Η αλήθεια είναι ότι το «Ζουκουλίνι» δεν σε προδιαθέτει για παίκτη που τρώει σίδερα. Για έναν χαφ που δαγκώνει.
Όσο… χαϊδευτικό κι αν ακούγεται όμως το όνομά του, ο μέσος που θέλει η ΑΕΚ δεν είναι κανένα γατί.
Μα ένας γνήσιος ποδοσφαιρικός «τσόγλανος», που ανατράφηκε στα (όχι ακριβώς φιλόξενα) αργεντίνικα γήπεδα.
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Με σπάνια ταχύτητα για χαφ, δυνατό σουτ και θράσος απ’ αυτό που είναι απαραίτητο για να ξεχωρίσεις, ο Μπρούνο παραήταν καλός για να μην προωθηθεί από τα 16 του στη μεγάλη ομάδα της Ρασίνγκ. Και εκεί παράγινε… αποκάλυψη για να μείνει περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Γιατί στη διάρκειά τους συμπλήρωσε 92 συμμετοχές. Πέτυχε 10 γκολ (κάποια εκ των οποίων κρίσιμα). Και γρήγορα τράβηξε το μάτι των ευρωπαϊκών συλλόγων.
Κι όταν λέμε ευρωπαϊκών συλλόγων, δεν εννοούμε όποιων-όποιων (σαν την Μπολόνια, ας πούμε, όπου αγωνίζεται ο αδερφός του, Φράνκο). Κοτζάμ Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ντόρτμουντ φέρονταν να τον διεκδικούν. Πριν ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν κάνει το μεγάλο κόλπο και προλαβαίνοντας τους πάντες, τον ντύσει με τη φανέλα της Σίτι (έναντι 2,3 εκατ. ευρώ). Παρόλο που το όνειρο όμως ξεκίνησε ιδανικά, δεν είχε τη συνέχεια που περίμενε.
Γιατί στο Football Manager και στο FIFA είχε εξαιρετικές προδιαγραφές. Στη σκληρή πραγματικότητα, ωστόσο, είχε «θηρία» μπροστά του για να διεκδικήσει μια θέση. Μπορεί να έπαιξε λοιπόν στα παιχνίδια της προετοιμασίας, να έβαλε μια γκολάρα (με την Κάνσας Σίτι) και να αντιμετώπισε εκτός των άλλων και τον Ολυμπιακό (μπαίνοντας αλλαγή στο φιλικό 2-2), αλλά με Τουρέ, Νασρί, Φερναντίνιο και λοιπά συμπαθητικά… παικτάκια ήταν δύσκολο να βρει χρόνο συμμετοχής.
Το ονειρεμένο ντεμπούτο λοιπόν (σε τελικό με την Άρσεναλ και μάλιστα στο «Γουέμπλεϊ» για το Charity Shield) έμελε να είναι η μόνη επίσημη παρουσία του στους «πολίτες». Τι σημασία είχε όμως; Η ποδοσφαιρική καψούρα του Γκουστάβο Πογιέτ είχε ήδη γεννηθεί. Ο Ουρουγουανός προσπαθεί να τον πάρει στη Σάντερλαντ, αλλά σκοντάφτει στη νομοθεσία της Premier League (που απαγορεύει τον δανεισμό παίκτη σε εγχώρια ομάδα στην ίδια μεταγραφική περίοδο με αυτή που αποκτήθηκε).
Αναπόφευκτα πάει στο εξωτερικό. Η Βαλένθια μοιάζει ιδανικός προορισμός και το «Μεστάγια» πιο πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει το ευρωπαϊκό του όνειρο. Μάταια. Ο Ζουκουλίνι δεν κερδίζει ποτέ εμπιστοσύνη, σε πέντε μήνες παίζει μόλις 45 λεπτά και τον Γενάρη επιστρέφει στην Αγγλία. Εκεί όπου ο Πελεγκρίνι δεν τον αποπαίρνει: «Πήγε σε μια πολύ καλή ομάδα με σημαντικούς μέσους. Ίσως για διάφορους λόγους, δεν ξέρω γιατί, δεν έπαιξε. Είναι ένας πολύ σημαντικός νέος παίκτης και είμαι σίγουρος ότι έχει μέλλον εδώ», λέει χαρακτηριστικά.
Υπήρχε όμως κάποιος που τον πίστευε ακόμα περισσότερο από τον Πελεγκρίνι. Ο Γκουστάβο Πογιέτ περιμένει ξανά στη γωνία και κάνει δεύτερη απόπειρα να τον εντάξει στη Σάντερλαντ. Μα ούτε αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Και σαν ο Ουρουγουανός να… καταριέται κάθε άλλη ομάδα που τον αποκτά, ούτε η επόμενη καταφέρνει να κερδίσει κάτι από τον Ζουκουλίνι. Αντίθετα, οι οκτώ συμμετοχές του στην Κόρδοβα δεν είναι ικανές να τη βοηθήσουν να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Κάπως έτσι, το περασμένο καλοκαίρι τον βρίσκει στην ίδια αφετηρία: Χωρίς προοπτική να χωρέσει στη Σίτι και «πακεταρισμένος» για τον επόμενο δανεισμό. Τουλάχιστον αυτή τη φορά χωρίς να χρειαστεί να ξενιτευτεί.
Όχι ότι άλλαξε κάτι βέβαια. Γιατί ούτε στη Μίντλεσμπρο μπόρεσε να βρει κίνητρο. Ούτε εκεί ένιωσε σημαντικός. Μα ούτε κι αυτή η αποτυχημένη απόπειρα να θυμίσει την ταλεντάρα της Ρασίνγκ κλονίζει την πίστη του Πογιέτ. Το αντίθετο: Εκλαμβάνεται από τον Ουρουγουανό ως η μεγάλη ευκαιρία να τον αποκτήσει. Ως η τέλεια συγκυρία να επιβεβαιωθεί το «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη» για να… συλλάβει επιτέλους τον παίκτη που τόσο πολύ πιστεύει.
Και από τη σύλληψη φυσικά να επωφεληθεί και η ΑΕΚ. Βάζοντας στο ρόστερ της έναν παίκτη που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε ούτε να πλησιάσει. Χτίζοντας μια μεσαία γραμμή -μαζί με Σιμόες και Γιόχανσον- που θα ξεχειλίζει ποιότητα. Και επενδύοντας (αν καταφέρει να βάλει και οψιόν αγοράς) σε μια ποδοσφαιρική μετοχή που μπορεί να εκτιναχθεί στο μέλλον.
Άλλωστε η πλειοψηφία των Αργεντινών που είχε στο παρελθόν (με αιώνια εξαίρεση που θα επιβεβαιώνει τον κανόνα τον Φεντερίκο Ασκάρατε) τίμησαν τη φανέλα της. Και μια ερώτηση σε δυο εξ αυτών που ήταν συμπαίκτες του στη Ρασίνγκ -τους Σάχα και Πελετιέρι- μπορεί να πείσει και τον ίδιο τον Ζουκουλίνι για το πόσο αγαπησιάρικη ομάδα είναι αυτή που τώρα τον κυνηγάει…
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
