«Ήταν πολύ όμορφο να παίζεις στη Ρεάλ Μαδρίτης». Μία φράση που δεν μοιάζει να έχει σημαντικό νόημα, όμως αποκτά τέτοιο όταν τοποθετηθεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό ακριβώς είχε πει στις κάμερες ο Κριστιάνο Ρονάλντο το βράδυ της 26ης Μαΐου του 2018 στο Κίεβο, μετά την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου Champions League με τη «βασίλισσα» στον τελικό κόντρα στη Λίβερπουλ.
Με τη συγκεκριμένη ατάκα, ο «CR7» δημιούργησε την υπόνοια ότι ο κύκλος του στην ισπανική πρωτεύουσα είχε κλείσει. Πράγματι, λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, η Γιουβέντους τον έκανε δικό της. Μαζί με αυτόν, έμοιαζε να τελειώνει και η «χρυσή» εποχή της ομάδας που είχε κατακτήσει τότε τέσσερις κούπες σε πέντε χρόνια.
Fast forward στο σήμερα, και η Ρεάλ έχει προσθέσει ακόμη δύο «αστέρια» στη συλλογή της. Χωρίς Ρονάλντο. Χωρίς Ράμος, Βαράν και Καζεμίρο. Το ένα από αυτά χωρίς τους Μπενζεμά, Μαρσέλο. Με τον Μόντριτς «ρεζέρβα» και τον Κρόος να ολοκληρώνει την καριέρα του μέσα σε αποθέωση.
Είναι τεράστια επιτυχία να κατακτάς 6 Champions League μέσα σε 11 χρόνια, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Η μόνη ομάδα που έχει ζήσει ανάλογη εποχή κυριαρχίας είναι η... Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά αυτή της δεκαετίας του 1950. Κανένας άλλος σύλλογος, από την κραταιά Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα μέχρι την πανίσχυρη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ή τη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι δεν έχει καν «ονειρευτεί» μία τέτοιας διαρκείας κυριαρχία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι πως η «βασίλισσα» κατάφερε να παραμείνει στον «θρόνο» της, ενώ παράλληλα ακολούθησε μια λογική «δύο χρονοδιαγραμμάτων». Προσπάθησε, δηλαδή, ταυτόχρονα να διατηρήσει τον «ελίτ» κορμό της, ο οποίος την είχε οδηγήσει σε πολλές από αυτές τις κούπες, αλλά και να χτίσει την ομάδα της επόμενης μέρας, με τους νέους πρωταγωνιστές που θα αντικαταστήσουν την «παλιά φρουρά» όταν ο κύκλος της τελευταίας κλείσει.
Η πρώτη μετά-Ρονάλντο εποχή ήταν πολύ δύσκολη για τη Ρεάλ των τριών συνεχόμενων Champions League. Για δύο σερί σεζόν, οι «μερέγχες» δεν μπόρεσαν καν να περάσουν στη φάση των «8» της διοργάνωσης. Ο Ζινεντίν Ζιντάν, ωστόσο, που ήταν στον πάγκο, ήξερε ακριβώς τι έκανε. Βλέποντας ότι σιγά σιγά η κυρίαρχη ομάδα που είχε χτίσει τα προηγούμενα χρόνια άρχιζε να «παρακμάζει», αποφάσισε σταδιακά να βρει τους καινούργιους πρωταγωνιστές, έστω κι αν αυτό είχε προσωρινά ένα κόστος στην πορεία του συλλόγου.
Κάπως έτσι, διάφορα... αμούστακα παιδιά άρχισαν τις σεζόν 2018-19 και 2019-20 να κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις με τη λευκή φανέλα. Ο λόγος για τον Βινίσιους Ζούνιορ, τον Ροντρίγκο, τον Έντερ Μιλιτάο, τον Φεντερίκο Βαλβέρδε και μερικούς άλλους. Αρχικά ως λύσεις από τον πάγκο, σταδιακά βασικοί. Προφανώς, στην αρχή δεν εντυπωσίαζαν, είναι απόλυτα λογικό. Όμως η δουλειά για τη νέα εποχή γινόταν και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να δώσει τη «σπίθα».
Το καλοκαίρι του 2021, ο «Mr Champions League» Κάρλο Αντσελότι επιστρέφει ξανά στην ομάδα με στόχο να κεφαλαιοποιήσει τη διεργασία των προηγούμενων σεζόν και να την επαναφέρει στην κορυφή. Την ίδια περίπου περίοδο, δύο κομβικοί παίκτες της «χρυσής» εποχής, ο Σέρχιο Ράμος και ο Ράφαελ Βαράν, αποχωρούν για Παρί και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντίστοιχα. Καμία σημασία δεν είχε, αφού η... Ρεάλ 2.0 είχε ήδη μπει σε εφαρμογή. Η «βασίλισσα» επέστρεψε στο τέλος της ίδιας σεζόν στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης. Με πρωταγωνιστές ποιους; Τους «παλιούς» Μπενζεμά, Μόντριτς, Κρόος, Καρβαχάλ και Καζεμίρο, αλλά και τους «νέους» Βινίσιους, Ροντρίγκο, Μιλιτάο, Βαλβέρδε, Καμαβινγκά. Η αλλαγή «φρουράς» είχε ήδη ξεκινήσει.
Το επόμενο καλοκαίρι, του 2022, ήρθε ακόμη μία αποχώρηση, αυτή του Καζεμίρο, που έγινε επίσης «κόκκινος διάβολος». Εντουάρ Καμαβινγκά και Ορελιέν Τσουαμενί κλήθηκαν να καλύψουν το κενό του και το έκαναν σε πολύ αποτελεσματικό βαθμό, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον αναπτυσσόμενο κορμό της Ρεάλ. Η χρονιά δεν πήγε καλά από πλευράς τίτλων, όμως ήταν φανερό πως κάτι καλό ερχόταν. ΄
Το 2023, αποχώρησε και ο Καρίμ Μπενζεμά για τη Σαουδική Αραβία, ενώ ο Αντσελότι ενημέρωσε τον Λούκα Μόντριτς ότι θα ερχόταν πλέον κυρίως από τον πάγκο. Μέσα σε όλα αυτά, ο Τόνι Κρόος κοινοποίησε την απόφασή του να αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν. Μόνο ένας «παλιός», ο... αειθαλής Ντάνι Καρβαχάλ, συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς. Η απόκτηση του Τζουντ Μπέλιγχαμ αποτέλεσε το «κερασάκι» στη νεανική «τούρτα» της Ρεάλ, η οποία κατάφερε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο: Να κατακτήσει και πάλι το Champions League, στην πρώτη χρονιά που οι παλιοί πρωταγωνιστές είτε είχαν φύγει είτε περιορίστηκαν κατά κύριο λόγο σε ρόλο κομπάρσου.
H μεγάλη επιτυχία της Ρεάλ, λοιπόν, δεν είναι τα 6 τρόπαια σε 11 σεζόν. Ένας σύλλογος με τέτοια ιστορία και τέτοιο μπάτζετ, μπορεί να συνεχίσει να κατακτά το Champions League για... πάντα. Το πιο συγκλονιστικό είναι η απίστευτα ομαλή μετάβαση μεταξύ δύο εποχών. Από τη «βασίλισσα» του Ζιντάν και των Ρονάλντο, Μπενζεμά, Ράμος, Κρόος, Μόντριτς, Καζεμίρο, Μαρσέλο που κατέκτησε την Ευρώπη, μέχρι αυτή του Αντσελότι και των Βινίσιους, Ροντρίγκο, Μπέλιγχαμ, Καμαβινγκά, Βαλβέρδε, Μιλιτάο που έκανε ακριβώς το ίδιο.
Σε αντίθεση με τεράστιους συλλόγους όπως η Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ ή η Μπαρτσελόνα του Μέσι, που «διαλύθηκαν» σε μεγάλο βαθμό όταν αναγκάστηκαν να αλλάξουν σελίδα, η Ρεάλ το κατάφερε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πλέον, έχουμε 2024, αριθμεί 15 Champions League και έχει τις βάσεις για να πάρει άλλα τόσα τα επόμενα χρόνια, με τον Κιλιάν Εμπαπέ στα «σκαριά».
Το 2018, όταν η Ρεάλ πήρε το τρίτο συνεχόμενο Champions League, υπήρχε μια γενικότερη αίσθηση πως κάτι τελειώνει σε αυτή την ομάδα, ακόμη και πριν το εκφράσει με λόγια ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Τώρα, οι «μερέγχες» έρχονται από δύο κούπες σε τρία χρόνια, και μοιάζει σαν κυριαρχία που μόλις αρχίζει. Να δούμε πώς θα καταφέρει κανείς να τους σταματήσει...
