Υπνωτισμένος στο ξεκίνημα, εγκλωβισμένος από την ίδια του τη λογική στη συνέχεια

*Τις τελευταίες ημέρες τονίζαμε το αυτονόητο: Ότι ο Παναθηναϊκός, για πρώτη φορά φέτος, ήταν υποχρεωμένος να αγωνιστεί με διαφορετική λογική στον επαναληπτικό με τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Λεωφόρο. Το 2-1 του πρώτου αγώνα δεν ήταν απαγορευτικό. Ανάγκαζε, όμως, το τριφύλλι -μια ομάδα που δουλεύει (κακώς) κατά κύριο λόγο στο ανασταλτικό κομμάτι και ελάχιστα στο δημιουργικό- να βγει μπροστά, για να ανατρέψει την εις βάρος της κατάσταση και ταυτόχρονα να είσαι σοβαρή στα μετόπισθεν.

*Τι από αυτά έγινε από τους παίκτες του Λάζλο Μπόλονι σήμερα; Τίποτα. Στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς (1-2), ο Παναθηναϊκός μπήκε σαν υπνωτισμένος στο γήπεδο, χωρίς καλά καλά να καταλάβει τι έχει συμβεί δέχθηκε δύο φτηνά γκολ σε μόλις 9 λεπτά(!), ένα ξανά από στατική φάση και ένα από αυτογκόλ του Χατζηθεοδωρίδη και κάπου εκεί τα πάντα τελείωσαν. Το πράγμα στράβωσε από νωρίς και ο Παναθηναϊκός δεν είναι η ομάδα που μπορεί να φτιάξει ποδόσφαιρο για μια τόσο μεγάλη ανατροπή.

*Τι να περιμέναμε δηλαδή; Το τριφύλλι να βάλει 4 γκολ και να γυρίσει... τούμπα την κατάσταση; Πότε το έχει κάνει; Τι έχει δείξει δημιουργικά για να μας πείθει ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, στο παιχνίδι απέναντι στο καλοδουλεμένο σύνολο του Αργύρη Γιαννίκη, η ομάδα πλήρωσε το σοκαριστικά κακό ξεκίνημά της. Στη συνέχεια εγκλωβίστηκε από τον δικό της τρόπο παιχνιδιού.

*Παρά την κυκλοφορία, παρά την κατοχή, παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να μπει στο κόλπο της πρόκρισης ο Παναθηναϊκός. Και αυτό διότι είναι μια ομάδα που δεν δουλεύει στο κομμάτι της παραγωγής. Ο Μπόλονι παρέλαβε ένα σύνολο τσακισμένο από κάθε άποψη. Δούλεψε πολύ στο να της δώσει μια ταυτότητα που θα παίρνει αποτέλεσμα έστω και με... μισό μηδέν. Τα κατάφερε για ενάμιση μήνα. Αυτό του βγήκε για μεγάλο διάστημα, κάνοντας ένα σερί στο πρωτάθλημα.

*Όμως, κάποια στιγμή αυτό τελειώνει. όπως λέμε τα καλά, οφείλουμε να αναφέρουμε και τα κακά. Το λέει η ίδια η ποδοσφαιρική λογική. Δεν μιλάμε για ομάδα με νοοτροπία μικρομεσαίου κλαμπ, που θα τη βγάζει... καθαρή πάντα με το συγκεκριμένο στιλ ποδοσφαίρου, αλλά για τον Παναθηναϊκό που ΟΦΕΙΛΕΙ να διεκδικεί. Δεν μπορείς, λοιπόν, να το κάνεις αυτό όταν έχεις μόνο ένα στοιχείο στο παιχνίδι σου. Διότι κάποια στιγμή αυτό θα «χαλάσει», όπως συνέβη σήμερα και εσύ δεν θα έχεις τρόπο να αντιδράσεις. Ακόμη και αν έχεις μπροστά σου 80 ολόκληρα λεπτά.

*Πολλά μπορούμε να πούμε για τις αλλαγές στο βασικό σχήμα. Εκ του αποτελέσματος, ο Ρουμάνος προπονητής δεν δικαιώθηκε. Η άλλη όψη του νομίσματος λέει ότι παίκτες που δεν είχαν πολύ χρόνο συμμετοχής, είχαν ένα κίνητρο σήμερα να δείξουν πράγματα. Άκρη με τέτοια κουβέντα δεν θα βγάλουμε. Προσωπικά, είμαι υπέρ της άποψης ότι στα κρίσιμα παιχνίδια πας στις safe επιλογές. Η ουσία είναι ότι ο ΠΑΣ πανηγυρίζει μια πανάξια πρόκριση και ο Παναθηναϊκός ξαναμπαίνει σε ένα κλίμα μιζέριας και εσωστρέφειας, γνωρίζοντας έναν ακόμη αποκλεισμό.

*Ο Μπόλονι δεν έχει ευθύνη για το δεκάλεπτο και τα δυο γκολ του ΠΑΣ. Καμία. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά σήμερα αν ο Παναθηναϊκός παρουσιαζόταν πιο συγκεντρωμένος στην αρχή. Η ευθύνη του κόουτς είναι στις πολλές αλλαγές, αλλά κυρίως ότι σε μια ομάδα που πρέπει να πρωταγωνιστεί, το να φτιάχνεις μόνο την ανασταλτική λειτουργία δεν αρκεί. Χρειάζονται περισσότερα, διότι σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, ξεμένεις από... εναλλακτικές και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Αφού, λοιπόν, ο Ρουμάνος βρήκε τον τρόπο να έρθουν οι νίκες και να πάρει μπρος ο ταλαιπωρημένος Παναθηναϊκός, έπρεπε να καθίσει κάτω με τους ποδοσφαιριστές του και να δουλέψει και σε άλλα στοιχεία για να προλάβει τέτοιου τύπου καταστάσεις. Δεν το έκανε, δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει και τώρα δύσκολα αλλάζουν αυτά, τη στιγμή που η συνέχεια είναι εξαιρετικά δύσκολη...