Τελείωσαν οι «απαντήσεις»;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η ανακοίνωση του Άλεν Άιβερσον πως αποσύρεται από το μπάσκετ, τουλάχιστον στο ΝΒΑ, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Πολλοί έκαναν λόγο για το τέλος ενός εκ των αυθεντικών σκόρερ παλαιάς κοπής του ΝΒΑ, άλλοι μίλησαν για τη αναμενόμενη απόφαση ενός παίκτη που δεν είχε πια να προσφέρει τίποτε άλλο από... βεντετισμούς και ίντριγκες, ενώ δεν έλειψαν κι εκείνοι που δεν αντιμετώπισαν τη δήλωσή του στα σοβαρά, όπως έκαναν και για τον ίδιο σε ολόκληρη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο «answer» ήταν (ή είναι) περίεργη περίπτωση παίκτη. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που είτε αγαπάς είτε μισείς. Μέση λύση δεν υπάρχει και το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ δεν ήταν αδιάφορος. Στη σταδιοδρομία του δημιούργησε μεγάλο fan club, αλλά και ορκισμένους εχθρούς.

Για κάποιους ήταν ένας γνήσιος απόγονος των θρύλων του ΝΒΑ. Μικρός στο δέμας και λεπτοκαμωμένος, απέχοντας πολύ από τα στάνταρ των υπεραθλητών που έχουν οι σύγχρονοι σταρ του πρωταθλήματος, αλλά με πολύ μεγαλύτερο χάρισμα από αυτούς και απίστευτη επαφή με το καλάθι. Κατάφερε με το ελάχιστο να πετύχει το μέγιστο, φτάνοντας μία ανάσα από ένα δαχτυλίδι στο πρωτάθλημα και σαρώνοντας κάθε ατομική διάκριση στο διάβα του. Πολλά νέα παιδιά είδαν στο πρόσωπό του πως υπάρχει διέξοδος από τα «γκέτο» και τις δυσκολίες της ζωής, τις οποίες αντίκρισε από μικρός με την εγκατάλειψή του από τον πατέρα του. Και ο ίδιος ποτέ δεν ξέχασε από πού προερχόταν, φρόντιζε και φροντίζει με τα πολλά χρήματα που κέρδισε από το μπάσκετ την οικογένεια και τους φίλους του.

Για κάποιους άλλους αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν σαν... αλήτης, αγωνιστικά κι εξωαγωνιστικά. Σαν παίκτης που δεν χωρά σε συστήματα γιατί πολύ απλά δεν το θέλει, που παίζει πρώτα για τον εαυτό του και μετά για την ομάδα, που αρνείται οποιονδήποτε άλλο ρόλο πλην του πρωταγωνιστικού και με... αυτά τα μυαλά δεν ήταν ποτέ δυνατό να φτάσει σε τίτλους. Οι περιπέτειές του με το νόμο για οπλοκατοχή, βιαιοπραγία και άλλα καμώματα που έγιναν από τον ίδιο ή «φίλους» του που ζουν από τα πλούτη του αποτελούσαν για τους «εχθρούς» του πατήματα για τους χαρακτηρισμούς που του απέδιδαν, ενώ οι σχέσεις του ουδέποτε ήταν καλές με την ηγεσία του ΝΒΑ. Η επιβολή του περιβόητου «dress code» θεωρήθηκε πως απευθυνόταν στον Άιβερσον και σε άτομα σαν κι αυτόν, που δεν ήθελαν να συμβιβαστούν με την εικόνα του καλού παιδιού και προτύπου που θέλει η λίγκα για τους αστέρες της. «Αν φορέσεις ένα κοστούμι σε δολοφόνο, δεν παύει να είναι δολοφόνος», ήταν η δική του απάντηση.

Ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Άλεν Άιβερσον ήταν ίσως όλα τα παραπάνω μαζί ή και τίποτα από όλα αυτά. Πάνω από όλα ήταν και παραμένει ένα θυμωμένο παιδί. Η ανακοίνωση αποχώρησής του από το ΝΒΑ, παρόλο που ο ίδιος δηλώνει πως είναι ακόμη ικανός να προσφέρει πολλά, μπορεί να παραλληλιστεί με την αντίδραση ενός μικρού αγοριού που δεν το παίζουν οι φίλοι του και σηκώνεται να φύγει από το πάρκο. Από τις ημέρες της δόξας στη Φιλαδέλφεια και μετά, η καριέρα του είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Αντιλαμβανόμενος πως δεν μπορεί μέσω των Σίξερς να εκπληρώσει το απωθημένο της κατάκτησης ενός τίτλου, ζήτησε να μετακομίσει σε ομάδα με μεγαλύτερες προοπτικές... στέψης. Εκεί όμως, στο Ντένβερ και στο Ντιτρόιτ, θα έπρεπε να συμβιβαστεί με δεύτερους ή τρίτους ρόλους και δεν έδειξε ποτέ ικανός για κάτι τέτοιο. Δεν είναι πάντα εύκολο ο πρώτος στο χωριό να γίνει πρώτος και στην πόλη. Ο ευαίσθητος εγωισμός του Άιβερσον δεν άντεξε, αφού είχε μάθει να είναι και να αντιμετωπίζεται ως ο απόλυτος σταρ και ο υποβιβασμός από δήμαρχο σε κλητήρα δεν του «κάθισε» καλά. Η συμφωνία του με τους Γκρίζλις ίσως να μην ήταν η μόνη ευκαιρία να επιστρέψει στο ΝΒΑ, αλλά ενδεχομένως να έδωσε στον Άιβερσον την εντύπωση πως επιστρέφοντας στο χωριό θα ήταν και πάλι το αφεντικό, έστω και στο «μικρό» Μέμφις. Όταν όμως διαπίστωσε πως θα έπαιζε ρόλο του 34χρονου κομπάρσου σε μία ομάδα που επενδύει στα νιάτα και όχι στο «δως ημίν σήμερον», το πλήγμα για το μεγάλο του «ΕΓΩ» ήταν ανεπανόρθωτο.

Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν τον Άλεν Άιβερσον να το ξανασκέφτεται μετά από τα καλά λόγια που ακούγονται πάντα όταν κάποιος «φεύγει» και την απαραίτητη άφεση αμαρτιών. Πολύ απλά, ο «answer» ένιωθε και νιώθει την ανάγκη να τον έχουν... ανάγκη.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com