Αυτό είναι μαγκιά!

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο καλός προπονητής οφείλει να είναι άριστος γνώστης του αθλήματος και σωστός ψυχολόγος. Επιπλέον κι ενδεχομένως περσότερο από τα προηγούμενα δύο στοιχεία θα πρέπει να έχει θάρρος. Θάρρος για να παίρνει αποφάσεις, να μην ανέχεται παρεμβάσεις και να λέει την αλήθεια. Ευτυχώς στη χώρα μας υπάρχουν ακόμη τέτοιοι και φροντίζουν να το αποδεικνύουν.

Ο Φώτης Κατσικάρης για παράδειγμα... Η απόφασή του να αποδεσμευθεί ο Χουάν Ντίξον ξένισε πολλούς. Ο Άρης έχανε τον πρώτο σκόρερ του και τον παίκτη που μπορούσε να πάρει την ομάδα στους ώμους του. Ο Έλληνας κόουτς όμως έβαλε την ομάδα πάνω από το άτομο. Οι «κίτρινοι» χωρίς τον παίκτη-σημείο αναφοράς, που λειτουργούσε έξω από το σύνολο και άναρχα, λειτουργούν ήδη καλύτερα σαν ομάδα, έχουν μεγαλύτερο πλουραλισμό, ενώ Μάιλς και Κλαρκ έχουν πλέον χώρο και χρόνο για να δείξουν την αξία τους.

Ή ο Νέναντ Μάρκοβιτς. Θα μπορούσε να αποδώσει την ήττα της ομάδας του από Παναθηναϊκό στη διαιτησία. Όμως προτίμησε-τουλάχιστον δημοσίως-να μην ασχοληθεί με τις διαιτητικές αποφάσεις. Αυτό θα τον έκανε αρεστό στον κόσμο του Πανιωνίου, αλλά θα αδικούσε την προσπάθεια της ίδιας της ομάδας του. Οι «κυανέρυθροι» δεν πρέπει να κρατήσουν από το ματς αυτό τη φάση του Ράις (*), αλλά την εμφάνισή τους απέναντι σε έναν καλό Παναθηναϊκό και παρά το φόρτωμα βασικών παικτών με φάουλ.

Το ίδιο ισχύει και για το ξέσπασμα του Zέλικο Ομπράντοβιτς απέναντι σε όσους αμφισβητούν την ομάδα του, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη νίκη επί του Πανιωνίου. «Να προσέχετε όταν μιλάτε για τον Παναθηναϊκό! Εδώ και 11 χρόνια είναι η καλύτερη ομάδα. Ας τελειώνουμε! Όλοι προσπαθούν να βρουν κάτι. Αλλά το ραντεβού είναι στο γήπεδο. Για όλους. Εκεί θα τους περιμένουμε. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και όταν ο Παναθηναϊκός παίζει άσχημα θα το πω εγώ πρώτος», είπε. Οι τίτλοι που έχει κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια τού δίνουν το δικαίωμα να μιλά έτσι. Όπως και το γεγονός ότι ακόμη και μετά από νίκες, είχε το θάρρος να παραδεχτεί πως η ομάδα του δεν άξιζε να επικρατήσει όταν δεν είχε καλή απόδοση, όπως κόντρα στην Κίμκι στη Ρωσία.

Και φυσικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Αν χρησιμοποιούσε τον Σχορτσανίτη και τον Τεόντοσιτς άνευ όρων την περασμένη περίοδο ανεχόμενος τις «παραξενιές» τους, θα υπήρχε κίνδυνος να διαταραχθούν οι λεπτές ισορροπίες στις τάξεις της ομάδας και μεταξύ των υπολοίπων παικτών. Ο παραγκωνισμός συνέτισε τους δύο παίκτες, που πλέον είναι υποδείγματα επαγγελματικής συμπεριφοράς και επιβραβεύτηκαν από τον προπονητή τους.

* Για τη φάση του Ταϊρίς Ράις και τη μεταφορά που καταλογίστηκε στο φινάλε του αγώνα της Νέας Σμύρνης γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Πιθανότατα υπάρχει παράβαση από τον Αμερικανό γκαρντ. Όμως το ερώτημα που προκύπτει δεν πρέπει να είναι αν καταλογίστηκε σωστά ή όχι, αλλά το αν θα υπήρχε σφύριγμα σε αντίστοιχη φάση και σε ανάλογο χρονικό σημείο σε βάρος του Παναθηναϊκού ή οποιουδήποτε άλλου «μεγάλου». Κι εκεί χρειάζεται μαγκιά από τους διαιτητές!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com