Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@hotmail.com
Βγαλμένος από το Champions League, σαν να έπαιρνε ρεβάνς για εκείνη την απογοητευτική του πορεία που τον καθήλωσε στον πάτο των πλέι-οφ και του στέρησε πάλι τα προκριματικά της λαμπρής διοργάνωσης, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με… Ντόρτμουντ.
Δεν ήταν καλύτερος. Ήταν η ομάδα που έπαιξε έξυπνα το… τέρας και το στρίμωξε στα σχοινιά για να αγγίξει τη νίκη και τελικά να τον ισοφαρίσει με γκολ για… γέλια.
Ένα αποτέλεσμα που σηκώνει πολλές ερμηνείες και δείχνει πιο χρήσιμο από ότι μια οποιαδήποτε άλλη ισοπαλία.
Μπορεί να είναι ισοπαλία που φέρνει πρόκριση, που δίνει μεγαλύτερες διαστάσεις στο μέγεθος μια τεράστιας ομάδας, διότι είχε αντίπαλο ένα μεγαθήριο και ο κόσμος θα το αναγνωρίσει Κι οφείλει να το κάνει.
Είναι επιτυχία που μεταφράζεται σε ενέργεια για τη συνέχεια και κυρίως, τώρα που στήνεται κάτι πιο φρέσκο, πιο νεανικό και χρειάζονται ισχυρά θεμέλια.
Δεν είναι λίγο να έχεις μετρήσει τις δυνάμεις σου και να έχεις απέναντι αντίπαλο της Μπορούσια, με στελέχη που διεκδίκησαν ακόμη και τον τίτλο της Ευρώπης.
Ομάδα μερικών μηνών, που προσπαθεί να κρύψει με τρικ τις αδυναμίες της και δεν είναι λίγες, βγήκε στην κόντρα με τον σπρίντερ Μακ, είχε τον Μπερμπάτοφ, που απασχόλησε τον αντίπαλο όσο άντεξαν τα πόδια του και προκάλεσε πονοκεφάλους.
Τελικά όλα κρίθηκαν από μια λεπτομέρεια. Που αν δεν την χρεώσουμε στον Όλσεν, που και πάλι ήταν επιρρεπής στην έξοδό του, το γκολ που στέρησε τη νίκη από τον ΠΑΟΚ, ήταν απόλυτα τυχαίο.
Η πίεση της Ντόρτμουντ δεν σταμάτησε ποτέ, είχε πάντα τον έλεγχο και την κατοχή, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, είναι θέμα… έμπνευσης και πίστης. Οι διαφορές με τους Γερμανούς είναι μεγάλες και φαίνονται στο χορτάρι. Χρειάζεται η τύχη, χρειάζεται και η προσευχή για την… άνωθεν βοήθεια και προφανώς ο ΠΑΟΚ, την είχε όταν ορισμένες ευκαιρίες-φαρμάκι της Ντόρτμουντ δεν έβρισκαν στόχο.
Μια ένσταση:
Το φρεσκάρισμα ήταν επιβεβλημένο για τον ΠΑΟΚ, πολύ νωρίτερα κι όχι μετά το 80΄. Οι ταχύτητες ήταν υψηλές από την αρχή και αρκετοί παίκτες του ΠΑΟΚ είχαν ξεμείνει από δυνάμεις.