Είναι άπειρα αυτά που έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί για τον Μαραθώνιο του 1896.
Με το πέρασμα των χρόνων να προσθέτει, να παραλείπει ή και ν’ αλλοιώνει τα στοιχεία, οι θεωρίες συνωμοσίας συναγωνίζονται τις διηγήσεις για όσα στην πραγματικότητα συνέβησαν.
Πέρα λοιπόν από τις πανηγυρικές εξιστορήσεις για το κατόρθωμα του Σπύρου Λούη και τις θριαμβολογίες για το γεγονός ότι ένας Έλληνας ήταν εκείνος που κέρδισε στον Μαραθώνιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, υπάρχουν και οι… παράπλευρες εκδοχές.
Οι σκιές που αποδίδονται στην επιτυχία του νικητή και οι καταγγελίες ότι δεν έγιναν όλα νομότυπα.
Όσον αφορά λοιπόν στον Λούη, δεν έχει αποδειχθεί ποτέ κατά πόσο είναι βάσιμες οι καταγγελίες του δεύτερου, Χαρίλαου Βασιλάκου, ότι έκλεψε κόβοντας δρόμο (και ακόμα κι αν συνέβη, μοιάζει δύσκολο πλέον ν’ αποδειχθεί κάτι τέτοιο).
Υπάρχει ωστόσο μια άλλη -επιβεβαιωμένη και καταγεγραμμένη- περίπτωση στο ιστορικό αγώνισμα αυτού που σήμερα θα ονομαζόταν… cheating.
Λίγα λεπτά αφότου ο Λούης έκοβε πρώτος το νήμα (σε χρόνο 2:58:50), με τις εξέδρες του Παναθηναϊκού Σταδίου να παραληρούν «Έλλην, Έλλην» και αφότου ο Βασιλάκος είχε τερματίσει κι εκείνος σε χρόνο 3:06:30, ένας άλλος Έλλην, ο Σπυρίδων Μπελόκας περνούσε κι εκείνος τη γραμμή.
Το όνειρό του όμως ν’ ανέβει κι εκείνος στο βάθρο του Μαραθωνίου δεν κράτησε πολύ...
Γιατί ο Ούγγρος, Γκιούλα Κέλνερ, που τερμάτισε πέντε δευτερόλεπτα αργότερα (σε 3:06:35 έναντι 3:06:30) κατήγγειλε ότι ο Μπελόκας έκλεψε κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Συγκεκριμένα ισχυρίστηκε ότι ένα μέρος της το διένυσε με… κάρο (ή κατ’ άλλους ότι ακούμπησε κάποια ώρα στο κάρο για να ξαποστάσει).
Μάλιστα για να το αιτιολογήσει τόνισε ότι, όση ώρα έτρεχε, μπροστά του είχε μόνο τους Λούη-Βασιλάκο (που εντέλει τερμάτισαν στις δυο πρώτες θέσεις) και ποτέ δεν είδε τον Μπελόκα.
Ανεξαρτήτως λοιπόν του τι συνέβη στην πραγματικότητα, σημασία έχει ότι η ένσταση που έγινε από τους Ούγγρους δικαιώθηκε.
Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες άλλες πηγές, ο Μπελόκας ομολόγησε κιόλας την παρασπονδία.
Όπως και να ‘χει, αυτό που μετράει είναι πως η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (παρά τις αντίθετες αναφορές των ελληνικών εκδόσεων) αναγνώρισε ως τρίτο τον Κέλνερ.
Και κάπως έτσι χάθηκε η ευκαιρία για ένα ονειρεμένο ελληνικό… τρεμπλ στον πρώτο Μαραθώνιο της σύγχρονης ιστορίας!
