Ο ΠΑΟΚ σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, πιο σημαντικό από δέκα νταμπλ

Λες να γίνει συνήθεια; Να τραβιόμαστε στο Λευκό Πύργο για πανηγύρια, να στήνονται από το μεσημέρι οι καντίνες και να καπνίζουν τα μπουριά τους, περιμένοντας τον ΠΑΟΚ από τελικούς κυπέλλου, από κατάκτηση πρωταθλήματος ή κι από τα δύο μαζί, όπως έγινε φέτος.

Την ώρα που κάνω αυτές τις σύντομες ερωτήσεις στον εαυτό μου, περνούν από έξω οι πρώτοι τρελαμένοι ΠΑΟΚτσήδες και έχουν πάρει το δρόμο για το κέντρο της πόλης. Κι ας γνωρίζουν ότι η ομάδα θα φτάσει στις 2 ή στις 3 τα ξημερώματα.

Κόρνες και φωνές με συνθήματα για τη φιναλίστ, υποσχέσεις για το μέλλον και γιορτή για κάτι που είναι πρωτόγνωρο σε κάθε γενιά του ΠΑΟΚ, να κατακτήσει η ομάδα πρωτάθλημα και κύπελλο μαζί.

Τέσσερα τρόπαια σε τρία χρόνια, ε δεν το λες και λίγο για ομάδα που είχε τον αέρα του πρωταθλητή πολύ πριν το κατακτήσει και δεν τα κατάφερνε, όχι επειδή πάλι τον αδικούσαν ατάφορα, αλλά, επειδή έκανε τα δικά του λάθη.

Ποιο αήττητο και κουραφέξαλα. Πιο πολύ αήττητο και πιο χρήσιμο για όλα όσα κατάφερε ο ΠΑΟΚ, είναι ότι ο πρώτος στην ιεραρχία έδειξε το δρόμο, αποφάσισε να γίνει ο παράγοντας που θα σηκώσει μια ομάδα στις πλάτες του και δεν θα είναι η ομάδα που θα τον σηκώσει. Και προπάντων, θα ξεπεράσει την ιδέα ότι όλοι είναι εναντίον του, ότι τον κατατρέχουν και τον καταδιώκουν, το αδικούν και τον πυροβολούν για να τον καταρρίψουν.

Είναι πολύ σπουδαίο αυτό που έκανε κι αυτό που τελικά εφαρμόζει σε όποιο βαθμό τα καταφέρνει (κι αυτό είναι βέβαιο) ο Ιβάν Σαββίδης. Είναι πολύ σημαντικό για την ιστορία του, την ιστορία της ομάδας του, που κατάλαβε ότι δεν είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο το ίδιο διαχειρίσιμο όπως η πολιτική, η οικονομία στην πατρίδα του στο Ροστόφ, δεν είναι ούτε καν το σπίτι του με την καλή του την κυρία, τα παιδιά του, τη φαμίλια του, αλλά, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να κτυπήσει το κουδούνι στην πόρτα της βίλας του Μαρινάκη και να γίνει γραφικός, να τον ρωτήσει τι καημό βαράει με τον ΠΑΟΚ, να τον νουθετήσει ως μεγαλύτερος και να του ζητήσει να είναι καθαρός στη μονομαχία τους.

Δεν το χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο από τον Σαββίδη.

Έμεινε πιο μακριά, έπαψε να είναι συναισθηματικός, παρορμητικός και έμαθε τόσα πολλά πλέον χρήσιμα για να οδηγήσει την ομάδα του σε απόλυτες επιτυχίες. Με ρεκόρ, χωρίς να αμφισβητηθεί, με αποφασιστικότητα, χωρίς να τον σταματά κανείς και κανένα εμπόδιο.

Δεν είχα σκοπό να πλέξω το εγκώμιο κανενός. Δεν θα πειστώ άλλωστε ότι ο Σαββίδης είναι ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που άλλαξε άρδην τακτικές και έγινε από ερασιτέχνης, στυγνός επαγγελματίας. Αλλά, είναι που πέρασε από μπροστά του μια χρονιά, μια ακόμη προηγούμενη και είναι ξεκάθαρο ότι αυτός είναι που έδειξε πως θα πρέπει πλέον να λειτουργεί η ομάδα κι όχι αν ο Γιωργάκης υιός θα απαντήσει στον Καραπαππά ή σε όποιον άλλον ακουμπήσει ευαίσθητες χορδές.

Κύριοι του ΠΑΟΚ υπάρχει πεδίο δράσης λαμπρό. Πολύ σπουδαίοι άνθρωποι, πολύ σημαντικοί για την επιτυχία τη φετινή, την περσινή κι ό,τι άλλο έχει κτίσει και είναι πλέον πιο επαγγελματικό από κάθε προγενέστερη προσπάθεια, υπάρχουν στο εσωτερικό του.

Είναι ίσως αυτοί που θα πρέπει να εκπονήσουν -αν δεν το έχουν κάνει ήδη- το πλάνο για ότι ακριβώς θα εκτοξεύσει τον ΠΑΟΚ, θα τον βάλει σε έναν όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο ΠΑΟΚ εκεί πρέπει να κοιτάξει όταν τελειώσει με το φετινό το πανηγύρι. Σήμερα, αύριο, το αργότερο μέσα στην επόμενη εβδομάδα και αυτό είναι μονόδρομος.

Τι να σκεφτεί κανείς; Πως ο ΠΑΟΚ πήρε το νταμπλ; Πως έμεινε αήττητος στο πρωτάθλημα; Θα τελειώσουν όλα, θα πάνε σπίτια τους κι όσοι ξημερώνονται στο Λευκό Πύργο και θα σημειώσουμε μερικές ημερομηνίες: πότε παίζει για τα προκριματικά, για τα πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ, ποιοι είναι μπροστά του για να του φράξουν το δρόμο προς τους ομίλους κι αν είναι αντίπαλοι του χεριού μας.

Ο ΠΑΟΚ στον τελικό με την ΑΕΚ, καλά, να μην σας πω ότι έκανε πλάκα, αλλά, πόσο κινδύνεψε για να χάσει το τρόπαιο; Καθόλου. Μου φαίνεται ότι αν το κοιτάξουμε καλά, θα καταλήξουμε στο εξής: ήταν πολύ κακή η απόδοσή του, αλλά, φαντάσου ότι δεν χρειάζεται να ανοίξει το… νίτρο, όπως κάνουν στα «φτιαγμένα» αυτοκίνητο, για να αφήσει πίσω του την ΑΕΚ.

Είναι μέρες που ο ΠΑΟΚ θα της θυμάται με ωραία συναισθήματα, θα είναι μνήμες που συνοδεύονται με χαμόγελα και ικανοποίηση, με ανακούφιση και συμπεράσματα για να πατήσεις σταθερά στο μέλλον.

Να κτίσεις κάτι πιο μεγάλο κι δεν είναι ούτε η νέα Τούμπα, ούτε οι μεταγραφάρες του Ιβαν που θα μεγαλώσουν την ομάδα, αλλά, οι λογικές που θα αλλάξουν το dna και θα δημιουργήσουν νέα, φρέσκα κύτταρα, πιο ανθεκτικά, καλύτερης ποιότητας, για να διατηρήσουν τον ΠΑΟΚ εκεί που έφτασε.