Το «πονάει χέρι, κόψει χέρι» δεν οδηγεί πουθενά

Από αυτή εδώ τη γωνιά, σας είχαμε ενημερώσει στις 13/01 για τις προθέσεις του Σταύρου Κοντονή για κλείσιμο ης Θύρα 13 μέχρι την έναρξη των πλέι οφ και επιβολή χρηματικού προστίμου στον Παναθηναϊκό. Ετσι, ακριβώς, έγινε. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού προχωρά σε μια απόφαση, που την προβλέπει ο νόμος, αλλά ουσιαστικό κέρδος δεν πρόκειται να υπάρξει. Η απόφαση είναι νόμιμη, αλλά πέρα για πέρα παράλογη και λανθασμένη.

Εχουμε τονίσει κατ' επανάληψη ότι οι προσπάθειες του κ. Κοντονή για «κάθαρση» σε έναν χώρο που τον έμαθε προσφάτως είναι σοβαρές. Θα πρέπει, όμως, να καταγράφουμε και τα σωστά και τα λάθη του Ζακυνθινού πολιτικού. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπάρχει ούτε ένα σωστό.

Αν η σκέψη της αθλητικής ηγεσίας είναι να έχει απλώς έναν νόμο με τιμωρητικό χαρακτήρα και τίποτε περισσότερο, όλα καλά και ωραία. Βάζει «λουκέτο» σε μια, δυο θύρες, επιβάλλει κι ένα πρόστιμο και «καθαρίζει». Αν, όμως, πλην της τιμωρίας, σκοπεύει να βρει και τις λύσεις για θέματα βίας κλπ, κλπ, τότε ας είμαστε σοβαροί: Καμία λύση δεν θα βρεθεί με το να κλείνουν πέταλα και κερκίδες...

Οποιος θέλει να κάνει επεισόδια, μπορεί να τα κάνει, είτε βρίσκεται στη 13, είτε βρίσκεται στην... 33. Το θέμα δεν είναι ο χώρος. Κι όλα αυτά μέσα σε μια περίοδο που το ελληνικό ποδόσφαιρο, ως προϊόν, είναι πιο απαξιωμένο από ποτέ.

Αν πραγματικά θες να λύσεις το πρόβλημα, τότε, παράλληλα, με τις προσπάθειες και τη βούληση (διότι μετά είναι θέμα δικαιοσύνης) για πάταξη της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο, προχωράς σε άλλες κινήσεις. Ποιες είναι αυτές;

Κάθεσαι σε ένα τραπέζι με τις ΠΑΕ και πετάς έξω από τα γήπεδα τους 200-300 που κάνουν τα επεισόδια. Αμεσο αποτέλεσμα, μα όχι αρκετό. Στη συνέχεια, σε συνεργασία ξανά με τις ΠΑΕ και με τους φορείς, φτιάχνεις ένα σχέδιο πρόληψης (όχι καταστολή), που θα έχει έμεσα αποτελέσματα και θα φτάσεις στο σημείο να έχεις «καθαρές» κερκίδες. Αλλά αυτό θα συμβεί από «καθαρούς» παράγοντες. Οσο επικρατεί η βρωμιά, τόσο αυτή θα επεκτείνεται στην εξέδρα και πάει λέγοντας.

Ας το καταλάβουν καλά άπαντες στην αθλητική ηγεσία (Θυμάμαι μια ΙΔΙΑ συζητήση που είχα με ανθρώπους του τμήματος αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση, σε ένα μάζεμα στο Κουκάκι) της χώρας: Η λογική «πονάει χέρι, κόψει χέρι» όχι μόνο δεν οδηγεί σε λύσεις, αλλά χειροτερεύει τα πράγματα. Σε οποιοδήποτε κοινωνικό κομμάτι, πολλώ δε μάλλον στα γήπεδα.

Απαιτείται σοβαρό πλάνο, απαιτείται ακόμη περισσότερη πίεση στη δικαιοσύνη να τελειώσει τις ανοικτές υποθέσεις, απαιτείται λογική και όχι απλά νόμοι με μοναδικό σκοπό την όποια τιμωρία και τίποτε περισσότερο.

Το έκαναν κι άλλοι στο παρελθόν και απέτυχαν...