Απολαμβάνοντας την γκολάρα που έβαλε ο Ντάνιελ Άλβες κόντρα στη Μονακό και αν αναλογιστεί κάποιος τι ματσάρες έκανε ο Βραζιλιάνος κόντρα στην Μπαρτσελόνα στους προημιτελικούς, ένα εύλογο ερώτημα προκύπτει. Γιατί τον άφησαν οι Καταλανοί, έχουν καλύτερο;
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι προπονητές ή οι ιθύνοντες των μεγάλων ομάδων, δεν εκτίμησαν σωστά την ποιότητα κάποιου παίκτη και μετά… χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο. Λάθη όλοι κάνουν, όμως μερικά – εκ του αποτελέσματος βέβαια - είναι πιο… τρανταχτά από άλλα και ενίοτε πληρώνονται ακριβά, είτε σε χρήμα είτε σε αποτελέσματα!
Πριν περάσουμε στις πιο… καραμπινάτες απώλειες παικτών που έφυγαν γιατί δεν κρίθηκαν ικανοί να προσφέρουν στην ομάδα τους και μετά έκαναν… παπάδες, πρέπει να διευκρινιστεί το εξής. Αναφερόμαστε σε παίκτες όχι που ήθελαν να φύγουν ή μοσχοπούλησαν οι σύλλογοί τους, αλλά σε αυτούς που θεωρήθηκαν τουλάχιστον… ανεπαρκείς. Είτε γιατί μεγάλωσαν κάποιοι, είτε γιατί δεν είχαν το απαιτούμενο ταλέντο, είτε γιατί κρίθηκαν λιγότερο καλοί από τους υπάρχοντες στα ρόστερ των ομάδων.
Ντάνιελ Άλβες: Μεγάλη κουβέντα έγινε για την αποχώρησή του από την Μπαρτσελόνα με τις απόψεις να ήταν (και ακόμα να είναι) διχασμένες. Κάθε φορά που έχανε η ομάδα, το κοινό κατηγορούσε αυτόν, σε σημείο μάλιστα που κάποιες φορές προς το τέλος, να μην χρησιμοποιείται καν. Η απόφαση της λύσης της συνεργασίας τους, επί της ουσίας ήταν κοινή και μάλιστα θα πείτε έφυγε στα 33 του χρόνια! Ε και; Και σούπερ χρονιά κάνει στη Γιουβέντους και δεν έχει δεξί μπακ σαν αυτόν η προηγούμενη ομάδα του.
Αντρέα Πίρλο: Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Όταν αυτόν τον υπερπαίκτη δύο φορές τον έχουν κρίνει ως ανεπαρκή να προσφέρει, τα λόγια περιττεύουν. Η Ίντερ τον άφησε να φύγει, αφού πρώτα τον είχε δανείσει σε Ρετζίνα και Μπρέσια, αυτός το 2001 πήγε στην συμπολίτισσα Μίλαν και φυσικά… μεγαλούργησε! Για μια δεκαετία μάγεψε, ώσπου το 2011 θεωρήθηκε πλέον γερασμένο άλογο. Η Γιουβέντους, άρπαξε την ευκαιρία, απέκτησε τον 32χρόνο τότε μέσο και για τέσσερα χρόνια τον απολάμβανε να διδάσκει ποδόσφαιρο!
Πολ Πογκμπά: Για χάρη του κάποιοι ακόμα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Το 2009 ο πολλά υποσχόμενος Γάλλος, περνάει το κατώφλι του «Ολντ Τράφορτ». Αγωνίζεται ελάχιστα, θεωρείται… φύρα για την ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το 2012 πηγαίνει στη Γιουβέντους. Μέσα σε μια τετραετία, έκανε πράγματα και θαύματα, με αποτέλεσμα η πρώην ομάδα του να σπάσει όλα τα ρεκόρ για να τον αποκτήσει ξανά, ξοδεύοντας 110 εκατ. Ευρώ και πλέον να μιλάμε για την ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών!
Τιερί Ανρί: Από τη Μονακό, πηγαίνει στη Γιουβέντους το 1999, αλλά στο Τορίνο πραγματοποιεί απογοητευτικές εμφανίσεις και η πόρτα της εξόδου ήταν ορθάνοιχτη. Ναι μεν δεν ξεκίνησε καλά, αλλά δεν του δόθηκε ευκαιρία να αποδείξει τι μπορεί να κάνει και έτσι επωφελήθηκε η Άρσεναλ. Στο Λονδίνο μετατράπηκε σε όνομα – θρύλο των «κανονιέρηδων» και ακόμα στη Γιουβέντους απορούν τι δεν πήγε καλά με την περίπτωσή του.
Σαμουέλ Ετό: Ξεκίνησε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν έπεισε ως πιτσιρικάς και περιπλανήθηκε ως δανεικός σε Λεγκανιές, Εσπανιόλ και Μαγιόρκα η οποία στην πορεία τον απέκτησε. Εκεί έκανε τέσσερις πολύ καλές χρονιές με αποτέλεσμα να πάρει μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα και να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στα πρώτα «χρυσά» χρόνια των «μπλαουγκράνα».
Ζεράρ Πικέ: Σε νεαρή ηλικία τον εμπιστεύτηκε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσαν και τον πήρε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η τετράχρονη παρουσία του εκεί δεν στέφθηκε με επιτυχία (μάλιστα τη μία χρονιά αγωνίστηκε ως δανεικός στη Σαραγόσα) και το 2008 επέστρεψε στα… πάτρια εδάφη, οπού μέχρι σήμερα διαπρέπει. Απλά να θυμίσουμε ότι τη σεζόν που έφυγε από τους «κόκκινους διάολους» στο ρόστερ υπήρχαν μεταξύ άλλων στη θέση του οι Μπράουν, Έβανς, Οσέι.
Ντιέγκο Φορλάν: Μεγάλες προσδοκίες είχε δημιουργήσει ο ερχομός του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά τελικά έμεινε χαραγμένος στη μνήμη των φιλάθλων εκεί για τις απίθανες χαμένες ευκαιρίες του. Έφυγε σαν… παλτό, πλήρως αποτυχημένος, ανέκδοτο στα χείλη των Άγγλων οπαδών, αλλά στην Ισπανία, τόσο στη Βιγιαρεάλ, όσο και στην Ατλέτικο Μαδρίτης έσπερνε τον τρόμο στις αντίπαλες άμυνες!
Σεσκ Φάμπρεγκας: Η αλήθεια είναι ότι αυτός δεν είναι κλασική περίπτωση, γιατί έφυγε νωρίς από την Μπαρτσελόνα (μόλις 16 ετών) και πήγε στην Άρσεναλ. Βλέποντας όμως τι μπάλα έπαιζε στην ομάδα του Λονδίνου, πολλές φορές οι ιθύνοντες των Καταλανών, μετάνιωσαν που βιάστηκαν να τον αφήσουν να φύγει. Η αλήθεια είναι ότι στην επιστροφή του στη Βαρκελώνη, δεν επιβεβαίωσε πλήρως τις μεγάλες προσδοκίες.
Κλάρενς Ζέεντορφ: Διέπρεψε στη Ρεάλ, πήγε για δύο χρόνια στην Ίντερ, δεν ρίζωσε εκεί και μετά φόρεσε τη φανέλα της μισητής της πρώην ομάδας του, Μίλαν. Εκεί έμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια, έπαιξε μπαλάρα και έκανε τους πάντες να αναρωτηθούν αν άξιζε να γίνει η ανταλλαγή του με τον Φραντζέσκο Κοκό! Σίγουρα οι «νερατζούρι» πιάστηκαν κορόιδα…
Σωκράτης Παπασταθόπουλος: Σε ηλικία 22 ετών, γίνεται παίκτης της Μίλαν, αλλά δεν κατάφερε να καθιερωθεί, αγωνίστηκε σε ελάχιστα ματς και τον επόμενο χρόνο, πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Τζένοα. Από εκεί μετά δανεικός στην Βέρνερ, η οποία στην πορεία τον αγόρασε, για να τον πουλήσει ένα χρόνο μετά (2013) στην Ντόρτμουντ. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά και να θεωρηθούμε «Ελληνάρες» επειδή είναι δικό μας παιδί, αλλά αν δείτε ποιους έχουν τα τελευταία χρόνια οι Μιλανέζοι στη θέση του, θα καταλάβατε αν θα επιθυμούσαν να γυρνούσαν το χρόνο πίσω και να τον είχαν κρατήσει, κάνοντάς τον στυλοβάτη της άμυνας τους!
Κάρλος Τέβεζ: Επίσης ιδιαίτερη περίπτωση, γιατί δεν έφυγε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σαν αποτυχημένος, ούτε τον πήρε για ένα… κομμάτι ψωμί η συμπολίτισσα της Σίτι. Απλά στο Ολντ Τράφορντ θεώρησαν ότι ο κύκλος του Αργεντινού είχε κλείσει , αν και ήταν ακόμα νεότατος! Οι εμφανίσεις του με τη γαλάζια φανέλα, μάλλον δεν δικαίωσαν τους υπεύθυνους της Γιουνάιτεντ, αφού σε τέσσερα χρόνια σκόραρε 58 τέρματα με τους «Πολίτες».
Ρομέλου Λουκάκου: Στην Τσέλσι πίστευαν για αυτόν ότι ήταν ένα ταλέντο που θα έμενε ταλέντο. Τον αγόρασαν, δεν τους έπεισε, τον έδωσαν αρχικά δανεικό την επόμενη χρονιά στην Γουέστ Μπρόμγουιτς και την μεθεπόμενη στην Έβερτον. Εκεί… πετούσε φωτιές, ανάγκασε τα «ζαχαρωτά» να δαπανήσουν 28 εκατ, λίρες για να τον αποκτήσουν και στη μπλε πλευρά του Λονδίνου, βλέποντας την εξέλιξή του, μάλλον… μουντζώνονται που δεν επέμεναν περισσότερο με τον Βέλγο επιθετικό.
Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ: Το ταλέντο του το διέκριναν οι άνθρωποι της Μίλαν και σε ηλικία 19 ετών ο Γκαμπονέζος γίνεται κάτοικος Μιλάνου. Μάλλον όχι, έτσι νόμιζε, γιατί οι «Ροσονέρι» συνεχώς τον έδιναν δανεικό και ουσιαστικά γίνεται κάτοικος Γαλλίας, αφού αγωνίστηκε ως δανεικός κατά σειρά σε Ντιζόν, Λιλ, Μονακό, Σεντ Ετιέν. Η τελευταία ομάδα τον αγοράζει, παίζει καλά φορώντας τα πράσινα για δύο χρόνια και μετά μεταγραφή στην Ντόρτμουντ και εκεί πλέον γράφει ιστορία…
Κέβιν Ντε Μπρούιν: Ο Βέλγος νωρίς προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Τσέλσι και το 2012 εντάχθηκε στο δυναμικό της. Δεν έπεισε. Με τους «Μπλε» έπαιξε τρία ματς, δόθηκε δανεικός στην Βέρντερ Βρέμης και πουλήθηκε το 2014 στην Βόλφσμπουργκ για 18 εκατ. λίρες. Ένα χρόνο μετά η Μάντσεστερ Σίτι δαπάνησε 55 εκατ. λίρες και όπως όλοι γνωρίζουμε δεν το μετάνιωσε. Στο Λονδίνο, μάλλον κάποιοι δεν κοιμούνται ήσυχοι όταν βλέπουν τον Βέλγο να αγωνίζεται με τους «Πολίτες».
Ραούλ: Αυτός είναι μια κατηγορία μόνος του. Δεν ανήκει ακριβώς σε αυτήν την ομάδα παιτκών που ασχολούμαστε, αλλά λόγω της… βαρύτητάς του, μπήκε σε αυτή τη λίστα! Ήταν στην ακαδημία της Ατλέτικο Μαδρίτης, όταν αυτήν την έκλεισε ο… τρελός ιδιοκτήτης της ομάδας, Χέσους Χιλ και ο νεαρός τότε επιθετικός πήγε στη μισητή Ρεάλ. Έτσι χάθηκε αυτό το τεράστιο ταλέντο από την Ατλέτικο και έγινε… δήμιος της τα επόμενα χρόνια και εμβληματικός αρχηγός της «Βασίλισσας».
