Πού να τρέχεις μέσα στη βροχή, επειδή ο ΠΑΟΚ πήρε πρωτάθλημα…

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
zahariadis@hotmail.com

ΠΑΟΚτζής, λίγο μετά το 1-1 της Λάρισας. «Που να τρέχεις τώρα στα Τέμπη, στα Μάλγαρα, με τη βροχή, μέσα στα σκοτάδια. Οι πυρσοί να μην ανάβουν, να σε παίρνει ο αέρας μαζί με τη βροχή. Δεν βλέπεις πως είναι ο καιρός;»

Παύση, δυό γρήγορες στροφές στον εγκέφαλο και… συνεχίζει:
«Καλύτερα μωρέ. Την άλλη βδομάδα, «σπίτι» μου και με όλο τον κόσμο. Sold out από τη Δευτέρα και πανηγύρι. Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και δεν αρπάξουμε καμιά πνευμονία. Για τέτοια είμαστε. Έχουμε και τον τελικό…».

Αυτό ήταν. Ξεπεράστηκε. Ο ΠΑΟΚ της Λάρισας, έτσι όπως το βλέπω τελικά, καλύτερα που δεν… τραυματίστηκε παραπάνω, διότι έτσι όπως πήγαινε το πράγμα, θα είχαμε θέματα αν το είχαν πατήσει το γκάζι.

Να παίξεις και να νικήσεις. Ωραία, παίρνεις το πρωτάθλημα και τελειώνει η… μπουγάδα. Αν είναι να έχουν πέσει οι μισοί με διατάσεις, θλάσεις και ό,τι άλλο έβγαζε το χωράφι της Λάρισας, μαζί με μερικά… «beautiful» μαρκαρίσματα, τότε τι να το κάνεις; Να πας στον τελικό με μισή ομάδα, να νομίζει η ΑΕΚ ότι έγινε η Ρεάλ και ο ΠΑΟΚ να ψάχνει δεξί εξτρέμ, αριστερό μπακ και έναν στην κορυφή; Δε λέει…

Ούτε λέει να χάσεις το ρεκόρ σου και το αήττητο. Εγώ, αν ήμουν ΠΑΟΚ, δεν θα ήθελα να χάσω τίποτε από όλα αυτά ή στη χειρότερη περίπτωση να χάσω όσο το δυνατόν τα λιγότερα.

Μέχρι εκεί. Πόσο είναι το «λιγότερα»; Μια κάκωση του Βιεϊρίνια, μια ισοπαλία, ένας μικρός εκνευρισμός και αυτό είναι όλο. Τη Δευτέρα, άντε την Τρίτη, όλοι στην προπόνηση. Γιατί την Κυριακή, τι έχουμε; Εχουμε τίτλος-πάρτι και αυτό είναι που θα πρέπει να έχουν στον εγκέφαλό τους όταν διαχειρίζονται μερικούς αγώνες, στους οποίους μετρά αντίστροφα η οριστική κατάκτηση ενός τίτλου, μετά από 35 χρόνια.