Αν έπρεπε να οριστεί μια χρονιά ορόσημο της παναθηναϊκής ιστορίας τότε αυτή θα ήταν το 1971. Όχι τόσο γιατί ο Παναθηναϊκός έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στον τεράστιο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, αλλά κυρίως γιατί έφτασε μία ανάσα από την κατάκτηση της κορυφής του ποδοσφαιρικού κόσμου. Και αν πολλοί θυμούνται και μνημονεύουν την 2α Ιουνίου του 1971 δεν κάνουν το ίδιο με δύο ίσως σημαντικότερα παιχνίδια. Αυτά του Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς.
Πριν από 45 χρόνια, μια μέρα σαν σήμερα, στις 28 Δεκεμβρίου του 1971, στο Μοντεβιδέο, ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει και μια ομάδα που βαρούσε στο ψαχνό δίχως έλεος, στέρησαν από τους «πράσινους» την απόλυτη στιγμή και ίσως την πιο ένδοξη σελίδα στην μετέπειτα ιστορία τους.
Γράφει ο Γιώργος Σπανομανώλης
Καλοκαίρι του 1971. Ο Φραγκίσκος Σούρπης παίρνει τη μουσική του «Obladi, Oblada» των Λένον και Μακάρτνι και κουμπώνει πάνω, ίσως τους πιο ιστορικούς στοίχους της «πράσινης» ιστορίας. «Φεύγω απ’ το σπίτι μου το πατρικό, έχω στο Λονδίνο μια δουλειά».
Η δουλειά στο Λονδίνο έγινε κατά το ήμισυ. Στο ναό του ποδοσφαίρου, στο «Γουέμπλεϊ» ο Παναθηναϊκός του Πούσκας, του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Οικονομόπουλου, του Καμάρα και των άλλων παιδιών, αντιμετωπίζει την κορυφαία ομάδα της εποχής. Τον σπουδαίο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ. Χάνει, αλλά στην ιστορία μένει όχι ο τελικός προορισμός, αλλά το ταξίδι μέχρι την διεκδίκηση του άγιου ευρωπαϊκού δισκοπότηρου.
Ιστορική αδικία... Ναι, αδικία να βρίσκεται στις μνήμες των φίλων του Παναθηναϊκού μόνο η 2α Ιουνίου του 1971 και όχι ας πούμε η 28η Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Διότι σαν σήμερα, πριν από 45 ακριβώς χρόνια, ο Παναθηναϊκός έφτασε μια ανάσα από το να στεφθεί πρωταθλητής κόσμου. Αυτό ήταν το πεπρωμένο και το κισμέτ του. Έφτασε στην πηγή αλλά δεν ήπιε ποτέ το γλυκό νερό της νίκης.
Ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει και μια ομάδα που έφερε με δόξα και τιμή τον τίτλο των «δρεπανιών» άλλαξαν ίσως τον ρου της ιστορίας της ομάδας του Πούσκας. Ίσως, αν ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταθλητής κόσμου εκείνη τη μέρα, τότε πιθανόν ο τελικός του Γουέμπλεϊ ως ανάμνηση και ορόσημο, να περνούσε σε δεύτερη ιστορική μοίρα.
Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε από σπόντα στον τελικό του Διηπειρωτικού – για τους νεότερους ας πούμε μια πρωτόγονη μορφή του παγκοσμίου κυπέλλου συλλόγων- με τον πρωταθλητή Ευρώπης να δίνει διπλά ματς με τον πρωταθλητή της Λατινικής Αμερικής.
Κανονικά, θα έπρεπε να τεθούν αντιμέτωποι ο Άγιαξ με την Νασιονάλ από την Ουρουγουάη. Αλλά οι αστέρες του Άγιαξ, σνομπάρουν τον θεσμό, τους αντιπάλους τους και αρνούνται να πάρουν μέρος. Η Νασιονάλ, χαρακτηρίζεται από τους Ολλανδούς, ως «βρώμικη» και επικίνδυνη ομάδα και η αλήθεια είναι πως η δύναμη της ήταν το σκληρό παιχνίδι.
Κάποιοι λένε πως αυτό ήταν η αφορμή, με την αιτία να είναι βαθύτερη. Λένε πως οι Ολλανδοί φοβούνταν την εγχώρια τρομοκρατία στην Ουρουγουάη, αφού οι Τουπαμάρος, μια οργάνωση αντάρτικου πόλης, είχε απειλήσει πως θα πραγματοποιούσε επίθεση στην αποστολή των Ολλανδών.
Όπως και να είχε, η Γηραιά Ήπειρος, δεν μπορούσε να μην έχει εκπρόσωπο. Έτσι σφραγίστηκε η παρουσία του Παναθηναϊκού που έδωσε διπλά παιχνίδια με την Νασιονάλ.
Μάλιστα, το πρώτο ματς, στις 15 Δεκεμβρίου του 1971 είχε γίνει στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» ενώπιον 60.000 θεατών που είχαν κατέβει μεσημεριάτικο από την Αθήνα στο Φάληρο σε μια βροχερή μέρα, με κάθε τρόπο για να στηρίξουν τους «πράσινους» της εποχής. Το γήπεδο του Ολυμπιακού είχε επιλεγεί ως «κατάλληλο» από την UEFA, αφού η Λεωφόρος δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να γίνει εκεί το ματς.
Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1, με τον Τότη Φυλακούρη να βάζει μπροστά τον Παναθηναϊκό και τον Αρτίμε, να ισοφαρίζει τρία λεπτά μετά. Προς επιβεβαίωση των επιχειρημάτων των Ολλανδών περί «δρεπανιών» ήταν το παιχνίδι που επί της ουσίας σήμανε την αρχή του τέλους της καριέρας του Γιάννη Τομαρά.
Οι Ουρουγουανοί δεν αστειεύονταν και χτυπούσαν με κάθε τρόπο. Στο 60ο λεπτό, ο Χούλιο Μοράλες θα χτυπήσει με δολοφονικό τρόπο τον Τομαρά, ο οποίος έπεσε λιπόθυμος στο χορτάρι του «Γ. Καραϊσκάκης», με το πόδι του να κόβεται στα δύο, έχοντας υποστεί διπλό κάταγμα κνήμης.
Ο Τότης Φυλακούρης, θυμάται μέσω του sportfm.gr το παιχνίδι της Αθήνας:
«Θεωρώ ότι ο Άγιαξ έκανε καλά και δεν δέχθηκε να παίξει με αυτή την ομάδα. Θυμάμαι τον τραυματισμό του Τομαρά. Ήταν τρομακτικός ο τρόπος που χτύπησε. Εμείς κληθήκαμε να παίξουμε εκπροσωπώντας την Ευρώπη και νομίζω πως δεχθήκαμε γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου. Άδικα δεν κερδίσαμε στο Καραϊσκάκη. Μπορούσαμε να το κάνουμε και τότε η ιστορία θα ήταν διαφορετική»
Μετά από 13 βράδια, οι «πράσινοι» δεν είχαν δουλειά στο Λονδίνο, αλλά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Μοντεβιδέο. Με το 1-1 στις αποσκευές ταξίδεψαν για την Ουρουγουάη, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή του κόσμου έστω και από σπόντα.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1971 στάδιο «Σεντενάριο», εκεί που η Ουρουγουάη είχε κατακτήσει το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο το 1930, ο Παναθηναϊκός έδωσε ίσως την σπουδαιότερη «μάχη» της ιστορίας.
Ο Τότης Φυλακούρης, είχε βρει δίχτυα στην Αθήνα και θυμάται το ταξίδι στο Μοντεβιδέο: «Λέγαμε μετά το πρώτο ματς, ότι θα πάμε στο Μοντεβιδέο με σφιγμένη την καρδιά. Έτσι ήταν... Τρομάξαμε από την σκληρότητα του παιχνιδιού τους. Ο Πούσκας μας είχε πει ότι δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα, αλλά εμείς έπρεπε να προσέξουμε τα πόδια μας. Όταν μπαίνεις με φόβο σε ένα ματς δεν μπορείς να παίξεις όπως μπορείς. Ήταν όμως το κάτι άλλο. Η ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει και ο τρόπος που έβλεπαν το ποδόσφαιρο. Όταν έβαλα το γκολ, άρχισε ο κόσμος να με χειροκροτά και να με αποθεώνει γιατί έτσι έβλεπαν εκεί το ποδόσφαιρο»
Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 2-1, με τον Αρίτιμε που είχε σκοράρει στην Αθήνα να βρίσκει δίχτυα δύο φορές. Όμως, το γκολ του στο 74ο λεπτό, δεν μπήκε ποτέ. Ο Οικονομόπουλος είχε αποκρούσει το σουτ του Αργεντινού και στη συνέχεια έδιωξε ο Άνθιμος Καψής, αφού η μπάλα είχε χτυπήσει πρώτα στο δοκάρι. Ο διαιτητής έδειξε σέντρα, αλλά σύμφωνα με τους παίκτες του Παναθηναϊκού – είναι κάτι που ακόμα θυμούνται – η μπάλα ποτέ δεν πέρασε τη γραμμή.
Ο Τότης Φυλλακούρης σκόραρε και στην Αργεντινή, πετυχαίνοντας ίσως τα δύο πιο ιστορικά γκολ της Παναθηναϊκής ιστορίας.
Για την παρουσία του Παναθηναϊκού στο Διηπειρωτικό, ο Τότης Φυλακούρης είναι απόλυτος: «Αυτά τα δύο ματς, μαζί με το Γουέμπλεϊ είναι τα πιο σημαντικά στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Αυτή είναι η ιστορία μας και με αυτή μεγάλωσαν οι γενιές Παναθηναϊκών. Ήταν αδιανότητο μια ελληνική ομάδα με Έλληνες παίκτες να πετύχει αυτό που κάναμε εμείς. Είναι όλη η ιστορία μας. Ας μην την ξεχνάμε».
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
