Ο μοναχικός δρόμος του Πετρούνια προς την κορυφή

Πριν κατακτήσει την κορυφή, ήταν ένα υπερκινητικό παιδί με όνειρα. Πριν φτάσει στο αθλητικό Έβερεστ, αντιμετωπιζόταν υποτιμητικά από συνομήλικούς του, μέχρι και προπονητές. Πλέον, όμως, ο Λευτέρης Πετρούνιας αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του ότι αν βάλει κάτι καλά στο μυαλό σου και επικεντρωθείς στο στόχο σου, κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει. Το sport-fm.gr καταγράφει τη διαδρομή του χρυσού ολυμπιονίκη των κρίκων.

Το υπερκινητικό παιδί

Ο Λευτέρης Πετρούνιας ήταν από μωρό ένα παιδί με αστείρευτη ενέργεια. Οι γονείς του είδαν κι απόειδαν με τον αεικίνητο πιτσιρικά, που έτρεχε ασταμάτητα και σκαρφάλωνε παντού. Και προκειμένου να διοχετεύσει κάπου αυτή την υπερκινητικότητα, τον «έγραψαν» στα 5 του στην ενόργανη. Για τον ασυγκράτητο μπόμπιρα από τη Νέα Σμύρνη το γυμναστήριο ήταν κάτι σαν τεράστιος παιδότοπος. Και σύντομα έγινε το δεύτερό του σπίτι. Ξυπνούσε από το άγρια χάραμα για προπόνηση, πήγαινε στο σχολείο του, μετά ξανά στο γυμναστήριο και στο τέλος της ημέρας η μητέρα του τον κυνηγούσε για να διαβάσει.

Η επανάστασή του

Ο Πετρούνιας ήταν προσηλωμένος στη γυμναστική και στη ρουτίνα του μέχρι τα 14 του. Τότε, εντελώς ξαφνικά αλλά επηρεασμένος από τις στερήσεις που είχε στον προσωπικό του χρόνο και από κάποιους πόνους στις αρθρώσεις του από το επίπονό του πρόγραμμα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το γυμναστήριο. Οι γονείς του δεν προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Μάλλον αναγνώριζαν πως αυτή η «επανάσταση» ήταν φυσιολογική και ίσως αναμενόμενη για ένα παιδί που ακολουθούσε σπαρτιατικό τρόπο ζωής. Ο έφηβος Λευτέρης έκανε όλα όσα του είχαν λείψει, έβγαινε με τους φίλους του, διασκέδαζε, έτρωγε ό,τι ήθελε και περνούσε καλά, συχνά εις βάρος των μαθημάτων του. Άλλωστε πάντα ήταν δημοφιλής μεταξύ των συμμαθητών του (αν κι έχει ομολογήσει πως ως μαθητής είχε πέσει θύμα bullying λόγω του μικρού του ύψους, εξ ου και η συμμετοχή του σε κοινωνικά προγράμματα πλέον), εξ ου και η εκλογή του ως προέδρου του 15μελούς στο λύκειό του. Η ενέργειά του «ξεσπούσε» πάνω στο παρκούρ, αλλά φάνηκε γρήγορα πως αυτό δεν έφτανε.

Η μεγάλη επιστροφή

Όπως ξαφνικά εγκατέλειψε το γυμναστήριο, έτσι ξαφνικά επέστρεψε σε αυτό. Μετά την τρίτη λυκείου κι ενώ πολλοί συνομήλικοί του έμοιαζαν να μη γνωρίζουν τι θέλουν από τη ζωή τους, εκείνος έδειχνε πλέον βέβαιος για την επιλογή του. Μόλις σκαρφάλωσε στους κρίκους, όλα ήρθαν ξανά «μηχανικά», σαν deja vu. Ήταν σαν να μην έλειψε ποτέ. Και δεν εγκατέλειψε ξανά ποτέ το φυσικό του χώρο. Έστω κι αν αρκετοί προπονητές έδειχναν διστακτικοί να τον αναλάβουν, θεωρώντας πως η τριετής και κάτι απραξία του καθιστούσε απαγορευτικό να επιστρέψει σε τοπ επίπεδο…

Ο Πετρούνιας δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει αυτό το εμπόδιο να τον σταματήσει. Ως παρκουρίστας το ξεπέρασε, έδειξε τις αρετές του κι όταν ο δρόμος του συναντήθηκε με τον Δημήτρη Ράφτη ήρθε η ώρα της εκτόξευσης. Τα πρώτα μετάλλια άρχισαν να έρχονται και σιγά-σιγά έγιναν… συνήθεια. Ο ίδιος δεν παρέκκλινε, πια, στιγμή από το πρόγραμμά του. Εξάωρη προπόνηση καθημερινά, σκληρή δουλειά, στρατιωτική πειθαρχία και στοχοπροσήλωση ήταν και είναι στην ημερήσια διάταξη.

Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα

Οι διεθνείς διακρίσεις ήταν διαρκείς. Ο Πετρούνιας κατακτούσε όλες τις κορυφές, Ευρώπης και κόσμου, ακόμη κι αν λίγο πριν φτάσει στη δεύτερη έχασε τον αγαπημένο του πατέρα, το 2015. Ο μεγάλος του στόχος, ωστόσο, ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Το μαρτυρούσε και το τατουάζ με τους ολυμπιακούς κύκλους που «χτύπησε» στο σώμα του. Κι επειδή το ήθελε και το προσπάθησε, ο Λευτέρης δεν μπορούσε να αποτύχει.

Με ένα σχεδόν τέλειο πρόγραμμα το όνειρο έγινε πραγματικότητα στο Ρίο. Το χαμόγελό του με την προσγείωσή του προϊδέαζε και τους πλέον αδαείς με την ενόργανη γυμναστική ότι αυτό το χρυσό δεν χανόταν. Και το βλέμμα του στον ουρανό ήταν η αφιέρωση στον πατέρα του, εκείνον που μαζί με τη μητέρα του, Σοφία, και τον προπονητή του ήταν σταθερά δίπλα του στη μοναχική διαδρομή προς την κορυφή.

Να δεις τι σου’ χει για μετά

Ο Πετρούνιας μπορεί να απολαύσει πλέον τις δάφνες του. Η δημοσιότητα δεν τον νοιάζει, ποτέ δεν τον ένοιαξε. Ούτε και φυσικά τα λεφτά, αρκεί να έχει όσα χρειάζεται για να συνεχίσει να κάνει απρόσκοπτα αυτό που αγαπά. Η ώρα να ξεκουραστεί ήρθε. Να δει τον σκύλο του, Τσαμπ (μτφ: πρωταθλητής), να φάει τα αγαπημένα του βρώμικα που τόσο του έλειψαν, να δει αγαπημένα πρόσωπα και φίλους που έχασε μετά την απομόνωση που «απαιτούσε» ο μεγάλος του στόχος.

Δεν σταματά εδώ, όμως… Ο 26χρονος πρωταθλητής έχει δηλώσει πως θα συνεχίσει μέχρι τα 30-35 χρόνια του. Μετά θέλει να κάνει οικογένεια, έναν γιο όπως έχει πει για να ακολουθήσει τα χνάρια του, και να ανοίξει μια επιχείρηση, πιθανότατα γυμναστήριο. Και ο Λευτέρης έχει αποδείξει σε όλους πως ό,τι βάλει στο μυαλό του, το πετυχαίνει.