη και από τα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του 1990. Η νίκη επί της Χίμκι πέρα από τα προφανή βαθμολογικά οφέλη κατέθεσε αρκετά πειστήρια πως οι «ερυθρόλευκοι» βαδίζουν στο σωστό δρόμο. Με τον Τσίλντρες σε μέτρια βραδιά, τον Κλέιζα και τον Τεόντοσιτς όχι στα συνήθη... ύψη τους στην παραγωγικότητα, αλλά και τον Μπουρούση εκτός μάχης, η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη απέδειξε πως ξέρει να βρίσκει λύσεις στο σκοράρισμα. Είχε άριστη κυκλοφορία στην επίθεση, υπομονή και εξαιρετικές επιλογές, ενώ έδειξε σαφή σημάδια βελτίωσης στην άμυνα, υποχρεώνοντας μία ομάδα με καλούς χειριστές όπως η Χίμκι σε πολλά λάθη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει κάθε λόγο να χαμογελά για έναν επιπλέον λόγο. Αυτός ο Ολυμπιακός δείχνει να κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου του. Οι μουρμούρες που υπήρχαν στην αρχή της περιόδου έχουν εξαφανιστεί και έχουν μετατραπεί σε χειροκροτήματα συμπαράστασης. Επειδή όμως οι τίτλοι είναι αυτοί που μένουν, ο Ολυμπιακός κριθεί τελικώς από όλους στον... απολογισμό της σεζόν. Ο τελικός του Κυπέλλου απέναντι στον Παναθηναϊκό ίσως κρίνει πολλά. Ενδεχόμενη νίκη επί του «αιωνίου» αντιπάλου όχι απλώς θα χαρίσει στο σύλλογο το πρώτο του τρόπαιο μετά από μία οκταετία ανομβρίας, αλλά θα του δώσει ώθηση και για άλλα δύο. Αντιθέτως, μία ακόμη ήττα σε ματς που κρίνει τίτλο από τους «πράσινους», είναι ικανή να αντιστρέψει την ψυχολογία και να επαναφέρει τη γκρίνια.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com