Το κίνημα της Τούμπας

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
zahariadis@hotmail.com

Κοντεύω τα πενήντα και οι μνήμες μου από τα σπουδαία παιχνίδια του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, δεν άλλαξαν καθόλου από τα δέκα μου χρόνια. Δεν έλειπε ποτέ ένας διαιτητής που θα συμπεριφερόταν… ευγενικά στον Ολυμπιακό είτε διέθετε είτε όχι την καλύτερη ομάδα. Γιατί δεν είναι μόνο φέτος που έχει τόσο ισχυρή ομάδα. Πάντοτε είχε ένα προβάδισμα κι αν απομονώσουμε την εποχή που έτρεμε την επίσκεψη στην Τούμπα, και είχε γίνει πελάτης του ΠΑΟΚ, έπαιρνε τα αποτελέσματα που ήθελε. Που βόλευαν. Δεν ήταν σχεδόν ποτέ μόνος του. Δεν άφησε ποτέ κανείς (από αυτούς που γνωρίζουμε…) το παιχνίδι στην τύχη του. Ήταν πάντα ελεγχόμενο. Από κάθε πλευρά.

Κυρίως από τον άνθρωπο που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα που να οδηγήσει έναν αγώνα, πώς να διαχειριστεί την εξέλιξη και πως θα βγάλει εκτός ρυθμού τον αντίπαλο. Πως θα τον σταματήσει με οφ σάιντ που δεν υπάρχουν, πως θα πυροδοτήσει με ένα εμφανές πέναλτι, που θα το καταλόγιζε κι ο πιο φανατικός Ολυμπιακός, την ατμόσφαιρα. Που, έτσι κι αλλιώς- αποτελείται από οπαδούς υποψιασμένος, μεγαλωμένους στην αδικία, εμποτισμένους από τη βρωμιά της ποδοσφαιρικής Ελλάδας που θέλει τον γνωστό ισχυρό να γίνεται απόλυτος κυρίαρχος και να έχει… νομοθετήσει: δεν πρέπει να χάσει ποτέ. Κι αν δεν πρέπει να φέρει ισοπαλία, πάλι υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση.

Τι έγινε στην Τούμπα διαφορετικό από αυτό που έχει συμβεί πολλές φορές, εδώ και δεκαετίες: Μα λίγο πριν, λίγο μετά από το πιο χοντρό λάθος, φυσικά ποτέ σε βάρος του Ολυμπιακού, υπάρχει η ανάλογη προετοιμασία με κάρτες, με ανάποδα σφυρίγματα. Και φτάνουμε στην κορύφωση. Φτάνουμε σε ένα πέναλτι, που είναι συνήθως αυτό που καθορίζει ένα αποτέλεσμα και ενδεχομένως, όταν πρόκειται για διπλούς αγώνες, μπορεί να είναι πολύ κρίσιμο, για να γίνει η έκρηξη. Δεν είναι έκρηξη, είναι κίνημα. Είναι το κίνημα των ανθρώπων που βαρέθηκαν να βλέπουν τα ίδια και τα ίδια και δεν αντιδρούν πλέον με το να μην πηγαίνουν στο γήπεδο. Αυτό συμβαίνει με τον Ολυμπιακό, που αποκλείεται από τους τελευταίους της Ευρώπης και οι οπαδοί του σταματούν να πηγαίνουν στο γήπεδο ακόμη κι αν πρόκειται να πανηγυρίσει το 43ο πρωτάθλημα, όπως έγινε την περασμένη αγωνιστική, με τη Βέροια.

Αυτό που είδατε στην Τούμπα, χωρίς να χρειάζεται να επικροτήσουμε οποιαδήποτε μορφή βιαιοπραγίας (προς Θεού!), δεν ήταν μια απλή αντίδραση. Και σε αυτή πάνω θα πρέπει να στηρίξει αυτός ο άνθρωπος που μιλά συνεχώς εναντίον του συστήματος, τα επόμενα του βήματα. Να τους έχει όλους μαζί του. Και να ενωθεί με όσους έχουν ακόμη μάτια, έχουν εγκέφαλο, έχουν γνώση και μπορούν να εκφραστούν. Με ένα σύνθημα, με μια διαμαρτυρία. Με το ελάχιστο. Θα φτάσει εφόσον ενωθεί με όλους, τους πολλούς που ένιωσαν ότι έχουν χαλάσει εδώ και πολύ καιρό η Κυριακή τους, η Τετάρτη τους, η διασκέδαση τους στο γήπεδο.

Αλίμονο αν σε μια εβδομάδα έχουν ξεχαστεί όλα. Αλίμονο αν τα χωνέψουμε όλα και πάλι με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο.

Προφανώς το θέμα μας δεν είναι ούτε η ανωτερότητα του Ολυμπιακού, την οποία θεωρούμαι δεδομένη. Δεν είναι το σκορ, δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι ο τρόπος, είναι η εικόνα της ντροπής, ανθρώπων που δεν έχουν καμία συστολή, δεν καταλαβαίνουν τίποτε, δεν έχουν σκοπό να συμμορφωθούν. Είναι πλέον ντεμοντέ και δεν το γνωρίζουν. Διώξτε τους τώρα και μην σταματάτε πουθενά.

Όλοι, μα όλοι θα συνηγορήσουν να καθαρίσει ο τόπος και να μπούμε σε μια περίοδο που θα γίνουν από όλους υποχωρήσεις μέχρι να φτάσουμε σε ένα αξιόλογο επίπεδο. Να ξεκινήσουμε από χαμηλά. Ετσι κι αλλιώς ξεκινάμε από τον πάτο, κάνουμε την εκκαθάριση, με την δραστική παρέμβαση της πολιτείας και αφήστε στην άκρη τις αηδίες της ΕΠΟ και των δήθεν απειλών της ΦΙΦΑ και φτάστε μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που θα είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρχει ενδεχόμενο να επιστρέψει κανένας τους για να στήσει νέα βρομοδουλειά.