Τράβα, επιτέλους, στο γήπεδο! Τι περιμένεις;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό σε μια συζήτηση από την απόλυτη συμφωνία. Αν είναι να παρακολουθείς μια κουβέντα μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν καταφέρνουν να διαφωνήσουν στο παραμικρό καλύτερα κάτσε εμπρός σε ένα κάδρο που δείχνει αγελαδίτσες και προβατάκια να βόσκουν στον αγρό κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. Πιο πολλές συγκινήσεις μπορεί να προκληθούν…

Του Βάιου Τσούτσικα

Αλήθεια επίσης είναι όμως ότι για μερικά πράγματα που προκύπτουν από τις πρώτες δύο αγωνιστικές δύσκολα μπορούμε να διαφωνήσουμε. Ας το προσπαθήσουμε, ας το συζητήσουμε αλλά δύσκολα θα τσακωθούμε. Πάμε να τα κάνουμε λιανά:

Κατ’ αρχάς και οι τρεις που διεκδικούν το πρωτάθλημα έχουν τον τρόπο τους να σε καλούν στο γήπεδο.

Παρά την γκρίνια και την καταστροφολογία, παρά τις μουρμούρες για τα μεγάλα λάθη και την αδρανοποίηση στο φινάλε των μεταγραφών η ΑΕΚ προσφέρει ένα πακέτο στον οπαδό – πελάτη της που πριν λίγα χρόνια έμοιαζε μη ρεαλιστικό. Πήρε κούπα, βγήκε Τσάμπιονς Λιγκ, χτίζει γήπεδο. Όπως και να το κάνουμε, ακόμα και αν οι αμυντικοί χαφ της ομάδας είναι είδος υπό εξαφάνιση, ακόμα και αν τη θέση του «ακριβού εξτρέμ» την πήρε ο «περισσευούμενος» στον Ολυμπιακό Γιαννιώτας, η σημερινή ΑΕΚ προσφέρει πράγματα που οι οπαδοί της μόνο να ζηλεύουν μπορούσαν λίγα χρόνια πριν. Πριν γκρινιάξεις ξανά, λοιπόν, θυμήσου. Τότε που αγωνιούσες για το αν η ομάδα σου θα πάρει ενημερότητα για να τυπώσει εισιτήρια. Και δες την απόσταση που έχει διανυθεί από την γκέλα με τον Αστέρα Βάρης στο Μενίδι μέχρι την πρόκριση εις βάρος της Σέλτικ.

Πρόοδος σημειώνεται και στον ΠΑΟΚ. Όχι τόσο επειδή ήρθε ο Βέρνμπλουμ, ο Ζαμπά, ο Ακπόμ, ο Χατσερίντι και ο Καρέλης. Ούτε επειδή δεν έφυγαν βασικά γρανάζια της ομάδας που πέρυσι θα μπορούσε να είχε πανηγυρίσει νταμπλ αν δεν έκανε ολέθρια λάθη στα ντέρμπι με Ολυμπιακό και (κυρίως με) ΑΕΚ. Αλλά κυρίως επειδή σου βγάζει η ομάδα την αίσθηση ότι κάνει πρωταθλητισμό με σοβαρότητα. Όσο και να φλερτάρει με τη γραφικότητα ο Λουτσέσκου κάθε φορά που θυμάται τα περυσινά, ο φετινός ΠΑΟΚ δεν ψάχνει άλλοθι αλλά νίκες μέσα στο γήπεδο. Και αυτός είναι ένας καλός λόγος να τον παρακολουθείς. Πόσο μάλλον από την ώρα που έχει ένα πληρέστατο ρόστερ, ίσως το πληρέστερο στην κατηγορία και μια ομάδα που από τη στιγμή που δουλεύει καιρό μαζί και υπό τις οδηγίες ενός συγκεκριμένου προπονητή βγάζει στο γήπεδο πολύ ωραίες συνεργασίες και σπουδαίο χαρακτήρα.

Για τον Ολυμπιακό η ιστορία είναι τελείως διαφορετική. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο της ριζικής ανακαίνισης του ρόστερ. Οι Πειραιώτες συνήθιζαν τις πολλές μεταγραφικές κινήσεις κάθε χρόνο. Το έκαναν και παλαιότερα, το έκαναν και φέτος, θα το κάνουν και τα επόμενα χρόνια. Η διαφορά φέτος είναι ότι αυτό που έγινε στον Πειραιά δεν είναι ανακαίνιση αλλά ανοικοδόμηση. Στις 11άδες που διεκδίκησαν και πήραν την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ υπήρχε καινούργιος γκολκίπερ, καινούργιο δίδυμο κεντρικών αμυντικών, καινούργιος αριστερός μπακ, καινούργιο δίδυμο χαφ, καινούργια άκρα επίθεσης, καινούργιος σέντερ φορ. Βγάζεις τον Φορτούνη, βγάζεις τον Ομάρ και ξεμπερδεύεις καθώς ούτε ο Γιαννιώτης ούτε ο Μπουχαλάκης ούτε ο Τσιμίκας έπαιξαν ρόλο στην περυσινή βερσιόν της ομάδας. Και ακόμα είναι νωρίς.

Ήδη από την τρίτη αγωνιστική περιμένουμε από τον Πέδρο Μαρτίνς να αρχίζει να ενεργοποιεί κι άλλους σημαντικούς και καινούργιους παίκτες. Περιμένουμε τον Νάτχο, περιμένουμε τον Γκιγιέρμε, περιμένουμε τον Ναχουέλ, περιμένουμε τον Μεριά, περιμένουμε και τον Χασάν. Κι όλα αυτά πριν γεμίσει η πλατεία Αλεξάνδρας με ερυθρόλευκες φανέλες στην υποδοχή του Τουρέ. Μιλάμε για μια σοκαριστική αλλαγή στο ρόστερ του Ολυμπιακού που μόνο σοκ δεν έχει προκαλέσει στο αγωνιστικό προφίλ της ομάδας. Ίσα – ίσα και παρά τις δεδομένες δυσκολίες, παρά τον λίγο χρόνο που είχε διαθέσιμο ο νέος προπονητής για να δουλέψει, το αποτέλεσμα – με εξαίρεση το ματς στο Μπέρνλι – είναι ιδιαίτερα θελκτικό. Πώς, λοιπόν, να μη γουστάρεις να δεις από κοντά αυτή τη νέα ομάδα να παίζει καλή μπάλα;

Κοινή συνισταμένη και των τριών αυτών περιπτώσεων η υποχρέωσή τους να πάρουν ή, καλύτερα, να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Άλλος με περισσότερες, άλλος με λιγότερες πιθανότητες αυτό θα προσπαθήσει να κάνει. Αντίθετα, δύο άλλοι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι αναγκασμένοι να κυκλοφορούν με το φορτίο αυτό στην πλάτη, παρ’ όλα αυτά ο κόσμος τους γουστάρει ή πρέπει να γουστάρει να τους βλέπει.

Άρης και Παναθηναϊκός. Δύο από τις πιο όμορφες εικόνες της δεύτερης αγωνιστικής. Οι «κίτρινοι» γέμισαν το Καυτανζόγλειο και μας θύμισαν πόσο βαριά ήταν η πολυετής απουσία τους από το πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας. Σόρι αλλά… Από το να βλέπω τα ρομαντικά τοπία με τις άδειες εξέδρες σε Λιβαδειά, Κέρκυρα, Ξάνθη, Ριζούπολη, Βέροια και άλλες περιοχές της Ελλάδας προτιμώ να ακούω 20 και βάλε χιλιάδες οπαδούς να κάνουν φασαρία. Κι ας βρίζουν. Το γήπεδο θέλει κόσμο και κόσμο έχουν οι μεγάλες ομάδες. Δεν είμαστε σε θέση να σπαταλάμε την παρουσία τους…

Η ένταση στην εξέδρα του Παναθηναϊκού δεν είναι ίδια, τα συναισθήματα που προκαλούν, όμως, οι «μπέμπηδες» του Δώνη είναι μοναδικά. Για να το καταλάβεις αυτό που σου λέω δες πόσοι πατεράδες πήγαν τα παιδιά τους στο ΟΑΚΑ για το ματς με τη Λαμία και σκέψου – αν είσαι οπαδός του Παναθηναϊκού – πόσο γούσταρες όχι τόσο το γκολ του Μπουζούκη στην Ξάνθη αλλά τον πανηγυρισμό των παικτών μετά το γκολ και το κλάμα του Εμμανουηλίδη στο φινάλε του ματς. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να διεκδικεί πρωταθλήματα και να μην πανηγυρίζει για τα αυτονόητα. Από την άλλη μεριά, όμως, μια χρονιά που έχει σαν στόχο την επιβίωση, μια σεζόν που δεν σε φορτώνει με το άγχος της νίκης ίσως σε βοηθήσει να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με το ποδόσφαιρο. Και νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός φέτος το κάνει αυτό. Απόλαυσέ το όσο μπορείς διότι σε δύο – τρία χρόνια θα σε πιάσει η καψούρα του πρωταθλητισμού.

Και κάτι άλλο για το φινάλε. Εξωαγωνιστικό. Πρώτον διότι έγινε σχετική αναφορά στο κομμάτι της προηγούμενης εβδομάδας. Και δεύτερον διότι πρέπει να τσιτώσουμε και λίγο τα νεύρα μας. Αρκετά συμφωνήσαμε. Διαπιστώθηκε ότι η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των καίριων διαιτητικών αποφάσεων ήταν πρόσκαιρη. Το πέναλτι του ΠΑΟΚ πέρασε ψιλό στο ντούκου, στο πέναλτι της ΑΕΚ βγήκαν μαϊμούδες. Και δεν μπορεί να με πείσει κανένας ότι το πέναλτι του Πρίγιοβιτς είναι πιο πέναλτι από του Μάνταλου. Ίσα – ίσα που στη φάση του Μάνταλου η επαφή του αμυντικού με τον επιθετικό γίνεται με πρωτοβουλία του πρώτου. Ή το πέναλτι της ΑΕΚ πείραξε περισσότερους ή οι παράγοντες ξεμούδιασαν και ετοιμάζονται να παίξουν μπαλάρα. Η Επιτροπή Δεοντολογίας τι λέει;