Τρομοκρατία στο Τελ Αβίβ

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Στις 5 Απριλίου του 2012 ο Παναθηναϊκός νικούσε με 86-85 τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ και έκλεινε θέση στο τελευταίο του φάιναλ φορ. Θεωρήθηκε και ήταν το κύκνειο άσμα μιας σπουδαίας ομάδας με αρχιτέκτονες τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Στις 6 Απριλίου του 2017 ο Παναθηναϊκός διαλύει τους Ισραηλινούς στο Τελ Αβίβ και βουτάει μέσα από τα χέρια του μεγάλου Ζοτς το πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας. Ο Διαμαντίδης δεν είναι πια εκεί αλλά στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ένας προπονητής ικανός να κλείσει τον μεγάλο κύκλο των αποτυχιών και να οδηγήσει τους «πράσινους» ξανά στην παρέα των πραγματικά κορυφαίων.

Αυτό που φάνταζε απλησίαστο τα πρώτα χρόνια μετά τον Ομπράντοβιτς, αυτό που αποδείχθηκε ουτοπία με τους Ιβάνοβιτς και Τζορτζεβιτς στο τιμόνι, αυτό που μέχρι πριν λίγες αγωνιστικές φάνταζε απραγματοποίητο έγινε και χάρισε στον Τσάβι Πασκουάλ το πρώτο πραγματικό παράσημό του στην εν Ελλάδι θητεία του. Ο Παναθηναϊκός με πέντε συνεχείς νίκες τερμάτισε 4ος στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας και έχει αβαντάζ πρόκρισης σε ένα ακόμα φάιναλ φορ. Το πρώτο μετά από 5 χρόνια, πάλι στην Πόλη.

Και το πέτυχε χωρίς να περιμένει χατίρια από κανέναν. Πέρασε με θριαμβευτικό τρόπο από μια παραδοσιακά δύσκολη έδρα, έφτασε στον μαγικό αριθμό των 19 νικών και έδωσε αξία στις μεγάλες επιτυχίες με Ρεάλ, Μπασκόνια και ΤΣΣΚΑ που είχαν προηγηθεί. Κι ας ήταν μουδιασμένος ως υπερβολικά σφιχτός για 20 ολόκληρα λεπτά.

Λες και τον βάραινε η ευθύνη. Ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα, επέτρεπε στη Μακάμπι να κυκλοφορεί με σχετική ηρεμία την μπάλα και σημάδευε από μακριά μόνο σίδερο. Αν δεν ήταν σχετικά νοικοκυρεμένος στην επίθεση μέσα από τη γραμμή των δύο πόντων, στο ημίχρονο δεν θα έχανε με 10, θα κινδύνευε με διασυρμό.

Με την επανεμφάνιση των δύο ομάδων στο παρκέ για το δεύτερο μέρος όμως τα πάντα άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίζει άμυνα που «στραγγάλιζε» τον αντίπαλο, έκλεβε τη μία μπάλα μετά την άλλη, έτρεχε στο ανοικτό γήπεδο και τα έβαζε – πια – και από μακριά. Από το 48-38 στο 24’ με μια γκαζιά ο Παναθηναϊκός πήγε το σκορ στο 51-60. Αλλιώς, 3-22 σε περίπου 5 λεπτά. Η Μακάμπι είχε ξαπλώσει φαρδιά – πλατιά στο γήπεδο και οι παίκτες του Πασκουάλ ετοιμάζονταν να το διασκεδάσουν.

Το άγχος είχε φύγει, το νερό είχε μπει στο αυλάκι και πια αυτό που έμενε ήταν να τελειώσει το ματς. Όσο διαρκούσε τόσο αυξανόταν ο τρόμος που έσπερναν οι «πράσινοι» στους αποσβολωμένους αντιπάλους τους. Ό,τι έκαναν δηλαδή και στη δεύτερη μεγάλη νίκη αυτού του σερί στην έδρα της Μπασκόνια.

Ο Παναθηναϊκός που όσο είχε τον Γκιστ στα πιτς έμοιαζε να παραπατά και να πέφτει κάθε φορά που έβγαινε έξω από την Ελλάδα έκανε στο φινάλε δύο νίκες τόσο εκκωφαντικές που θα σου έδιναν το δικαίωμα να πεις ότι διατηρεί ανοικτό τον δρόμο του για το φάιναλ φορ ακόμα και αν δεν είχε πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Δεν χρειάζεται όμως… Από την 4η θέση της κατάταξης στρογγυλοκαθισμένος περιμένει να ολοκληρωθεί η τελευταία αγωνιστική για να δει ποιος αντίπαλος θα του κάτσει. Ποιος, δηλαδή, θα επισκεφθεί το ΟΑΚΑ, την καλύτερη έδρα της Ευρώπης. Ποιος θα είναι, με άλλα λόγια, ο επόμενος που θα τρομοκρατηθεί…