Ψάχνοντας νόημα στην εποχή του μίσους, της οργής και του φανατισμού

Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο, που η τραγωδία και η φρίκη είναι καθημερινότητα. Οι εικόνες νεκρών ανθρώπων, έχουν πάψει να προκαλούν το σοκ που προκαλούσαν κάποτε. Και αυτό γιατί έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας.

Έγιναν μέρος της ζωής μας, έγιναν μέρος της εποχής μας.

Τα μακελειό στο Παρίσι ήρθε να μας θυμίζει για μία ακόμα φορά με τον πιο εμφατικό τρόπο, που οδηγεί το μίσος. Που οδηγεί η οργή. Που οδηγεί η τυφλή υποταγή και ο φανατισμός.

Και εμείς για μία ακόμα φορά γίναμε θεατές.

Παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις, τρομάξαμε στο θέαμα, κλάψαμε όταν μάθαμε τι πραγματικά έγινε μέσα στο Μπατακλάν. Εκεί που για όση ώρα διαρκούσε η ομηρία είχαμε την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και στο τέλος ο αριθμός των νεκρών δεν θα ανέβει τόσο πολύ.

Αυτή είναι όμως η ζωή όπως τη φτιάξαμε, εμείς οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε και αυτός είναι ο τρόπος που πεθαίνουμε. Δεν υπάρχει happy ending για καμία πλευρά. Ακόμα και οι άνθρωποι που γλύτωσαν από τις επιθέσεις έχασαν κάποιον, έχασαν κάτι από μέσα τους και δεν θα δουν ξανά τη ζωή με το ίδιο μάτι.

Για κάθε πρόσφυγα που βγαίνει σώος στις ακτές του αιγαίου υπάρχει μια τραγική ιστορία να τον ακολουθεί.

Αυτή είναι η φρίκη με την οποία τροφοδοτούμαστε καθημερινά και δεν σταματά όταν κλείνουμε την τηλεόραση και το internet.

To μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς; Να μην αφήνουμε την οργή, τον φανατισμό και το μίσος να μας κυριεύει ακόμα και για το πιο ασήμαντο πράγμα.

Μόνο αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί να δούμε τη ζωή με διαφορετικό μάτι και τον συνάνθρωπο με κατανόηση και συμπόνια ίσως τα πράγματα να φτιάξουν έστω και λίγο.

Spoiler alert: Δεν τα θα τα καταφέρουμε όλοι.

Θανάσης Ράλλης