Τρυπήστε εντελώς το…ταβάνι

Όσο οι ώρες περνούν και το τζάμπολ του τελικού πλησιάζει, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο τι ακριβώς έχει συμβεί στη φετινή Ευρωλίγκα. Φρονώ πως ακόμα και στον Ολυμπιακό, δεν έχουν καταλάβει στον απόλυτο βαθμό το μεγάλο τους επίτευγμα, σε μία χρονιά που άπαντες περίμεναν ότι η ευρωπαϊκή τους πορεία θα έφτανε το πολύ μέχρι τις «16» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Να όμως που στις έντεκα το βράδυ θα είναι η πρώτη ή δεύτερη, κάτι που ισοδυναμεί με ένα θαύμα. Πριν τον τερματισμό και αυτού του Final Four λοιπόν, όλοι αναρωτιούνται αν υπάρχει ακόμα λαγός στο καπέλο του Ντούσαν Ίβκοβιτς και των παιδιών του.

Γράφει από την Κωνσταντινούπολη, ο Νίκος Ζέρβας

Δύσκολη ερώτηση. Το ίδιο δύσκολη και η απάντηση. Όσο και ο τελικός με την ΤΣΣΚΑ δηλαδή. Συνήθως τα παραμύθια έχουν καλό τέλος, αλλά το μπάσκετ και ειδικότερα η φετινή πορεία του Ολυμπιακού μόνο προϊόν μυθοπλασίας δεν είναι. Οπότε, αφήνοντας στην άκρη τα «θέλω» μας, που είναι συνυφασμένα με την κατάκτηση του τροπαίου από την ελληνική ομάδα, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το έργο απόψε είναι ακόμα πιο δύσκολο. Οι Ρώσοι είναι το φαβορί από την αρχή της σεζόν και δύσκολα θα επαναλάβουν το μέτριο παιχνίδι που έκαναν στον ημιτελικό. Η διαφορά ποιότητας είναι εμφανής, η πληρότητα σε λύσεις και…κορμιά απέχει παρασάγκας, η Ευρωλίγκα ίσως να προτιμά περισσότερο την «αρκούδα» στο βάθρο, οπότε η αποστολή αποκτά ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας.

Όταν μιλάμε για τον φετινό Ολυμπιακό όμως, είναι καλό να μην προτρέχουμε. Πέρα από αναλύσεις, τακτικές και προετοιμασία του αγώνα που σίγουρα θα έχει γίνει στον καλύτερο βαθμό, οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να μπουν ακριβώς με την ίδια λογική που είχαν φέτος. Να απολαύσουν την εμπειρία του τελικού και να τα δώσουν όλα, για να διεκδικήσουν το μερίδιο της πίτας των πιθανοτήτων που τους αναλογεί. Οι μάχες θα πρέπει να είναι πολλές και χωρίς φόβο. Με πάθος για ένα ριμπάουντ, για μία χαμένη μπαλιά και προπαντός με αυτοπεποίθηση και καθαρό μυαλό. Η ΤΣΣΚΑ έδειξε κόντρα στον Παναθηναϊκό να υστερεί σε ομαδικότητα, βοήθειες από τον πάγκο και ο Ολυμπιακός πρέπει να χτυπήσει εκεί, εκμεταλλευόμενος και την ανωτερότητα του προπονητή του.

Ό,τι έχει καταφέρει η ελληνική ομάδα είναι βγαλμένο μέσα από την ομαδική δουλειά, την ώρα που οι μοσχοβίτες στηρίζονται περισσότερο στο ταλέντο και το ένστικτο των μεγάλων σε αξία παικτών της. Στα μούσκουλα των παικτών της ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός είμαι σίγουρος ότι θα αντιπαρατάξει ψυχικό σθένος και θέληση, ομαδικότητα, αλλά και ηγετικές ενέργειες από τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη και όποιον άλλο το λέει η…καρδούλα του. Ίσως ο πρώτος ημιτελικός των ρώσων και ειδικότερα η συμπεριφορά που έδειξε στο παρκέ ο Παναθηναϊκός για να τους αντιμετωπίσει, να πρέπει να αποτελέσει έναν μίνι-οδηγό. Εφόσον γίνουν όλα αυτά, μένει να δούμε αν θα αρκούν για να ολοκληρωθεί, η πιο όμορφη μπασκετική ιστορία Ευρωλίγκας των τελευταίων χρόνων. Θα μάθουμε αν η ομάδα που έχει κάνει φτωχότερη την έννοια της λέξης «υπέρβαση», θα κάνει μία τεράστια «τρύπα» στο «ταβάνι» της, το οποίο έχει ξεπεράσει προ πολλού. Πόσο όμορφα να σηκωθεί η κούπα σε χώμα ελληνικό…

Υ.Γ. Δυστυχώς οι ορδές των βαρβάρων έμειναν ήσυχες μόνο για λίγες ώρες. Η Κωνσταντινούπολη έγινε...καλοκαιρινή και παραλίγο να θρηνήσουμε νεκρό. Μπράβο παιδιά. Τα καταφέρατε και πάλι περίφημα! Δεν υπάρχουν λέξεις, αφού η ντροπή, η απογοήτευση και το…σίχαμα είναι κολακευτικές.

Υ.Γ.1: O φετινός Ολυμπιακός, ακόμα και αν δεν κατακτήσει τίποτα στο τέλος, έχει αποδείξει στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, των προβλημάτων και των ανήμπορων να την βοηθήσουν Πολιτικών αρχηγών (;) ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει θέληση, ομαδικότητα, εργατικότητα και σύμπνοια.