Οι 15 μέρες που όλοι... ήθελαν να είναι Παναθηναϊκοί (vids)

Η σημερινή ημερομηνία είναι ορόσημο για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σαν σήμερα το 1996, το «τριφύλλι» έκανε κάτι που εκείνη την εποχή φάνταζε αδιανόητο. Επικρατούσε εκτός έδρας 1-0 του πανίσχυρου Άγαξ, στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και έφτανε μια ανάσα από την πρόκριση στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει καταφέρει να παίξει σε ευρωπαϊκό τελικό, παραλίγο να το κάνει ξανά. Μπορεί στη ρεβάνς ο Αίαντας να επέβαλε τον νόμο του και να ανέτρεψε την εις βάρος του κατάσταση (0-3), αλλά εκείνο το τεράστιο διπλό δε σβήνει. Αποτελεί μέχρι και σήμερα τη μεγαλύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης (μαζί με εκείνη επί του Ερυθρού Αστέρα το 1971).

Εκείνη τη βραδιά, όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη και όχι μόνο ασχολήθηκε με τον Παναθηναϊκό. Όλα τα δελτία ειδήσεων ανέφεραν τη λέξη Panathinaikos. Για να καταλάβει κανείς πόσο σπουδαίο ήταν το αποτέλεσμα, μέχρι και θέμα στο cnn έγινε το «τριφύλλι», αλλά και ο χρυσός σκόρερ Κριστόφ Βαζέχα.

Εκείνη τη βραδιά, ο χρόνος σταμάτησε για λίγο. Όσοι παρακολουθούσαν το παιχνίδι από την τηλεόραση «πάγωσαν» τη στιγμή του γκολ, όπως «πάγωσε» και ο Παναθηναϊκός το Άμστερνταμ. Οι 5000 τυχεροί που ήταν στο γήπεδο, απλώς βίωσαν το πιο έντονο ποδοσφαιρικό – οπαδικό συναίσθημα. Η στιγμή του γκολ από τον Πολωνό άσο, μετά την κούρσα του Γιώργου Δώνη δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ και από κανέναν. Είναι μια στιγμή που όλοι μας έχουμε κρατήσει σαν φυλαχτό μέσα στο μυαλό μας και κάθε μέρα τέτοια εποχή την «ξαναζούμε». Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τη μεταφέρουμε στους πιο μικρούς, όπως έκαναν σε εμάς οι παλαιότεροι με το Γουέμπλεϊ και άλλες ευρωπαϊκές δόξες του «τριφυλλιού»…





Η 3η Απριλίου του 1996 αποτέλεσε την αρχή ενός τρελού… Παναθηναϊκού μήνα. Μετά το «διπλό» στο Άμστερνταμ ο κόσμος πρασίνισε την Ομόνοια για να πανηγυρίσει τη μεγάλη νίκη. Που να ήξεραν όλοι αυτοί, ότι η κεντρική πλατεία των Αθηνών θα γινόταν συχνός τόπος συνάντησης για τις επόμενες 15 μέρες.

Μπορεί στις 7 Απριλίου η ομάδα του Χουάν Ραμόν Ρότσα, λίγες μέρες μετά τον ευρωπαϊκό θρίαμβο να παρουσιάστηκε «άδεια» στη Νίκαια και να γνώρισε την ήττα με 2-1 από τον Ιωνικό, αλλά αυτό το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανό γα να χαλάσει το κλίμα των ημερών. Ο κόσμος του «τριφυλλιού» ζούσε τότε σε ένα δικό του διαφορετικό κόσμο και απλώς… γελούσε, έστω και λίγο αμήχανα, με ένα κακό αποτέλεσμα στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Δυο μέρες μετά, στις 9 Απριλίου στο Παρίσι, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έπαιρνε για πρώτη φορά στην ιστορία του πρόκριση στον τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος! Οι «πράσινοι», με τον Ντομινίκ Γουίλκινς να κάνει όργια στο παρκέ και να σημειώνει 35 πόντους, επικρατούσαν 81-71 της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και οι 6.000 οπαδοί του στο Παλέ Ντε Μπερσί έστηναν το δικό τους πάρτι. Το ίδιο και οι πολλοί περισσότεροι φίλοι του «τριφυλλιού» στην Ελλάδα. Η Ομόνοια έγινε ξανά το… δεύτερο τους σπίτι για γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.



Μια μέρα μετά, στο ΟΑΚΑ κρινόταν ο ποδοσφαιρικός τίτλος. Ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε την ΑΕΚ και απ’ αυτό το αποτέλεσμα θα «έβγαινε», εκτός απροόπτου, ο πρωταθλητής. Κεφαλιά ψαράκι του Χουάν Χοσέ Μπορέλι, 1-0, καθαρό προβάδισμα για τον εγχώριο τίτλο και… νέα παράνοια για τον οπαδό της ομάδας που έβλεπε να ζει ένα όνειρο από το οποίο δε θα ήθελε να ξυπνήσει ποτέ! Πάλι στην Ομόνοια για πράσινο πανηγύρι…



Την επομένη, στις 11 Απριλίου, η πράσινη ευφορία έφτασε στα ύψη. Τελικός στο Παρίσι, Παναθηναϊκός – Μπαρτσελόνα 67-66 έπειτα από ματς θρίλερ και το «τριφύλλι» γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που σήκωνε Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (νυν Ευρωλίγκα).




Αυτό ήταν. Ο κόσμος είχε φτάσει στα όρια της τρέλας, η Ομόνοια πλημμύριζε ξανά από κόσμο, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια είχαν γεμίσει πράσινα κασκόλ, οι σημαίες με το «τριφύλλι» κυμάτιζαν στα μπαλκόνια, το «Σύλλογος Μεγάλος δεν υπάρχει άλλος» έπαιζε παντού, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και μέσα σε 8 μέρες ο οπαδός του Παναθηναϊκού μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι ήταν ο πιο προνομιούχος της ιστορίας. Ζούσε κάτι που δεν το είχε ζήσει ποτέ κανείς και που πιθανότατα να μην το ξαναδούμε.

Μπορεί λίγες μέρες αργότερα, στις 17 Απριλίου το γεμάτο Ολυμπιακό Στάδιο με τα χιλιάδες πράσινα σημαιάκια να είδε τον Άγιαξ να ανατρέπει το σκορ του πρώτου αγώνα και να αποκλείει τον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να χαλάσει όλα όσα είχαν συμβεί εκείνο το διάστημα. Αυτές οι 15 μέρες στο πρώτο μισού του Απρίλη του ’96, ήταν και παραμένουν οι μέρες με τα πιο έντονα συναισθήματα για τον φίλο του «τριφυλλιού». Ήταν οι μέρες που ο κάθε οπαδός ήθελε να είναι Παναθηναϊκός…