Μία ειδοποίηση email στο κινητό με ξυπνάει νωρίς το πρωί της Τρίτης και ενώ την προηγούμενη ημέρα έχω περπατήσει το Παρίσι, από το Τροκαντερό και τον Πύργο του Άϊφελ, μέχρι το Λούβρο και την περιοχή του Λε Μαραί. Η ειδοποίηση ότι το εισιτήριο για τον αγώνα της Παρί Σεν Ζερμέν με τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι έτοιμο προς έκδοση, με πετάει από το κρεβάτι και ήδη ετοιμάζω το πρόγραμμα μέχρι την ώρα που θα ξεκινήσω για το γήπεδο.
Στο δρόμο για τα «αστέρια»
Οι ώρες περνάνε και ήδη βρίσκομαι στη γραμμή 10 του μετρό, με προορισμό τη στάση Porte d’Auteil, εκεί όπου βρίσκονται μαζεμένα Parc de Princes, Stade Jean Bouin (γήπεδο ράγκμπι) και τα court του Roland Garros. Και ενώ κανείς στη διαδρομή δεν φοράει διακριτικά των Παριζιάνων, ή έστω να έχει τον ενθουσιασμό μίας αναμέτρησης για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ανάμεσα σε Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ και την υπερ-πρωταθλήτρια του θεσμού, Ρεάλ Μαδρίτης, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εξόδου, αντικρίζεις γεμάτες καφετέριες και pub με τους «σκληροπυρηνικούς» οπαδούς της Παρί.
Προς έκπληξη μου, απουσιάζουν τα συνθήματα, τα καπνογόνα και γενικά η ατμόσφαιρα ενός μεγάλου ντέρμπι. Τη θέση τους έχουν πάρει άφθονη μπύρα, κλασικές γαλλικές μπαγκέτες, χαμόγελα και μία υπέρμετρη αίσθηση αισιοδοξίας για την επικείμενη μάχη των ποδοσφαιρικών γιγάντων, που με συνοδεύουν μέχρι την είσοδο στο γήπεδο.
Αντί-ποδοσφαιρικές, αλλά «κυριλέ» καταστάσεις
Από τον σωματικό έλεγχο και έπειτα, νιώθεις αυτόν τον «κυριλέ» χαρακτήρα, που έχει δημιουργήσει ο συνδυασμός του Γαλλικού ταπεραμέντου και του πλούτου από το Κατάρ. Backpacks και ομπρέλες δεν περνάνε στις εξέδρες, φυλάσσονται από το stuff του γηπέδου σε lockers και με τον αριθμό του εισιτηρίου σου, τα παραλαμβάνεις μετά το τέλος του αγώνα. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας σε οδηγούν στη θέση σου, (εάν είσαι τουρίστας φυσικά), ενώ κυλικεία με ακριβά νερά και γιγαντοοθόνες, συνθέτουν το σκηνικό έξω από τις θύρες.
Ici c’ est Paris
Με την τεράστια επιγραφή «Εδώ είναι Παρίσι» να κοσμεί την κεντρική πλευρά του γηπέδου, αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να δεις καθαρά όλες τις γωνίες του αγωνιστικού χώρου (Το Παρκ ντε Πρενς αδικείται ξεκάθαρα από την τηλεοπτική κάμερα). Μία ώρα πριν το πρώτο σφύριγμα, τουρίστες και οπαδοί των Ισπανών έχουν πάρει τις θέσεις τους. Το «Real Madrid Allez» ξεσηκώνει τα σφυρίγματα αποδοκιμασιών από την θύρα των οπαδών της Παρί, για να κάνουν την είσοδο τους στο χορτάρι Κουρτουά και Ντοναρούμα για το ζέσταμα μπροστά στις δύο εστίες.
Στην πρόσωπο του αναπληρωματικού Κέϊλορ Νάβας, οι φίλοι των Μερέγχες αναγνωρίζουν την προσφορά του Κοσταρικανού τερματοφύλακα με ένα ζεστό χειροκρότημα. Εκείνος δεν χάνει την ευκαιρία και ανταποδίδει. Υπό τους ήχους των Queen και το We will Rock you, Εμπαπέ, Βεράτι και Ντι Μαρία πατάνε χορτάρι, με τον Λίονελ Μέσι να βγαίνει τελευταίος. Επιδοκιμασίες και «Μέσι, Μέσι» από τη μία, αποδοκιμασίες από την άλλη, μέχρι ο Αργεντίνος να φτάσει μπροστά στους οπαδούς των μερέγχες και να ρίξει κάποιες κλεφτές προκλητικές ματιές, πριν ξεκινήσει την προθέρμανσή του.
Η πιο γλυκιά μελωδία
Οι παίκτες είναι πλέον στα αποδυτήρια, οι αρχικές ενδεκάδες παρουσιάζονται και το «σεντόνι με τα αστέρια» είναι ήδη στον αέρα από τα πιτσιρίκια.
Τα φλας παίρνουν φωτιά και με την είσοδο των ομάδων, τα μεγάφωνα παίζουν τον ύμνο της αγαπημένης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Ανατριχίλα, μπροστά στις ποδοσφαιρικές στιγμές που πρέπει να ζήσει κάθε ποδοσφαιρόφιλος.
Ο αγώνας
Το τόπι «τσουλάει» στο σφύριγμα του Ορσάτο και η μπάλα δεν σηκώνεται εκατοστό από το χόρτο. Μέσι, Ντι Μαρία και Εμπαπέ «βλέπουν» μόνο μπροστά και στο πως θα πάνε στο ένας εναντίον ενός, με τους Κασεμίρο, Μεντί και Κάρβαχαλ αντιστοίχως. Κρος, Μόντριτς και Κασεμίρο «βρίσκονται» με κλειστά μάτια, και απορροφούν την πίεση των Παριζιάνων. Το γήπεδο «γέρνει» γρήγορα προς την επιθετική τριπλέτα της Παρί και το γκολ φαίνεται πως δεν αργεί. Η Βασίλισσα κρατάει δύσκολα το μηδέν, με τη συμβολή του Κουρτουά που λέει «όχι» τόσο στο τετ-α-τετ του Εμπαπέ, κυρίως όμως στο πέναλτι του Μέσι. Ο Αργεντίνος γίνεται σύνθημα στα ειρωνικά χείλη των μαδριλένων και εγώ χάνω την ευκαιρία να δω από κοντά τον Μέσι να σκοράρει.
Παρότι γεμάτος με το ποδόσφαιρο που είδα, ο Εμπαπέ δεν με άφησε με το παράπονο. Δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και ενώ έχω χάσει κάθε ελπίδα για κάποιο γκολ, «αδειάζει» Βάσκεθ και Μιλιτάο και στα 25 μέτρα από τη θέση μου, πλασάρει μαγικά τον Κουρτουά για τη νίκη. Πανηγυρίζω σαν έχω μεγαλώσει στην πιο φανατική γειτονιά του Σεν Ζερμέν. Το γήπεδο σε κατάσταση σεισμού και το «αστέρι» από τη Γαλλία στις αγκαλιές των συμπαικτών του. Αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία του Μέσι (δικαίως τη «βάφτισε» αδιαφορία η L’equipe, με αγωνιστική βαθμολογία 3/10) που απλά περιμένει να κοπάσουν οι πανηγυρισμοί και ο Νεϊμάρ να κάνει τις «αδελφικές» χειραψίες με τον σκόρερ. Το παιχνίδι τελειώνει δευτερόλεπτα μετά και εκεί ξεκινούν οι πανηγυρισμοί με την εξέδρα.
Ο «πεσμένος» Μέσι και ο επόμενος θρύλος
Η αναμέτρηση θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η συμπεριφορά, αγωνιστική και μη, του καλύτερου παίκτη στον κόσμο. Έχοντας δει τον Μέσι άλλη μία φορά στο Καμπ Νου, η εμφάνισή του κόντρα στη μεγαλύτερη αντίπαλο της καριέρας του, δεν έχει καμία σχέση με αυτή στα «μπλαουγκράνα». Άνευρος, χωρίς πάθος και «εκτός ομάδας» στους πανηγυρισμούς των συμπαικτών του, σε μία σπουδαία νίκη, φανερώνει ότι η καρδιά και το μυαλό του είναι πίσω στη Βαρκελώνη.
Απολαμβάνει το ποδόσφαιρο γιατί το αγαπάει, όμως δεν «παίζει» για την ομάδα όπως έκανε εκεί. Οι κάθετες πάσες, τα αψεγάδιαστα κοντρόλ και οι επιτόπιες ντρίμπλες δεν «φεύγουν» από πάνω του. Αυτό είναι άλλωστε το έμφυτο ταλέντο του. Το μεγαλείο του και οι ασύγκριτες διακρίσεις του, υπερκαλύπτουν την ιστορία που θέλει να γράψει η Παρί. Η απάθεια και η αδιαφορία του όμως λόγω του διαφορετικού περιβάλλοντος στο οποίο αναγκάστηκε να μπει, λόγω της κατάστασης στην Μπαρτσελόνα, «μπλοκάρουν» τον ίδιο και την ομάδα. Θα τολμήσω να προβλέψω ότι δεν θα τον δούμε και τη νέα χρονιά στην Πόλη του Φωτός.
Η επένδυση των Γάλλων πρέπει να γίνει σε δύο παίκτες. Ο Εμπαπέ το διασκεδάζει και νιώθει «παριζιάνος», όσο και να ακούγεται (και να θέλει φυσικά) ότι το καλοκαίρι θα φορέσει τη φανέλα της ομάδας που πλήγωσε. Τα κατορθώματά του δείχνουν ότι είναι ο επόμενος ποδοσφαιρικός θρύλος. Ο Κελαϊφί το ξέρει και του προσφέρει αμύθητα ποσά. Ο δεύτερος είναι ο Βεράτι. Παντού στο γήπεδο, τα «έβαλε» μόνος του με την τριάδα που χάρισε τρία Τσάμπιονς Λιγκ στη Ρεάλ. Είναι ο παίκτης που θέλει κάθε προπονητής να έχει στην ομάδα του, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Στην ουσία, η Παρί Σεν Ζερμέν «μεγαλώνει» (ανεξαρτήτως πρόκρισης) και αξίζει, έστω για ένα βράδυ, να νιώσεις φίλος της.
Επιμέλεια: Θανάσης Κρητικός
ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
