Ο Τρινκιέρι της δουλειάς και της ανάκαμψης

Η ομοσπονδία, μετά την παταγώδη -συνολική- αποτυχία στο προολυμπιακό του Καράκας, κατέληξε στον Ιταλό τεχνικό της Καντού για να αντικαταστήσει τον Ηλία Ζούρο, έπειτα από ώριμη σκέψη και μεθοδικό ψάξιμο. Μία επιλογή που σε πολλούς μπορεί να μην λέει πολλά, αλλά έχει όλες τις προοπτικές για να πετύχει. Οι διαφωνούντες, μπορεί να επιχειρηματολογήσουν βασιζόμενοι στο ότι η επιλογή είναι από την αλλοδαπή, στα λίγα εργασιακά δείγματα του «εκλεκτού», ακόμα-ακόμα και στο περίεργο της εμφάνισής του. Όμως ο χρόνος και τα αποτελέσματα θα είναι ο καλύτερος κριτής.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Τα ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ήταν πολλά και αρχικά καθ’ όλα ελληνικά. Κατσικάρης, Γιαννάκης, Σφαιρόπουλος ήταν οι βασικές επιλογές, αλλά για διάφορους λόγους δεν τελεσφόρησαν. Ο πρώτος ήταν δύσκολο να αρνηθεί την οικονομική πρόκληση των Ρώσων, ο δεύτερος δεν είχε παρά ελάχιστους υποστηρικτές στην ΕΟΚ και ο τρίτος δεν θεωρήθηκε λύση ικανή να προσφέρει τα προσδοκώμενα. Από την στιγμή που οι κοινά αποδεκτοί Ομπράντοβιτς, Μεσίνα και οποιοσδήποτε άλλος του διαμετρήματός τους, ήταν αδύνατο να ικανοποιηθούν οικονομικά από τα «στενά» πλέον ελληνικά δεδομένα, το ψάξιμο από την ξένη αγορά εστιάστηκε σε έξυπνες, φιλόδοξες, αλλά και φθηνότερες λύσεις, χωρίς το τελευταίο να αποτελεί απαραίτητα τροχοπέδη για την επιτυχία.

Ο Αντρέα Τρινκιέρι υπερίσχυσε του Ζοάν Πλάθα -το διαβάσατε πρώτοι στο www.sportfm.gr- και αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να ξαναβγάλει την επίσημη αγαπημένη στον «αφρό». Είναι ο προπονητής που αν συνεχίσει όπως έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια στην Καντού, θα αποτελέσει ο,τι καλύτερο έχει να επιδείξει στη σύγχρονη ιστορία του το ιταλικό μπάσκετ στους πάγκους. Για τον ίδιο, η πρόκληση-τιμή είναι μεγάλη, διότι δεν είναι λίγο πράγμα να καθοδηγείς το υπάρχων υλικό της ελληνικής ομάδας, που αναμφισβήτητα ουδεμία σχέση και αξία έχει με αυτό του συλλόγου που κοουτσάρει. Με μικρά μπάτζετ όμως και γνώμονα τη σκληρή δουλειά και την τεχνογνωσία, έχει καταφέρει να παρουσιάζει ένα αξιόλογο σύνολο στην δύσκολη ιταλική λίγκα, ενώ έχει κάνει δύο αξιοπρεπείς πορείες στο υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας.

Γιατί λοιπόν να μην τα καταφέρει με παίκτες όπως οι Σπανούλης, Φώτσης, Παπανικολάου, Ζήσης, Καϊμακόγλου, Μπουρούσης, Πρίντεζης, Βασιλειάδης, Σχορτσανίτης και όλους τους υπόλοιπους εξαιρετικά ταλαντούχους Έλληνες; Υλικό υπάρχει, φαίνεται ότι θα υπάρχει και θα ανανεώνεται και το μόνο που χρειάζεται είναι δουλειά, θωράκιση των στεγανών των αποδυτηρίων, στήριξη και πίστη. Η αμυντικογενής φιλοσοφία του Τρινκιέρι, αλλά και η ικανότητά του να μην «φρενάρει» τους επιθετικούς προσανατολισμούς των παικτών του, θα προσφέρει την καλύτερη δυνατή ισορροπία στην ομάδα, που τα τελευταία χρόνια δείχνει να ψάχνει την χαμένη της «ταυτότητα» και αγωνιστικό προσανατολισμό.

Η «δίψα» για διάκριση στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας είναι δεδομένη και αυτή η επιλογή, φρονώ ότι ταιριάζει «γάντι» με τα δεδομένα και τις συνθήκες. Αν για τον νέο ομοσπονδιακό η Εθνική Ελλάδας είναι ένα άλμα καριέρας και μία ευκαιρία για ανάδειξη των ικανοτήτων του στο διεθνές επίπεδο, για την ομοσπονδία είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Αρκεί να μην επαναληφθούν τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος ώστε, γιατί όχι, ο Αντρέα, να γίνει στην συνείδηση των ελλήνων φιλάθλων, Ανδρέας και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να βαδίσει για χρόνια με ένα σταθερό πλάνο ανάπτυξης και δημιουργίας.

Follow @ZervasNikolaos