Μήπως αντί κατάρα είναι τελικά ευλογία;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Πανελλήνιος και Μαρούσι έχουν βαλθεί να διαψεύσουν όσους από μας συνεχώς σπεύδουμε να οροθετήσουμε το αγωνιστικό τους ταβάνι. Οι περισσότεροι ορμώμενοι από το γεγονός ότι δεν έχουν μεγάλη λαϊκή βάση θεωρούμε κάθε φορά πως μέχρι εδώ ήταν η ανοδική πορεία τους, για να λάβουμε λίγο αργότερα την πληρωμένη απάντηση μέσα στο παρκέ. Φροντίζουν μάλιστα πέρα από τη σταθερά καλή πορεία τους να μας αποστομώνουν συχνά-πυκνά με εμφατικό τρόπο, όπως νικώντας οι μεν τον ανεβασμένο μέχρι χθες Άρη στο «Αλεξάνδρειο» και φτάνοντας οι δε μία ανάσα από την πρόκριση στο Top 16 της Ευρωλίγκας.

Πολλοί, ανάμεσά τους και ο γράφων, έχουμε χαρακτηρίσει αδικημένες από την ιστορία του μπάσκετ τις συγκεκριμένες ομάδες, που δεν διαθέτουν το πλήθος φιλάθλων που τους αξίζει και θεωρούμε πως η έλλειψη αυτή είναι η αιτία που δεν μπορούν να κάνουν την πολύ μεγάλη υπέρβαση κατακτώντας έναν τίτλο ή μπαίνοντας σφήνα στους δύο «αιώνιους». Παράλληλα θεωρούμε μονίμως τα τελευταία χρόνια πως είναι ζήτημα χρόνου να τις υπερκεράσουν ομάδες με λαό και μεγαλύτερη ιστορία, όπως ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και η ΑΕΚ.

Μήπως όμως τελικά η... μοναξιά των ομάδων αυτών είναι ευλογία και όχι κατάρα; Πανελλήνιος και Μαρούσι διαθέτουν από πίσω τους οικονομικούς κολοσσούς που ασκούν διοίκηση όπως τις επιχειρήσεις τους με τη μικρή (;) διαφορά πως αυτές δεν είναι οικονομικά κερδοφόρες. Δεν χρειάζεται να λογοδοτήσουν σε κανέναν οπαδό για τις επιλογές τους και έχουν την ηρεμία τους. Ομοίως και στο αγωνιστικό κομμάτι. Οι προπονητές και οι παίκτες τους κάνουν σχεδόν μόνοι τους μεν, αλλά απερίσπαστοι τη δουλειά τους, χωρίς προπονητές της εξέδρας και λαϊκά δικαστήρια από αγανακτισμένους οπαδούς όταν έρχονται ήττες. Ακόμη και τα ΜΜΕ-που μπορούν να διαμορφώσουν γνώμες-με το να μην τους πολυδίνουν σημασία ως... αντιεμπορικά σωματεία καλό τους κάνουν.

Την ώρα που Πανελλήνιος και Μαρούσι αναπτύσσονται συνεχώς σε συνθήκες ανάλογα ελεγχόμενες με αυτές ενός εργαστηρίου, οι... ευλογημένες με πλήθος φιλάθλων ομάδων έχουν έναν επιπλέον νταλκά στο κεφάλι τους. Καλούνται να δουλέψουν σε φυσικές συνθήκες, με το μονίμως αστάθμητο παράγοντα της ψυχολογίας της εξέδρας. Πρέπει να λογοδοτούν διαρκώς στον κόσμο τους, γιατί ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο, ενώ τα μικρά γίνονται εύκολα μεγάλα και τα προβλήματα φαίνονται πολύ μεγαλύτερα από ό,τι πραγματικά είναι.

Προς Θεού, κανείς δεν ισχυρίζεται πως οι φίλαθλοι κάνουν κακό ή η κριτική από Τύπο δεν μπορεί να είναι εποικοδομητική. Πολλές φορές όμως η μοναξιά είναι πιο καλή από τον κόσμο ή τα ΜΜΕ που δεν αρκούνται στο ρόλο τους και θέλουν να μπαίνουν σε ξένα χωράφια...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com