Το θαύμα της Πόλης ή αλλιώς μια μετάδοση από το πέταλο!

«Έχεις κάνει τη μαλακία της ζωής σου. Έχεις χάσει το ματς του αιώνα». Ήταν ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, με φωνή εμφανώς ταλαιπωρημένη και άδειος συναισθηματικά. Είχε μόλις τελειώσει η επική ανατροπή της Λίβερπουλ στον τελικό της Πόλης. Και η διαπίστευση που ο ίδιος είχε φροντίσει να εκδοθεί στο όνομά μου ήταν ακουμπισμένη ακόμα δίπλα του. «Χρήστο, σόρι που δεν ήρθα. Ήμουν στο πέταλο…»

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Γέλασε, πιθανότατα έβρισε αλλά έκλεισε το τηλέφωνο κι έτσι άρχισε η διαδικασία της επιστροφής στη βάση. Στο πίσω κάθισμα ενός ταξί εγκλωβισμένου στο ατελείωτο μποτιλιάρισμα του δρόμου που οδηγεί από το «Κεμάλ Ατατούρκ» προς το κέντρο της Πόλης. Κοιτάω στην τσέπη, υπολογίζω πόσα χρειάζονται για ένα πακέτο τσιγάρα κι έναν καφέ και κλείνω το ντιλ με τον οδηγό: τόσα περισσεύουν, με πας στο αεροδρόμιο;

Τη νύστα και την απερίγραπτη κούραση τη νίκησε – προσωρινά τουλάχιστον – ένα τρανταχτό γέλιο. Από τη μίνι ανασκόπηση ενός ακόμα τρελού ταξιδιού. Αεροπλάνο την Τρίτη το πρωϊ, άφιξη στη Θεσσαλονίκη και από εκεί – μετά από ένα σύντομο καφεδάκι στην Αριστοτέλους – γραμμή με το πούλμαν στην Πόλη. Με το κλαμπ των ομοϊδεατών από τη συμπρωτεύουσα. Ιδέα του Θανάση, του παλιόφιλου από τον στρατό που είχε «αχρηστεύσει» και τη διαπίστευσή μου, καθώς είχε κανονίσει να μου βρει εισιτήριο στο πέταλο των Άγγλων. Όχι φυσικά από τα εκδοτήρια…

Στάση πρώτη στην Ξάνθη για καριόκες. Στάση δεύτερη στα σύνορα για τον απαραίτητο έλεγχο. Στάση τρίτη στο Σιλιβρί για το πρωϊνό καφεδάκι και για την αγορά των συλλεκτικών εφημερίδων. Είχε ξημερώσει η μέρα που η Λίβερπουλ θα έπαιζε ξανά στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Στάση τέταρτη – επιτέλους – στο κέντρο της Πόλης.

Το πάρτι είχε αρχίσει. Έξω από την Αγιά Σοφιά το κόκκινο κυριαρχούσε: συνδυασμένο με άσπρο (εμάς) ή μαύρο (τους άλλους). Χρόνος δεν έμενε πολύς. Είχε μεσημεριάσει κι έπρεπε να πάμε για το παραδοσιακό μηλότσαγο, ένα ντονεράκι στα γρήγορα πριν βρούμε τον Ιταλό «σύνδεσμο» του Θανάση για το εισιτήριο. Ευτυχώς ο παλιόφιλος ήξερε την Πόλη καλά λόγω των συχνών επισκέψεών του εκεί για επαγγελματικούς λόγους. Κι έτσι το παλαβό χρονοδιάγραμμα βγήκε…

Παρά το απίστευτο μποτιλιάρισμα που συναντά κάθε ένας επισκέπτης του «Κεμάλ Ατατούρκ» σε σημαντικό αθλητικό γεγονός. Ο δρόμος προς το Μπασάκσεχιρ όπου βρίσκεται το γήπεδο ήταν μια ατελείωτη ουρά από σταματημένα αυτοκίνητα. Απελπισία. Και άγχος για το ενδεχόμενο να την πατήσουμε και να μην προλάβουμε τη σέντρα στο ματς. Η πρώτη μεγάλη νίκης της ημέρας, λοιπόν, ήταν η έγκαιρη προσέλευση στο γήπεδο. Θρίαμβος αν αναλογιστεί κανείς ότι έμενε και λίγος χρόνος για να παρτάρουμε πίσω από το πέταλο που είχε καταληφθεί από τους οπαδούς τη Λίβερπουλ…

Το σήκωνε το τζιν το μπουφανάκι ο καιρός. Είχε μια δροσούλα που γινόταν όλο και πιο απειλητική όσο νύχτωνε. Το πακέτο είχε σφηνωθεί στην πάνω δεξιά τσέπη, το καπάκι του πακέτου είχε σκιστεί, τα τσιγάρα είχαν ελαφρώς σηκωθεί έτσι ώστε να μπορείς να τα απεγκλωβίσεις από το πακέτο μόνο με τα χείλια. Χέρια διαθέσιμα δεν υπήρχαν: στο ένα ήταν ο αναπτήρας, στο άλλο το κινητό. Έπρεπε όσα ζούσα να τα μεταδίδω και στον ΣΠΟΡ FM…

Για 45 λεπτά ζούσαμε – εκεί στο πέταλο – ένα απίστευτο ξενέρωμα. Και ένα και δύο και τρία… Η Μίλαν έμοιαζε ασταμάτητη, η κούραση από το ταξίδι ταίριαζε με την απελπισία και τη στενοχώρια και το μείγμα γινόταν ανυπόφορο. Είχε βάλει και ο Ριβάλντο γκολ… Παρ’ όλα αυτά οι Άγγλοι συνέχισαν να τραγουδούν. Και τα ντεσιμπέλ ανέβαιναν. Στο 3-1άρχισε να λάμπει η ματιά τους, στο 3-2 το «Κεμάλ Ατατούρκ» απειλήθηκε με κατάρρευση.

«Φίλε, έχω κόψει το τσιγάρο 10 χρόνια αλλά θέλω να μου δώσεις ένα. Δεν αντέχω». Ήταν ένας Άγγλος οπαδός, φαλακρός όσο δεν πάει και με μια χαρακιά στο πρόσωπο. Πώς να του αρνηθείς την τράκα; Τα μάτια του κόντευαν να πεταχτούν μακριά από το κεφάλι του. Ο Τσάμπι Αλόνσο μόλις είχε ισοφαρίσει. Απέναντι έκαναν την εμφάνισή τους το ένα μετά το άλλο τα ασθενοφόρα…

Όσο διήρκεσε το διάστημα από το 60’ ως το 120’ διήρκεσε και το τελευταίο χτύπημα στη διαδικασία των πέναλτι. Έτσι το νιώσαμε περιμένοντας τον Σεφτσένκο να προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς από τον Ντούντεκ. Ο Πολωνός είχε ήδη μια τεράστια «νίκη» σε τετ α τετ του Ουκρανού και «επένδυσε» σε αυτή και την ψυχολογική του ανάταση μιμούμενος τον Μπρους Γκρόμπελαρ. Όσοι άκουγαν ΣΠΟΡ FM κατάλαβαν ότι ο Πολωνός μπλόκαρε την μπάλα. Παραμύθια. Έτσι μου ήρθε, έτσι το είπα βλέποντας την απόκρουση του Πολωνού…



Πίσω στο αεροδρόμιο. Μόνος, καθώς η παλιοπαρέα από τη Θεσσαλονίκη γύριζε με τον ίδιο τρόπο, το πούλμαν, πίσω. Εγώ έπρεπε να επιστρέψω αεροπορικώς. Με πτήση που έφευγε βαθιά ξημερώματα. Παρέα μέχρι την ώρα της επιβίβασης οι συνεχείς ιαχές Άγγλων ταξιδιωτών. Στις οθόνες του αεροδρομίου προβάλλονταν συνεχώς τα στιγμιότυπα του μεγάλου τελικού. Και σε κάθε γκολ οι μπαγάσηδες πανηγύριζαν. Μέχρι το πρωϊ.

Ξημέρωσε πια σε έναν άλλο κόσμο. Πίσω στην Αθήνα η Λίβερπουλ δεν ήταν στο επίκεντρο. Τα πρωτοσέλιδα το πρωϊ της Πέμπτης, 26 Μαϊου, ήταν αφιερωμένα στην επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Με εκείνο το γκολ του Ριβάλντο στο Καυτανζόγλειο. Με τόσα που ζήσαμε, όμως, μία καζούρα ακόμα την άντεχες. Για πλάκα…