Πρότυπα οι Πετρούνιας, Τεντόγλου, Ντούσκος, Ιακωβίδης, Αντετοκούνμπο και όχι το Ιnstagram

Οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αλλά και κάποιες προσπάθειες αθλητών που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, είναι δεδομένο ότι μας γέμισαν χαρά. Εν μέσω πανδημίας, με τα προβλήματα της προετοιμασίας όλων των αθλητών και την συμμετοχή τους να κατακτάται με περισσότερο κόπο, ιδρώτα, αγωνία και αβεβαιότητα από ποτέ, ίσως ο απολογισμός των τριών μεταλλίων, αλλά και κάποια πολύ καλά πλασαρίσματα που είχαμε σε όλα σχεδόν τα αγωνίσματα, να είναι και υπερβολικά μεγάλος.

Εκτός όσων προανέφερα, οι δηλώσεις των αθλητών και των προπονητών τους, φανερώνουν για μία ακόμα φορά την «γύμνια» του αθλητικού οικοδομήματος. «Κανείς δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ για να προετοιμαστώ σωστά», «το Κράτος δεν έχει δώσει ούτε μία… καραμέλα», «ντρέπομαι να πηγαίνω στον φυσιοθεραπευτή και να μην μου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει ότι δεν έχω», «ευτυχώς τρία μαγειρεία στην Καλαμάτα μας πρόσφεραν φαγητό και είχαμε να φάμε», «κάναμε έρανο για να εξασφαλίσουμε επιδέσμους», είναι μερικές από τις ατάκες των πρωταγωνιστών που έχουν ακουστεί μέχρι ώρας. Και έρχονται να προστεθούν στις καταγγελίες το 2016 από την Κορακάκη ότι προπονούταν σε… τσίγκους, του Πετρούνια πως αυτός και οι συναθλητές του ήταν επτά μήνες απλήρωτοι και πολλά άλλα. Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο ή και στο πιο μακρινό παρελθόν, γράφουμε βιβλίο με ανάλογες περιπτώσεις.

Παρατημένων εγκαταστάσεων, ελλιπούς χρηματοδότησης, αδιαφορίας και εν κατακλείδι αθλητών αφημένων στην μοίρα τους να προετοιμάζονται για μεγάλους αγώνες. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, οι αθλητές που διακρίνονται σε αγωνίσματα εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, δεν είναι… παρατημένοι μόνο από αυτούς που έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να τους παρέχουν τα πάντα, αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου. Η μόνη διαφορά είναι ίσως πως σε αντίθεση με τους Πολιτικούς, οι δημοσιογράφοι δεν σπεύδουν υποκριτικά να γράψουν ένα ποστάρισμα για να δείξουν ότι είναι εκεί μετά από κάποια επιτυχία και πολύ περισσότερο δεν στριμώχνονται στα αεροδρόμια για μία αναμνηστική φωτογραφία.

Η αλήθεια ωμή και θλιβερή. Η Ελλάδα ανεξαρτήτως Κυβέρνησης, παράταξης και πολιτικού στάτους, δεν έχει το παραμικρό πλάνο για την ευημερία του αθλητισμού εδώ και δεκάδες χρόνια. Οι πολιτικοί, εγκρίνουν απλά κάποια κονδύλια στις ομοσπονδίες, χωρίς ποτέ να ελέγχουν αν αυτά ξοδεύονται για την ανάπτυξη των αθλημάτων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και την σωστή προετοιμασία των αθλητών ή πάνε στην τσέπη του κάθε… βλαχοδήμαρχου παράγοντα για τα προσωπικά του έξοδα με γνώμονα το… συμφέρον του αθλήματος. Όταν γίνει… στραβή στυλ Θόδωρου Ιακωβίδη, αυτή η τακτική τους διευκολύνει να νίπτουν τας χείρας τους και να μετατοπίζουν την ευθύνη. Οι ομοσπονδίες από την πλευρά τους φωνάζουν πως τα λεφτά της επιχορήγησης είναι πλέον ελάχιστα (σημείο των καιρών) και ζήσαμε εμείς καλά και οι αθλητές… χειρότερα.

Αυτό λοιπόν παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και εν έτη 2021, σα να μην πέρασε μία μέρα από το παρελθόν. Με εξαίρεση το 2004 της ευημερίας, οι περισσότεροι αθλητές που δεν έχουν την τύχη να βοηθιούνται οικονομικά από κάποιον χορηγό, φυτοζωούν, δανείζονται και στην χειρότερη αν δεν εγκαταλείψουν το όνειρό τους, δεν έχουν την δυνατότητα να προετοιμαστούν όπως πρέπει για να παρουσιαστούν απόλυτα έτοιμοι στους μεγάλους αγώνες. Το αυθόρμητο κλάμα του Ιακωβίδη στις κάμερες, προσέλκυσε το ενδιαφέρον απλών ανθρώπων, αθλητών και χορηγών, αλλά δεν λύθηκε σε καμία περίπτωση το βαθύτερο πρόβλημα του ελληνικού αθλητισμού. Για να λυθεί, χρειάζεται ξερίζωμα όλο το σύστημα πάνω στο οποίο υπάρχει και από την στιγμή που κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται ούτε καν ως πρόθεση αυτών που πρέπει, μοιάζει απλά με όνειρο θερινής νυκτός ή ευχολόγιο.

Μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει πραγματική βούληση για να μπουν πολύ πιο στέρεες βάσεις, ώστε να μην χαθούν άλλα ταλέντα και να διαπιστώσουμε επακριβώς ποια είναι τα όρια και οι ακριβείς δυνατότητες εκατοντάδων παιδιών σε όλα τα αθλήματα. Και αν κάποιοι αναρωτηθούν «εδώ δεν υπάρχουν χρήματα για άλλα σημαντικότερα, θα δώσουν για τον αθλητισμού;», η απάντηση είναι απλή. Μάθετε τι ποσά δαπανώνται από τον κρατικό κορβανά για κάποια… χωριά στην τρίτη ποδοσφαιρική κατηγορία και παντελώς αδιάφορα παιχνίδια που… μυρίζουν από πάνω μέχρι κάτω στοίχημα και μιλάμε μετά. Για να μην αναφέρουμε άλλους, εντελώς αχρείαστους λόγους που δαπανώνται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου…

Ασφαλώς, η έλλειψη χρημάτων, δεν είναι η μοναδική αιτία που κυνηγάμε τα μετάλλια και τις επιτυχίες (για να μην παρεξηγηθούμε, τέτοια είναι και η 6η θέση ή η είσοδος σε έναν ημιτελικό) τα τελευταία χρόνια με το… τουφέκι. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης εστιάζεται και στην ελλιπή καθοδήγηση των νεαρών παιδιών προς τον αθλητισμό, σε αντίθεση με πριν 20-30 χρόνια. Τότε, τα περισσότερα παιδιά ή έφηβοι, είχαν όνειρο να γίνουν Γκάλης, Γιαννάκης, Σαραβάκος, ενώ πολλά παιδιά ασχολήθηκαν και με άλλα σπορ, μετά τις επιτυχίες του Πύρρου Δήμα, της Βούλας Πατουλίδου και πολλών άλλων. Οι γονείς τα έστρεφαν προς τα εκεί και έστω και αν αρκετοί είχαν λανθασμένο κίνητρο –τον πρωταθλητισμό και τα λεφτά- τουλάχιστον οι νέοι ασχολούνταν αν μην τι άλλο με κάτι απόλυτα υγιές.

Δυστυχώς, τα πρότυπα που έχουν δημιουργηθεί πλέον (με τρομερή ευθύνη και των ΜΜΕ) προέρχονται από talent ή reality show. Αν κάποιο παιδί δεν έχει ταλέντο π.χ. στο τραγούδι, η επόμενη λύση είναι αυτή του… influencer. Πολλά νέα κορίτσια και αγόρια βλέποντας πόσο εύκολα βγαίνουν τα χρήματα από διαφημίσεις αν έχεις πολλούς ακόλουθους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ή γενικά στο διαδίκτυο, καταφεύγουν στην εύκολη και… επικίνδυνη αυτή λύση. Αρκεί να δείξεις τα κάλλη σου και να βγάλεις μερικές περίεργες ή προκλητικές φωτογραφίες για να γίνεις γνωστός και να τα οικονομήσεις. Που να τρέχουμε τώρα σε γήπεδα και να πονάμε για να βελτιώσουμε τους χρόνους ή τα κιλά που θα σηκώσουμε στο αρασέ;

Συγκρίνοντας τις εξαιρετικές δηλώσεις των πρωταθλητών μας με τις αντίστοιχες τοποθετήσεις των «κενών» (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) από προσωπικότητα… influencer, είναι πολύ εύκολο να διαλέξεις σε ποιόν δρόμο οφείλεις να οδηγήσεις το παιδί σου από πολύ μικρή ηλικία. Αρκεί να τους βάλεις να διαβάσουν και να κατανοήσουν τον τρόπο που σκέφτονται, δουλεύουν και προσπαθούν αθλητές όπως οι Πετρούνιας, Τεντόγλου, Ντούσκας, Ιακωβίδης, Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο και πολλοί άλλοι. Πόσο ταπεινοί είναι, τι μαθήματα ζωής και νοοτροπίας παραδίδουν με τις προσπάθειές τους, αλλά και τα λεγόμενά τους, πόσο εκτιμούν το από πού άρχισαν και πως βλέπουν γενικότερα την ζωή. Να γίνουν αυτοί η πηγή έμπνευσής τους, όχι μόνο για να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, αλλά και για να χαράξουν πιο σωστή πορεία στην ζωή τους, με ό,τι και αν καταπιαστούν.

Με αυτά τα πρότυπα υπάρχει ελπίδα και το «κενό» θα αρχίσει σιγά-σιγά να γεμίζει και η ελπίδα θα αρχίσει ξανά να κατοικοεδρεύει στην Ελλάδα. Για την ώρα, έχει απομακρυνθεί επικίνδυνα. Γιατί πρότυπα υπάρχουν, αλλά στην Ελλάδα του 2021, δεν έχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες followers…

Υ.Γ.: Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετέχουν στους Αγώνες, ακόμα και αν τερματίσουν ή τερμάτισαν στην τελευταία θέση των αγωνισμάτων τους. Μόνο αυτά, η οικογένειά τους και οι κοντινοί τους άνθρωποι, ξέρουν τι πέρασαν, τι στερήθηκαν και πόσο πόνεσαν για να φτάσουν μέχρι εκεί. Σε αυτούς και μόνο αξίζει ο,τι κατάφεραν. Οι υπόλοιποι, μέχρι να τους στηρίξουν ο καθένας από το δικό του μετερίζι όπως τους αρμόζει, ας είναι λιγότερο υποκριτές…

Follow @ZervasNikolaos