Ο Ατρόμητος, ο Δασκαλόπουλος και η σιωπή…

Το «λέει» και η λέξη. Ο δημοσιογράφος είναι αυτός ο οποίος γράφει (πρωτίστως) δημόσια. Μαθαίνει ειδήσεις, τις διασταυρώνει και τις κάνεις γνωστές στον κόσμο. Παράλληλα, αναλύει, σχολιάζει και οφείλει να είναι δίκαιος στην κρίση του. Εχει υποχρέωση, επίσης, να λαμβάνει υπόψιν του και να καταγράφει ΟΛΑ τα στοιχεία ενός ρεπορτάζ – γεγονότος – έρευνας κλπ, κλπ. Αν το τελευταίο δεν συμβεί, τότε ή ο δημοσιογράφος δεν είναι σωστός στη δουλειά του ή «καλύπτει» κάτι το οποίο είτε είναι κόντρα στο σύστημα, είτε εκτός της «γραμμής».

Παρατηρείται σήμερα (και όχι μόνο) μια… σιωπή από την πλειοψηφία για τα όσα είδαμε χθες στο Περιστέρι. Οι αναλύσεις για το αγωνιστικό κομμάτι, πολλές. Αυτές για το διαιτητικό λίγες. Όχι, δεν μας αρέσει να ασχολούμαστε κάθε λίγο και λιγάκι με τη διαιτησία, τα σφυρίγματα, τα λάθη και το παρασκήνιο. Ισα, ίσα που έχει γίνει και κουραστικό. Ποιος είπε, όμως, ότι εμείς οι δημοσιογράφοι «φτιάχνουμε» τις ειδήσεις ενός ρεπορτάζ; Εμείς μαθαίνουμε τις ειδήσεις, τις «σερβίρουμε» και σχολιάζουμε. Συνεπως, όταν η όποια διαιτησία είναι «κομμάτι» ενός ρεπορτάζ, το να το αγνοήσεις και να μην ασχοληθείς, σημαίνει, ή ότι κλείνεις τα μάτια ή ότι κάποιος σου βαράει το ντέφι κι εσύ χορεύεις στον ρυθμό του…

Ο Ατρόμητος ήταν καλύτερος χθες από τον Παναθηναϊκό. Τον έπαιξε έξυπνα στην κόντρα, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα και την ποιότητα των Ναπολεόνι, Ούμπιντες, Μαρσελίνιο και είχε την τύχη να βρει απέναντί του ένα «τριφύλλι» που έκανε τη χειρότερή του εμφάνιση, τον τελευταίο μήνα. Λίγες φάσεις, καμία φαντασία στο παιχνίδι και… νεύρα. Πολλά νεύρα!

Ο διαιτητής Δασκαλόπουλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα. Κι’ αυτό γιατί με την απόφασή του να δώσει πέναλτι – εφεύρεση, «τελειώνει» το ματς. Το 2-0 «κλειδώνει» τη νίκη για την ομάδα του Περιστερίου και «σκοτώνει» τους «πράσινους» και τις όποιες ελπίδες έχουν για να γυρίσουν το ματς. Διότι, όπως αντιλαμβάνεται κι ένα μικρό παιδί, άλλο το να θες ένα γκολ για να ισοφαρίσεις, κι άλλο δυο… Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα, υπάρχει ένα άγραφος κανόνας, τον οποίο αδυνατώ να καταλάβω έπειτα από σχεδόν 12 χρόνια στον χώρο της δημοσιογραφίας. Και αυτός ο κανόνας λέει: «Δεν έπαιξες καλό ποδόσφαιρο, δεν δικαιούσαι να μιλάς για τη διαιτησία…». Κι’ εκεί έρχεται και το «κουκούλωμα» (ή σιωπή αν θέλετε) που λέγαμε…