Δεν χάθηκε o Ολυμπιακός, αλλά ο τίτλος στο ΣΕΦ θέλει… ηρεμία

Ο τρίτος τελικός ανήκει ήδη στην ιστορία και παρουσίασε μια απόλυτα αναμενόμενη εικόνα σε πολλά επίπεδα από πλευράς Παναθηναϊκού, αλλά και μια ελαφρώς ακατανόητη, από αυτή του Ολυμπιακού. Οι «πράσινοι», έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο καθώς γι’ αυτούς η νίκη ήταν μονόδρομος και κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να αναδείξουν στο έπακρο τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού τους για να φτάσουν στο 2-1. Στηρίχθηκαν στο ατομικό ταλέντο των παικτών τους, είχαν περισσότερη θέληση και πάθος, και κυρίως πιο καθαρό μυαλό όταν το παιχνίδι πήγε να τους ξεφύγει και επικράτησαν. Οι «ερυθρόλευκοι» από την άλλη, σπατάλησαν σχεδόν ένα ημίχρονο, και για έναν άγνωστο λόγο, παρουσιάστηκαν πολύ νευρικοί και αγχωμένοι, παρόλο που ήταν ίσως το μοναδικό παιχνίδι που δεν έπρεπε να έχουν την παραμικρή πίεση.

Ασφαλώς, έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι χρεώθηκαν από πολύ νωρίς με δύο φάουλ οι Κέιναν και Παπανικολάου, με αποτέλεσμα το rotation να αλλοιωθεί εντελώς και κάποιοι παίκτες να χρειαστεί να κάνουν υπερωρίες. Με κίνδυνο μάλιστα, εκτός από την κόπωσή τους στο τέλος του χθεσινού τελικού, να… ξεζουμιστούν ακόμα περισσότερο, ενόψει της συνέχειας. Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε άστοχος από μακρινή, αλλά και κοντινή απόσταση (απανωτά χαμένα φόλοου και λέι απ και μόλις 3 πόντοι από 7 επιθετικά ριμπάουντ), έκανε λάθη, έχανε αμυντικά ριμπάουντ και έβλεπε το «ένας εναντίον ενός» παιχνίδι του Ναν (κυρίως) και του Λεσόρ, να τους κάνει μεγάλη ζημιά. Αυτή τη φορά, ήταν ο Παναθηναϊκός που εμφάνισε έναν μικρό πρωταγωνιστή από το βάθος του πάγκου, τον Κώστα Αντετοκούνμπο, με αποτέλεσμα τρία λεπτά πριν το ημίχρονο να βρεθούν στο -16. Με τα νεύρα του Γουίλιαμς-Γκος (πρώτος κακός τελικός του και στοίχισε) και την αδικαιολόγητη κίνηση προς τον προπονητή του επειδή του τα… έψελνε, να αντικατοπτρίζουν πλήρως την νευρικότητα και την έλλειψη συγκέντρωσης.

Οι φιλοξενούμενοι επέτρεψαν στο πρώτο μέρος 16/21 δίποντα στον Παναθηναϊκό και δέχθηκαν 26 πόντους στην ρακέτα, παρόλο που οι «πράσινοι» είχαν μόλις 4 ασίστ! Αν δεν υπήρχε το επί μέρους 10-3 που έριξε την διαφορά σε μονοψήφιο, δύσκολα θα βλέπαμε την αντίδραση του δευτέρου μέρους, και αυτό είναι από τα ελάχιστα καλά νέα της βραδιάς για του Πειραιώτες. Ακόμα και σε ένα μέτριο προς κακό παιχνίδι τους, ήταν κοντά στο σκορ, και βρέθηκαν μάλιστα να προηγούνται τεσσεράμισι λεπτά πριν το φινάλε. Αυτό έγινε χάρη στην καλύτερη άμυνα πάνω στον Ναν, την συνεχιζόμενα κακή απόδοση των «πράσινων» στην δημιουργία (σ.σ. μόλις 8 ασίστ), αλλά και στην άνοδο των Γουόκαπ, Κέιναν και Πετρούσεφ, οι οποίοι πρόσφεραν πολλά στηρίγματα στον εξαιρετικό και χθες, αλλά εμφανώς κουρασμένο στο τέλος, Μιλουτίνοφ. Όταν το ματς πήγε στον πόντο, χάθηκαν πολλές ευκαιρίες λόγω άστοχων επιλογών ή αβίαστων λαθών, ενώ από το 72-73 και έπειτα πήγαν όλα λάθος, και στην αντίπερα όχθη ο Παναθηναϊκός βρήκε μεγάλο σουτ (σ.σ. Παπαπέτρου) και πιο ορθολογικές λύσεις και πήρε αυτό που ήθελε.

Εν κατακλείδι, παρόλο που οι ασίστ ήταν διπλάσιες, τα λάθη σχεδόν ίδια και στους περισσότερους τομείς των μικρών λεπτομερειών επήλθε μια σχετική ισορροπία, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ δύσκολο να αντέξει ως το τέλος και να νικήσει με ποσοστό εντός πεδιάς στο 44%, έχοντας, εκτός των άλλων άστοχο τον Πίτερς, πολλούς παίκτες με 4 φάουλ και πολύ «σφικτό» rotation στο 80ο παιχνίδι μιας πολύ κοπιαστικής σεζόν. Ίσως το αποτέλεσμα με ακριβώς τις ίδιες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα να ήταν υπέρ του, αν η πνευματική του προσέγγιση στην αρχή του αγώνα ήταν πιο σωστή και κυρίως με περισσότερη συγκέντρωση και λιγότερο εκνευρισμό-πίεση. Αύριο το βράδυ, το σκηνικό στις εξέδρες αλλάζει και ο Ολυμπιακός για να μην χάσει μια τεράστια ευκαιρία να κλείσει με απόλυτη επιτυχία την σεζόν, θα πρέπει να παρουσιαστεί απόλυτα έτοιμος σε όλα.

Να αποτινάξει από πάνω του την πίεση και το «πρέπει» της έδρας, να διευρύνει τα καλά διαστήματα του ομαδικού μπάσκετ του, που όταν το παίζει είναι απολαυστικός, να είναι πιο αποτελεσματικός στις προϋποθέσεις εύκολου καλαθιού που δημιουργεί, να παραμείνει ήρεμος, συγκεντρωμένος στο πλάνο του και να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα από όλους όσοι αγωνιστούν. Ο κόσμος πρέπει να στηρίξει με υπομονή και πλήρη άγνοια σε όλα όσα συμβούν εκτός ή… δίπλα στο παρκέ, ώστε η κατάληξη μίας δύσκολης, επίπονης και μεταβατικής σεζόν να είναι ονειρική. Στο χέρι τους είναι…

Υ.Γ.: Μετά τον πρώτο και κυρίως τον δεύτερο τελικό, ο Παναθηναϊκός σήκωσε απέραντα κιλά… σκόνης, για ένα καλάθι του Κέιναν που όντως δεν έπρεπε να μετρήσει, και ένα φάουλ του Γουόκαπ στον Ναν, που θα έδινε μάλιστα κατοχή απ’ έξω, αντί για δύο πόντους που ήρθαν στην συνέχεια της φάσης από τον Αμερικανό. Έγινε λοιπόν μια συντεταγμένη επίθεση κατά πάντων με κάθε τρόπο, για μια διαιτησία που δεν έκρινε το αποτέλεσμα. Στο τρίτο παιχνίδι, ο κόουτς Αταμάν τα είδε όλα καθαρά! Ποια είναι η πραγματικότητα, και μάλιστα από δύο πολύ πιο έμπειρους διαιτητές όπως αυτοί του τρίτου τελικού;

Με το σκορ στο 72-73, δίνεται φάουλ υπέρ του Λεσόρ που γίνεται χαμηλά, αλλά μετατρέπεται σε γκολ-φάουλ και στην μεθεπόμενη φάση, ανακαλύπτονται τρία δευτερόλεπτα ενώ έχει σκοράρει ο Μιλουτίνοφ (σ.σ. ανύπαρκτο το 3ο φάουλ που χρεώθηκε) για να πάει το ματς στο -3. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο για τα διαφορετικά κριτήρια που σφυρίζονταν από το πρώτο λεπτό οι επαφές και πολλά άλλα, γιατί άκρη δεν βγαίνει, και ο καθένας έχει την άποψή του. Αρκούν αυτές οι φάσεις. Όπως αποδείχθηκε η συγκεκριμένη τακτική περνάει. Το έργο έχει παιχτεί πολλάκις στο παρελθόν και είχε στην ημερήσια διάταξη μέχρι και υπονοούμενα-λάσπη για ντοπαρισμένους αθλητές. Ως πότε είναι το ερώτημα…

Υ.Γ.2: Εξαιρετική η κίνηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός να αφήσουν όλα τα μέλη της ομάδας ένα λουλούδι στη θέση του αδικοχαμένου, Πάρη Δερμάνη, όπως και σε αυτή του αείμνηστου, Παύλου Γιαννακόπουλου. Δείχνει την ποιότητα και το ήθος του οργανισμού (σ.σ. εμετική η προπαγάνδα κατά του Μπαρτζώκα και σε αυτή την ιερή στιγμή!). Που ολόσωστα, προχωράει παράλληλα σε καταγγελία για τον τύπο που επιτέθηκε ρατσιστικά στον Κέιναν.

Υ.Γ.3: Και έχει και συνέχεια με κλήρωση διαιτητών, όπου δεν αποκλείεται να ζήσουμε εκ νέου, κωμικοτραγικές καταστάσεις. Μακάρι να πάνε όλα καλα, για το καλό του ελληνικού μπάσκετ.