Όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν «αδιάφορα ματς»

Του Διονύση Δεσύλλα

Η λογική του τύπου «άντε να βγει η υποχρέωση» απαγορεύεται να υπάρχει σε μεγάλες ομάδες, όπως αυτή του Παναθηναϊκού. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν Παναθηναϊκό που δεν… πετάει φέτος. Αν συνέβαινε το αντίθετο, θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει μια σχετική αδιαφορία σε ένα ματς, από το αποτέλεσμα του οποίου δεν κρίνεται κάτι. Στην τωρινή συγκυρία, όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για την απαράδεκτη εικόνα που έδειξε η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών στο ισόπαλο 1-1 με την Κέρκυρα, για το Κύπελλο Ελλάδας.

Ο Αντρέα Στραματσόνι περίμενε σήμερα να δει πράγματα από ποδοσφαιριστές που δεν είχαν πάρει μέχρι στιγμής πολλά λεπτά συμμετοχής. Το κίνητρο, λοιπόν, γι’ αυτούς (αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι αγωνίζονται με μια «βαριά» φανέλα και αυτό και μόνο του αποτελεί το πρώτο κίνητρο) ήταν να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά και να βάλουν δύσκολα στον Ιταλό. Με όσα έκαναν ή καλύτερα δεν έκαναν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Κέρκυρας, όχι μόνο δεν του έβαλαν δύσκολα, αλλά ήταν να σαν να του είπαν «μη μας υπολογίζεις». Τραγικό, μα απολύτως πραγματικό…

Το έχουμε ξαναγράψει. Αν οι «πράσινοι» θέλουν να αλλάξουν επίπεδο, εκτός από τις υπόλοιπες κινήσεις, θα πρέπει να κάνουν ένα ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή υπάρχουν ποδοσφαιριστές οι οποίοι, για να το απλοποιήσουμε, δεν… κάνουν. Δεν μπορούν, βρε αδερφέ. Εχουν ένα ταβάνι και δεν πάει πιο πάνω. Ας μην ονοματίσουμε, διότι δεν είναι και σωστό. Υπάρχουν πάνω από 10 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θα πρέπει να αποχωρήσουν και στις θέσεις τους να βρεθούν άλλοι, καλύτεροι, πιο ποιοτικοί και ικανοί να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού και της Παναθηναϊκής καθημερινότητας. Τελεία και παύλα!

Υ.Γ: Για όλα όσα έγιναν στη Ριζούπολη, απαγορεύεται να μιλάς. Διότι αν το κάνεις γίνεσαι ή γραφικός ή μ@@@κας. Οσο επικρατεί ο «νόμος του ενός», στο ελληνικό ποδόσφαιρο, άλλο τόσο θα πιπιλίζεται το γνωστό «φτιάξε ομάδα να κερδίσεις και τη διαιτησία». Η ελπίδα έρχεται, που έλεγε κι ένα ωραίο πολιτικό σύνθημα…