Ψάχνοντας τον Παπουτσέλη

Από το 1996 που ξεκίνησε η παρασκηνιακή κυριαρχία του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο εντός του γηπέδου οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν πολλές και μεγάλες νίκες εις βάρος των μεγάλων αντιπάλων τους. Για αυτή που νιώθουν περισσότερο περήφανοι είναι εκείνη που ήρθε με το πέναλτι φάντασμα που είχε σφυρίξει ο Παπουτσέλης.

Απαραίτητη διευκρίνιση: δεν μιλάμε για τον κόσμο, για τους απλούς φιλάθλους που γουστάρουν να βλέπουν τα χρώματα της ομάδας τους. Που ζουν για να κάνουν καζούρα στον φίλο τους τη Δευτέρα το πρωϊ. Όση χαρά και να τους έδωσε αυτή η λανθασμένη υπόδειξη του συγκεκριμένου διαιτητή κάθε μία από τις απονομές ή τις νίκες που ακολούθησαν ήταν γι’ αυτούς περισσότερο σημαντικές. Και πλούσιες συναισθηματικά.

Μιλάμε για επαγγελματίες οπαδούς, μιλάμε για επαγγελματίες διπλανούς ομάδων, μιλάμε για ανθρώπους που περίμεναν να γυρίσει ο τροχός για να γίνουν από θύματα θύτες. Και τη γούσταραν τη νίκη αυτή γιατί μπορούσαν να την κουβαλάνε σαν λάφυρο. Να το δείχνουν στους «εχθρούς» και να φωνάζουν ότι άρχισε η περίοδος η δική τους. Γίναμε κράτος…

Σε λίγα χρόνια από σήμερα ενδεχομένως κάποιοι όμοιοι αλλά αλλόχρωμοι επαγγελματίες να χαϊδεύουν τα τρόπαια της δικής τους «εποχής» και παρασκηνιακής επιρροής και να φουσκώνουν τα πνευμόνια υπερήφανοι όταν θυμούνται τα πέναλτι που δεν πήρε ο Ολυμπιακός το 2016 ή διαιτητές που έκαναν επιδεικτικά λάθος εις βάρος του Ολυμπιακού.

Δεν είναι εύκολο να γλιτώσεις από τη λούμπα αυτή διότι έτσι έχουμε μάθει κι έτσι γουστάρουμε να νικάμε. Όχι στα ίσια και αντρικά αλλά πλαγίως και παρασκηνιακά. Το καταλαβαίνεις παρατηρώντας και το ιδανικό μοντέλο του Έλληνα παράγοντα ποδοσφαίρου. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις περισσότερες για τούτο.
Αν το γουστάρεις, όμως, αυτό, αν είσαι άρρωστος και θες να παίρνεις πέναλτι στη σέντρα ή στο σημαιάκι του κόρνερ, αν διασκεδάζεις με την παρασκηνιακή διάλυση ανωνύμων εταιρειών, αν γελάς με τους δικούς σου όταν βλέπεις παίκτες, προπονητές, προέδρους να διασύρονται επειδή έτσι γουστάρει το «σύστημα» που σε κάνει να φουσκώνεις από περηφάνια μη φωνάζεις όταν γίνεσαι από θύτης θύμα…

Ο φαύλος κύκλος της παρασκηνιακής επιρροής παραγόντων στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνεχίζεται. Και ως κύκλος γυρίζει. Με τέτοιον τρόπο που μετατρέπει τους επαγγελματίες περήφανους σε αγανακτισμένους. Εκεί είναι που χρειάζεται ψυχραιμία.

Η ποδοσφαιρική ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι ομάδες που έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους όταν κατάλαβαν ότι το «σύστημα» στρέφεται εναντίον τους καταστράφηκαν. Οι παράγοντες που θόλωσαν, που έχασαν την ψυχραιμία τους στο πρώτο επιδεικτικά στραβό σφύριγμα οδήγησαν τις ομάδες τους σε μακροχρόνια απαξίωση. Θυμηθείτε πόσο έχει αλλάξει το στάτους του Παναθηναϊκού τα τελευταία 20 χρόνια ή τα όσα αδιανόητα πέρασε η ΑΕΚ με τον υποβιβασμό της στη Γ’ Εθνική.

Και θέλει ψυχραιμία για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ελπίδα να αντιμετωπιστεί η γάγγραινα του παρασκηνίου με εντός του γηπέδου απαντήσεις. Και όχι με κραυγές απόγνωσης και δριμύτατα κατηγορώ. Αν κάποιος επιβιώσει απέναντι στο σύστημα το σύστημα θα έχει χάσει τη δύναμή του. Θα αχρηστευθεί και ίσως ως μέθοδος επιτυχίας μας αφήσει ήσυχους. Γιατί να συντηρείς κάτι, άλλωστε, το οποίο δεν σε βοηθά να ρίξεις τον αντίπαλο στο καναβάτσο…

Ο δεύτερος έχει να κάνει με όσα πρεσβεύει και το διοικητικό μοντέλο του Τάκη Μπαλτάκου: ακόμα και αν νιώθεις πως σε κυνηγούν σταμάτα να φωνάζεις. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να δείχνεις ακόμα πιο αδύναμος. Ο απέναντι μυρίζεται αίμα, επιβεβαιώνει την κυριαρχία του και θα κάνει πολύ χειρότερα απ’ όσα κάνει. Και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί…