Ο ΠΑΟΚ, ο Γιαννάκης, οι κόντρες και οι ταυτότητες…

Όσο «τρέχει» η σεζόν, σε Ελλάδα και Ευρώπη, για τον Άρη και τον ΠΑΟΚ κι όσο τους παρακολουθώ επισταμένα, με όλη μου την καλή διάθεση για να εξηγήσω όσα βλέπω κι όσα ακούω, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν τελικά σοβαρότεροι λόγοι για να ασχοληθείς, από το να κοιτάξεις την κερκίδα και να βγάλεις μερικά επιφανειακά συμπεράσματα.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@hotmail.com

Δηλαδή, να δεις αγώνα του Άρη σε… άδειο Αλεξάνδρειο, που έχει τον τριπλάσιο κόσμο από το αντιστοίχως άδειο Παλατάκι.

Να περιοριστείς στο ότι ο Άρης έχει τον κόσμο τον μπασκετικό, που δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι έχουν απομείνει αρκετοί περισσότεροι από 100 – 200 που εξακολουθούν να πηγαίνουν στο γήπεδο, επειδή… νοσταλγούν τις εποχές των “final four”, τις οποίες έζησαν πολύ έντονα.

Να εγκλωβιστείς στις μπασκετικές καταβολές του Μπάνε και του Σταυρόπουλου, βεβαίως και του Ζουρνατσίδη και να εξωραΐσεις όλες τους τις αποφάσεις, ακόμη κι αν δεν συμφωνείς στη βάση τους.

Να υπολογίζεις ότι υπάρχουν δύο, τρεις το πολύ οπαδοί που είναι από τους ακραιφνείς του μπασκετικού ΠΑΟΚ και ίσως δεν τους αξίζει συμπεριφορά απομόνωσης ή περιθωριοποίησης ή όπως αλλιώς λέγεται ή συνέβη, για τους Ντικμπασάνη και Πανάκα. Γιατί ασκούν κριτική, είναι ή δεν είναι διακριτικοί, άγγιξαν ευαίσθητες χορδές και όσα ξεστομίζουν μεγαλοφώνος πίσω από τον πάγκο του ΠΑΟΚ, δεν αρέσουν στον Παπαθεοδώρου και τον Ζουρνατσίδη. Και στον Μπάνε και στον Μάτζικ. Και σε μερικούς ακόμη.

Αν έχουν αυτό το δικαίωμα, σίγουρα δεν θα πρέπει να κάνουμε συζήτηση. Αν θα πρέπει να το εκφράζουν δημοσίως, κι αυτό δεν το συζητούμε, αυτό είναι το γήπεδο, δημόσιος χώρος και κρίνεσαι για τη συμπεριφορά σου.

Αν ξέφυγαν διότι δεν είναι δυνατόν ο καθείς να λέει το μακρύ του και το κοντό του, βρίζοντας ή χειρονομώντας, είναι απαράδεκτο.

Κι αν το εκμεταλλεύτηκε κάποιος ραδιοφωνικό ή γενικότερα μιντιακά, θα πρέπει να σκεφτεί ότι δεν εκπροσωπεί το λαό του ΠΑΟΚ, δεν είναι η ομάδα κτήμα του, αλλά, όλα όσα συνέβησαν αφορούν τον ίδιο και δεν υπάρχει προέκταση στην μεγάλη εικόνα των ανθρώπων που συμπαραστέκονται στο μπάσκετ και πηγαίνουν με συνέπεια στο γήπεδο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η διοίκηση τοποθετήθηκε επισήμως με αυστηρότητα επειδή υπάρχει κριτική από δύο ή τρεις συγκεκριμένους. Το ότι τους δείχνει με το δάκτυλο είναι ένα θέμα και ο χειρισμός του απαιτεί λεπτότητα που δεν διαπίστωσα. Όχι ότι είμαι ισορροπιστής. Οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους, την επιχειρηματολογία τους.

Αν όμως υπάρχουν αυτοί οι δύο-τρεις που φώναξαν και ακούστηκαν για ένα τάιμ άουτ, ακόμη κι αν δεν το έθεσαν ευπρεπώς, αλλά, με υπερβολή και… έμφαση, υπάρχουν δεκάδες ή εκατοντάδες στο άδειο Παλατάκι που προηγήθηκαν ή τους ακολούθησαν. Δεν τους ζήτησε κανείς να αποχωρήσουν η να αλλάξουν θέση.

Το πιο άδικο θα είναι να ψάξουμε το δίκιο ανάμεσα σε δυό πλευρές που έχουν την ίδια ταυτότητα. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που, εμείς εδώ στα μέρη μας, γνωρίζουμε ότι συνυπήρξαν ως φίλοι, ως συνεργάτες.

Μην επωφελείστε από το βήμα που σας δίνουν οι δημοσιογράφοι για να γκρινιάξετε όσο γνωρίζετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους έχετε αποθεώσει, έχετε παραδεχθεί και έχετε βοηθήσει να διατηρηθούν και να επιζήσουν στη διοίκηση της ΚΑΕ. Και το σημαντικότερο, δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι δεν θέλουν να προοδεύσει ή να διατηρηθεί σε ένα ευχάριστο επίπεδο η ομάδα…

Κοινός τόπος και κοινός στόχος για διοίκηση και τους φίλους της ομάδας. Και κυρίως σεβασμός και από τις δύο πλευρές γιατί δεν είναι αυτή τελικά η ουσία για την ομάδα του Παπαθεοδώρου. Είναι να βρει ταυτότητα, να βρει και ρυθμό και να κάνει επιτέλους μια σοβαρή εκκίνηση για να φτάσει κάπου. Να τελειώσει η χρονιά και να μην είναι μια από τα ίδια, αλλά, τουλάχιστο να είναι παραγωγική (αναδεικνύοντας νέα πρόσωπα) και να αφήσει έστω και μια ελπίδα ότι μπαίνει η βάση για να βελτιωθεί την επόμενη. Δεν θα είναι Ολυμπιακός ή ΠΑΟ. Μπορεί, όμως, να βγάλει παίκτες και αποκτήσει αυτή τουλάχιστο την ταυτότητα. Δεν μπορεί μνα φτάσει ψηλά, μπορεί μόνο να δημιουργήσει ελπίδα και μέχρι εκεί. Και από καμία νίκη, αν βρει μπόσικο τον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟ και να τη συζητούμε για δέκα μέρες.

Κλείνω με τον Παναγιώτη,

Ότι περίμενα περισσότερα, είναι γιατί εμπιστεύομαι το απόλυτα μπασκετικό του dna. Θα πρέπει να το παραδεχθώ και εγώ, έχει τα κολλήματα του. Θέλω να πνίξω τον Φλιώνη, αλλά, σκέφτομαι ότι ο ανορθόδοξος τρόπος που το… πηγαίνει, είναι γιατί δεν έχει παραστάσεις και είναι ακόμη αδύναμος. Θα μεγαλώσει και θα δυναμώσει. Θέλω να πω στον Γιαννάκη να μην επιμένει τόσο στον Τσαϊρέλη, αλλά, αυτός δεν ακούει, έτσι κι αλλιώς. Και ίσως το κάνει επειδή θα του δώσει όσα δεν του έδωσαν οι προκάτοχοί του για να βελτιωθεί και να αποκτήσει πιο σπουδαίο ρόλο από του «δεύτερου» πίσω από κάποιον Αμερικανό.

Και ο Αθηναϊου, όταν τρακάρει στους αντίπαλους, σκέφτομαι ότι του λείπει ο… προφυλακτήρας, αλλά, να τον βαφτίσεις πλέι-μέικερ από τη μία μέρα στην άλλη, είναι ένα θέμα.

Θέμα είναι να σπαταλάς ένα σωρό ενέργεια στην άμυνα και μετά να σουτάρεις με ψηλά νούμερα. Ούτε τη βολή δεν πετυχαίνεις αν δεν έχεις ανάσες. Και κάπου εκεί χάνεται το σκορ. Μένει χαμηλά και ο Άρης ανησυχεί τους μπασκετικούς οπαδούς που είναι συνεχώς στο «αϊ σιχτίρ». Και ο Πέτγουέι είναι εκεί για να τους απαντά από το παρκέ με χειρονομίες take it easy. Ακούει που μπάφιασαν από την αστοχία της ομάδας και καταλαβαίνει.

Θα είναι πιο δύσκολο ακόμη κι από τη λύση των διοικητικών- οικονομικών προβλημάτων να τα… χώνει ο Βον κι ο Μπελ και να ανέβει ο μέσος όρος της επίθεσης. Θα είναι πιο δύσκολο για τον Γιαννάκη και τους συνεργάτες του να φτιάξουν παίκτες από… παίκτες που δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και πρέπει να φορέσουν τη στολή του σούπερμαν.

Υ.Γ. Εντυπωσιασμένος από τον Βασιλόπουλο, δηλώνω. Δηλώνω κι ότι το στοίχημά του θα είναι η διάρκεια και η συμμετοχή του (όσο έντονη ήταν μέχρι τώρα- εκτός από τον αγώνα στο Παλατάκι) μέχρι το τέλος. Υγεία, πρώτα απ΄ όλα.