Η ήδη επιτυχημένη προσπάθεια της Εθνικής και σε αυτά τα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ολοκληρώθηκε με μια νίκη-υπέρβαση απέναντι στην Σερβία και μια τιμητική ήττα απέναντι στην Λετονία. Το κείμενο αυτό θα γραφόταν ακόμα και αν ο απολογισμός ήταν δύο ήττες και μάλιστα με μεγάλες διαφορές. Διότι είναι άσχημο όλα να κρίνονται από το αποτέλεσμα και αυτό που έχουν, έτσι και αλλιώς, καταφέρει οι Έλληνες διεθνείς αξίζει χειροκροτήματος και στήριξης.
Η επιεικώς… περίεργη και για τους περισσότερους απαράδεκτη εικόνα των «παραθύρων» για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχει δημιουργήσει μία «χρυσή» ευκαιρία, που όλοι όσοι θέτουν εαυτό στις υπηρεσίες της Εθνικής, έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Σε σημείο που όσοι αγαπάμε πραγματικά το μπάσκετ και θέλουμε να βλέπουμε όλους τους πρωτοκλασάτους με το εθνόσημο και στα προκριματικά, να έχουμε αρχίσει ίσως να αναθεωρούμε. Μήπως τελικά στα τόσα κωμικοτραγικά και στους αποκλεισμούς-έκπληξη που έχει επιφέρει αυτή η διαδικασία (σ.σ. δεν εξετάζουμε ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο), υπάρχει και κάτι σπουδαίο; Βλέποντας τον τρόπο που… ματώνουν την φανέλα αθλητές που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχαν καν μπλουζάκι προπόνησης της Εθνικής, η απάντηση είναι «ναι».
Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν και σεβασμός από όλους μας, διότι εκτός από το ότι τα δίνουν όλα και με τις σποραδικές βοήθειες των βασικών, έχουμε αποφύγει, για την ώρα, αποκλεισμό από μεγάλη διοργάνωση, είναι σαδιστικό και σε μεγάλο βαθμό άδικο να παλεύεις για κάτι που γνωρίζεις πως πιθανότατα δεν θα καρπωθείς. Ας μπει κανείς στην θέση τους. Πόσοι από τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν από τον κόουτς Μανωλόπουλο θα πάνε στο Παγκόσμιο; Μπορεί κανείς. Όλοι τους όμως ήταν εκεί, ρισκάροντας κόπωση και ενδεχόμενο τραυματισμό, που θα έβαζε σε κίνδυνο τα υποπολλαπλάσια συμβόλαια που έχουν όσοι θα παίξουν στην τελική φάση.
Η ομιλία του Κώστα Παπανικολάου στα αποδυτήρια τον περασμένο Νοέμβριο μετά την νίκη στο Βέλγιο, καταγράφει όλη την αλήθεια: «Θέλω να πω ένα ευχαριστώ. Σε όλους σας. Όσοι έρχεστε στα παράθυρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για σας να έχετε αυτή την πίεση. Αν κερδίσετε να λένε ‘δεν έγινε και κάτι, η Εθνική κέρδισε, φυσιολογικό’ και αν χάσετε να λένε ‘αυτά τα παιδιά δεν μπορούνε’. Είναι μεγάλη μαγκιά σας ότι έρχεστε και προσπαθείτε. Τα λέμε μόνο στους δημοσιογράφους, αλλά πρέπει κάποια στιγμή το ευχαριστώ να έρθει και από μας τους ίδιους. Ένα μεγάλο respect από μέρους μου. Σας ευχαριστούμε πραγματικά», ήταν τα λόγια του αρχηγού της Εθνικής.
Άπαντες λοιπόν θέλουμε να βρεθεί μια λύση για το γενικό καλό του μπάσκετ και αυτή να ήταν η τελευταία φορά που έπαιζε στις 19:00 η Εθνική και δυο ώρες αργότερα ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Όμως επειδή πολλές φορές βγαίνει και από το αγκάθι, ρόδο, τα παιδιά των «παραθύρων» τα αγαπάμε λίγο περισσότερο για αυτά που έχουν προσφέρει και τους ευχαριστούμε με σεβασμό. Στην τελική, αν δεν βρουν επιτέλους την άκρη Ευρωλίγκα και FIBA, ας απολαμβάνουμε κάθε τόσο αυτά τα παλικαράκια που αγαπούν περισσότερο από τους ιθύνοντες το ίδιο το άθλημα και ας μην έχουν υπερηχητικό ταλέντο. Στα μάτια μου είναι οι καλύτεροι.
Κανένας χώρος για… Ντορσεϊάδα
Όσοι άκουγαν προσεκτικά τις τελευταίες ημέρες το ρεπορτάζ στον bwinΣΠΟΡ Fm 94,6 για τα θέμα του Τάιλερ Ντόρσεϊ, είχαν μια εικόνα για αυτό που έγινε μετά την απόφασή του να σταματήσει να… ταλαιπωρείται στην G-League, ελπίζοντας για ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ. «Σε περίπτωση επιστροφής στην Ευρώπη, το πιθανότερο είναι ότι θα παίξει στην Φενέρμπαχτσε», αναφέραμε τακτικά, όταν οι φίλοι του Ολυμπιακού ρωτούσαν για το τι μέλλει γενέσθαι. Ο ομογενής γκαρντ αποφάσισε τρεις μέρες πριν το τέλος της σχετικής προθεσμίας για μεταγραφές στην Ευρωλίγκα να αφήσει, προσωρινά, το ανεκπλήρωτο και όπως αποδεικνύεται άπιαστο όνειρό του για επιστροφή στο ΝΒΑ με ρόλο και η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη τον… χρύσωσε διότι είναι ξεκάθαρο πως της λείπει ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του.
Το ερώτημα που φυσιολογικά έχει τεθεί, είναι γιατί δεν ασχολήθηκε και στα τέλη Φεβρουαρίου μαζί του ο Ολυμπιακός. Αφού ξεκαθαρίσουμε πως πρόκειται για έναν πολύ καλό παίκτη, ας αναλύσουμε λίγο την κατάσταση. Πρώτο και κύριο, οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη μέχρι ώρας και λειτουργούν πολύ πιο ορθολογικά και μπασκετικά χωρίς τον Ντόρσεϊ. Ο οποίος ασφαλώς και έχει την δυνατότητα για το απρόβλεπτο και την ικανότητα να σου κερδίσει παιχνίδια… μόνος του, αλλά την ίδια ώρα να σε… καταστρέψει στην κακή του βραδιά. Όσο και αν οι βάσεις σε επίπεδο επιτυχιών, «χημείας» και αυτοπεποίθησης για την ομαδάρα που παρακολουθούμε φέτος μπήκαν πέρυσι, το στυλ παιχνιδιού του Ολυμπιακού είναι πιο ομαδικό και σύνθετο από αυτά που μπορεί να προσφέρει ο Ντόρσεϊ.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, δεν «χωράει» τώρα και «χωρούσε» τον Δεκέμβριο, οπότε και έγινε προσπάθεια να αποκτηθεί; Κανείς δεν είπε πως δεν θα μπορούσε και τώρα να μπει στην ομάδα, με το όποιο ρίσκο να διαταραχθούν αγωνιστικά οι ισορροπίες, οι ρόλοι και οι χρόνοι που έχουν τους πάντες ευχαριστημένους και αυτό αναβλύζει εντός και εκτός παρκέ. Έχουν περάσει από τότε δύο και πλέον μήνες και η ομάδα έχει ηττηθεί μόνο από την Μονακό. Αυτό λέει πολλά. Μιλώντας για ισορροπίες, το μηνιάτικο που θα πάρει ο Ντόρσεϊ στην Φενέρ (σ.σ. 160 ή 170 χιλιάδες δολάρια), θα κατέστρεφε αυτές του Ολυμπιακού. Με πόσα δηλαδή θα έπρεπε να αμείβεται σε αυτή την περίπτωση ο κορυφαίος παίκτης της Ευρωλίγκας, Σάσα Βεζένκοβ; Πόσα θα ζητούσε ο Κώστας Σλούκας των τριών κατακτήσεων Ευρωλίγκας για να ανανεώσει το συμβόλαιό του;
Πάνω από όλα είναι λοιπόν η ομάδα και οι «ερυθρόλευκοι» σωστά ζύγισαν πως ένα ελληνικό διαβατήριο δεν αξίζει το ρίσκο να διαταράξεις τα πάντα. Ο Ολυμπιακός άλλωστε, που είναι και η ομάδα που του έδωσε την απόλυτη ελευθερία στο παρκέ για να βγάλει στον απόλυτο βαθμό (σ.σ. και χωρίς τον... Γουίλμπεκιν) αυτά που μπορεί να κάνει, έδειξε δύο φορές το περασμένο καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα στον Ντόρσεϊ πόσο τον ήθελε και εκείνος (δικαίωμά του), επέλεξε κάτι άλλο. Δεδομένα με λιγότερα χρήματα, μπορεί να βρει το καλοκαίρι εξίσου καλό παίκτη και ας μην είναι Έλληνας. Στην ανάγκη που αρχίζει πλέον να διαμορφώνεται για εμπλουτισμό του ελληνικού κορμού, η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στις πρώτες γραμμές αυτού του κειμένου. Στα ελληνόπουλα (Ρογκαβόπουλος, Μωραίτης) που δείχνουν έτοιμα να κάνουν το βήμα παραπάνω στα χέρια ενός εκ των κορυφαίων προπονητών στην Ευρώπη, αλλά και υπό την σκέπη ενός αθλητικού οργανισμού με υγεία, μέθοδο, δουλειά και τεχνογνωσία…
Follow @ ZervasNikolaos
_163907.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
