Το τέλος του Fight Club

Είναι κάποια πράγματα για τα οποία δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Όσα στοιχεία και όσες ενδείξεις κι αν σου δώσουν, που κανονικά θα έπρεπε να σε βάλουν σε εγρήγορση.

Το απόγευμα της Πέμπτης όταν μιλήσαμε με τον Γιάννη τον Τσαούση στο τηλέφωνο, για το κείμενο του Fight Club στο site, μου είπε ότι το κείμενο της Παρασκευής θα είναι κοινό με τον Κώστα και θα πρέπει να δημοσιευθεί ακριβώς στις 10. Την ώρα που αρχίζει η εκπομπή δηλαδή.

Γενικά είμαι fan της δραματικής κλιμάκωσης, σε όλους τους τομείς, έτσι σκέφτηκα ότι μάλλον θα ήταν το τελευταίο κείμενο για τη σεζόν. Πρώτο στοιχείο που έχασα.

Το απόγευμα της Παρασκευής πέτυχα τον Γιάννη στο κυλικείο και η αλήθεια είναι ότι αν και τον χαιρέτησα έτοιμος για καυλάντα, δεν μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Μου φάνηκε βυθισμένος στις σκέψεις του, αλλά εκείνη τη στιγμή έβγαλα το συμπέρασμα ότι μάλλον γίνομαι όλο και πιο αντιπαθητικός όσο περνάει ο καιρός και γι αυτό δεν μου μιλάει ο κόσμος. Επειδή και αυτό το συμπέρασμα μου άρεσε, έχασα ένα ακόμα στοιχείο.

Λίγο μετά τις επτά το απόγευμα όταν μιλήσαμε πάλι στο τηλέφωνο για το κείμενο που μου είχε στείλει (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ), οι πλανήτες πάλι χάλασαν την ευθυγράμμιση τους, ο chrome κόλλησε οπότε στην ουσία μιλήσαμε για κάτι που δεν έβλεπα αφού δεν μπορούσα να μπω στο mail μου. Τρίτο στοιχείο που έχασα.

Κλείσαμε το τηλέφωνο, εγώ έκλεισα τον υπολογιστή και σκέφτηκα ότι θα περάσω το κείμενο από το σπίτι.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Διάβασα και ξαναδιάβασα το κείμενο 3-4 φορές μήπως έχω χάσει κάτι, μήπως κάτι δεν κατάλαβα καλά, αλλά τελικά ήταν από τις λίγες φορές που είχα καταλάβει καλά. Και ας είχα χάσει όλα τα στοιχεία νωρίτερα.

Δεν μπορώ να σας μιλήσω αποκλειστικά ως ακροατής, γιατί στον ΣΠΟΡ FM όλοι οι άνθρωποι που είμαστε εκεί, όσο καιρό και αν είμαστε, ό,τι κι αν κάνουμε, έχουμε μία παράξενη αντιμετώπιση της επιτυχίας του σταθμού.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πόσος κόσμος μας ακούει, για πόσο κόσμο αποτελούμε την παρέα του και αν υπήρχε μία εκπομπή στην οποία αντικατοπτριζόταν το θέμα της παρέας, τότε το Fight Club ήταν αυτή.

Ήταν Άνοιξη του 2005 όταν μου έδωσαν να κάνω ένα σποτάκι για μια νέα εκπομπή που θα άρχιζε στο σταθμό. Η αλήθεια ήταν ότι το σποτάκι δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου της εκπομπής, έτσι όπως την έμαθα στη συνέχεια, γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ τα παιδιά όταν ήταν ακόμα στην ΕΡΑ.

Το σποτάκι λοιπόν που λέτε, έλεγε για το καλύτερο κλαμπ, που δεν είναι κλαμπ σάντουιτς, ούτε νυχτερινό κλαμπ και γενικά έπαιζε με αυτή τη λέξη. Δράμα σας λέω. Απαράδεκτο.

«To Fight Club έρχεται στον SuperΣΠΟΡ FM».

Και ήρθε. Και στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός μαζί τους, ακριβώς όπως περιέγραψαν τα παιδιά τη σχέση τους με τον Αντώνη Κοράη στην τελευταία εκπομπή. Μόνο που εγώ δεν είχα άμεση καθημερινή επαφή μαζί τους, λόγω της διαφοράς δύο ορόφων.

Όποτε τον πρώτο χρόνο απλά τους άκουγα από το γραφείο μου. Και στις φορές που τους συναντούσα έξω από το στούντιο, έβγαζα συμπεράσματα.

Στην αρχή η άποψη μου ήταν ότι και οι δύο είναι μαλάκες. Μετά άλλαξα γνώμη, και λέω τελικά ο ψηλός είναι οκ, αλλά ο άλλος είναι μαλάκας. Μετά άλλαξα γνώμη ξανά και σκέφτηκα ότι ο Τσαούσης τελικά ήταν οκ και ο Βαϊμάκης είναι μαλάκας.

Όλα αυτά τον πρώτο χρόνο γιατί στη συνέχεια κατέληξα ότι εγώ είμαι ο μαλάκας και τα παιδιά είναι οκ. Μου παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο από τον μέσο όρο είναι η αλήθεια για να συνηθίσω τους ανθρώπους.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες των 8 χρόνων που πέρασαν από τότε, απλά θα σας πω ότι για μένα το Fight Club αποτέλεσε πρότυπο για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ο αθλητισμός στην Ελλάδα.

Και πίστευα ότι αυτή η νοοτροπία θα επικρατήσει και αυτό θα ήταν το καλύτερο για όλους. Δεν έγινε όμως έτσι. Παρόλα αυτά θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά έδειξαν τον δρόμο σε πολύ κόσμο. Έφτιαξαν μια γενιά ακροατών που αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα πράγματα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη τους επιτυχία.

Λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Παρασκευής όταν έπεσε το σήμα της εκπομπής, σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να πάω ξανά στο γραφείο για να το ζήσω από κοντά. Δεν το έκανα όμως.

Έκατσα στο σπίτι δυνάμωσα το ραδιόφωνο για να μη χάσω ούτε ήχο και δεν το μετάνιωσα. Γιατί άκουσα την εκπομπή ξανά ως ακροατής. Την ένιωσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Και μόλις τελείωσε, έκλεισα απλά το ραδιόφωνο και μαζί ένα μεγάλο κεφάλαιο.

Και θα σας πω και κάτι για τον Γιάννη και τον Κώστα. Δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους που νοιάζονται και επηρεάζονται τόσο για όσα γίνονται γύρω τους. Ανθρώπους που ζουν τα συναισθήματα τους τόσο έντονα. Το έβλεπα στα πρόσωπα τους και αν μπορούσατε θα το βλέπατε κι εσείς.

Για τέτοιους ανθρώπους λοιπόν, δεν θα πρέπει να στεναχωριόμαστε που δεν θα τους ακούμε από τη Δευτέρα. Θα πρέπει να χαιρόμαστε που τους γνωρίσαμε.

The road goes ever on…