Έτσι θα ξαναγίνει «Σύλλογος Μεγάλος»

Του Διονύση Δεσύλλα

Στη σημερινή επέτειο των 109 χρόνων από την ίδρυση του Παναθηναϊκού Α.Ο, οι στιγμές είναι φορτισμένες. Είναι γεμάτες αναμνήσεις και συγκινήσεις από τα φοβερά και τρομερά επιτεύγματα του πλέον επιτυχημένου συλλόγου, σε κάθε επίπεδο, στην Ελλάδα.

Οπου κι’ αν γυρίσεις το βλέμμα σου στα social media θα δεις τις ίδιες εικόνες. Εικόνες με το «τριφύλλι», με τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη, με τον αξεπέραστο Απόστολο Νικολαϊδη, με τους μοναδικούς Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, με την πλέον ιστορική θύρα οργανωμένων οπαδών, την πρωτοπόρο 13. Εικόνες με ένδοξες στιγμές του παρελθόντος: Με το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι, με το γκολ του Βαζέχα στο Αμστερνταμ, με αυτό του Σαραβάκου με τη Γιουβέντους, αλλά και του Καμάρα κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Και με τους 35.000 Ελληνες να δίνουν δυναμικό «παρών» στο Γουέμπλεϊ το 1971 ή τους 10.000 τρελούς Παναθηναϊκούς στο ίδιο γήπεδο 27 χρόνια αργότερα και άλλους 7.000 στο «Μεάτσα» το 2008. Φωτογραφίες με τα άλματα του Χρήστου Παπανικολάου στο ύψος, αλλά και με τα «καρφιά» του Στέλιου Καζάζη και αργότερα του Σωτήρη Πανταλέοντα.

Αυτές οι αναμνήσεις και φυσικά εκατοντάδες άλλες είναι μέσα στα «προνόμια» του να είσαι Παναθηναϊκός. Διότι, πιστέψτε με, είναι μοναδικό το συναίσθημα που νιώθεις όταν ο Βαζέχα έχει μόλις σκοράρει μέσα στο Αμστερνταμ ή όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Μάικ Μπατίστ και τον Κώστα Τσαρτσαρή σηκώνουν στον ουρανό το 6ο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ.

Είναι, επίσης, μοναδική η… ανατριχίλα όταν μπαίνεις στον «Τάφο του Ινδού» ή στο κλειστό της Κυψέλης και βλέπεις 1.500 τύπους να χοροπηδούν και να τραγουδούν περήφανα και με τρέλα το «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος». Κάθε εβδομάδα εκεί. Στο μπάσκετ γυναικών, στα τμήματα βόλεϊ, ακόμη και στο πόλο. Σε κάθε τμήμα του Συλλόγου. Οπου τους καλεί το «τριφύλλι».
Στις μέρες μας, ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός περνάει κρίση. Πλην του τμήματος μπάσκετ, όλα τα υπόλοιπα ταλαιπωρούνται από προβλήματα και «κληρονομιές» του παρελθόντος, με τους ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους τα ηνία να προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν. Γίνονται και σωστοί και λανθασμένοι χειρισμοί. Όπως συμβαίνει σε κάθε τομέα της ζωής. Η σημερινή μέρα, 109 χρόνια μετά την ίδρυση αυτού του τεράστιου Συλλόγου, βρίσκει τον Παναθηναϊκό με ανοικτές πληγές, με... θηλιές στον λαιμό του και με μοναδικό «όπλο», αν θέλετε, τον κόσμο που κρατάει ψηλά τη σημαία, στις «χαρές και τις λύπες», όπως λέει και το γνωστό σύνθημα.

Σε μια τέτοια περίοδο, ο Παναθηναϊκός γιορτάζει και οφείλει να δει με αισιοδοξία το μέλλον του. Αισιοδοξία που θα αποτελεί, παράλληλα, και μια ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αλλάξει. Διότι μόνο έτσι θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα ο «Σύλλογος Μεγάλος». Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, αυτοκριτική, σβήσιμο των λαθών και χάραξη ενός διαφορετικού σχεδίου και ενός οράματος με στόχο ένα μέλλον γεμάτο Παναθηναϊκό.

Υ.Γ.: Η σημερινή απόφαση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός να συναινέσει στο αίτημα του Αρη και ο τελικός να γίνει στο Αλεξάνδρειο, είναι μια απόφαση – σταθμός, η οποία μάλιστα πάρθηκε τη μέρα των γενεθλίων του Συλλόγου. Πολλά μπράβο στους ανθρώπους της ομάδας που είπαν το «ναι» και το μεγάλο ματς θα γίνει στη Θεσσαλονίκη. Τέτοιες εξωαγωνιστικές κινήσεις σε καθιστούν τεράστιο σύλλογο και αναδεικνύουν το μεγαλείο σου.