Το να ξεσπάς στον Άρη (μετά την «τεσσάρα» από τον Ολυμπιακό) και στη. μισή Καλλονή (μετά την ισοπαλία με το τσικό της Αλκμααρ και την απώλεια της πρώτης θέσης), δεν αποφέρει τίποτε περισσότερο από προσωρινή ανάσταση ηθικού.
Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr
Το να κερδίσεις μια ομάδα, με την οποία δεν υπάρχει πεδίο σύγκρισης, αλλά, η διαφορά είναι ευδιάκριτη δια γυμνού οφθαλμού, δημιουργεί ευεξία -τουλάχιστο μέχρι την επόμενη αναμέτρηση- και ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για να ξεφύγεις από τη μιζέρια που αποπνέουν οι αποτυχίες.
Το ευχάριστο για τον ΠΑΟΚ της. Καλλονής και της Νέας Σμύρνης, ήταν τόσο η παραγωγικότητα όσο και οι όμορφες στιγμές ορισμένων ποδοσφαιριστών, κυρίως του Λούκας και των επιθετικών, οι οποίοι, με τον ελάχιστο κόπο, δημιούργησαν ρεκόρ παραγωγικότητας. Κάτι τέτοια παιχνίδια ενθουσιάζουν το κοινό και είναι απαραίτητα σε ομάδες σαν τον ΠΑΟΚ. Το χαίρονται όλοι. Γεμίζουν το ρεζερβουάρ, ανακτούν δυνάμεις για τη συνέχεια. Δημιουργείται χώρος για νεότερους ποδοσφαιριστές που είναι καιρός πλέον να δείξουν αν μπορούν να σταθούν. Άλλωστε, η πίεση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι κάτι που απασχολεί τον ΠΑΟΚ. Κι αν τυχόν κάποτε επανέλθει σε αυτό το σημείο, θα είναι γιατί ο Ολυμπιακός θα έχει κάνει ένα σωρό. θυσίες, πράγμα που δεν προβλέπεται.
Καταλήγουμε λοιπόν, ότι, αυτό που έχει απομείνει στον ΠΑΟΚ, είναι να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του. Πιο εντυπωσιακή και ταυτόχρονα να γίνεται ωφέλιμη για μια σειρά σοβαρών λόγων με κυριότερο τη συμμετοχή ποδοσφαιριστών σαν τον Πόζογλου ή όποιου άλλου έχει «γυαλίσει» στον Στέφενς.
Όλο το παιχνίδι κόντρα στην Καλλονή ήταν τα πρώτα γκολ της. αντίδρασης (και της επικράτησης), που έδειξαν την πραγματική διαφορά των δύο ομάδων και αν τυχόν ο ΠΑΟΚ δεν είχε κάνει οικονομία μετά τις αλλαγές του Στέφενς ( Τζιώλη και Πόζογλου), με συντηρητικό παιχνίδι, χωρίς εντάσεις και απροσδόκητους τραυματισμούς, τότε το σκορ θα είχε λάβει διαστάσεις για το βιβλίο Γκίνες.