Ο Άρης του Πρίφτη έκανε το καθήκον του

Η σπουδαιότητα της πρόκρισης σε βάρος του ΠΑΟΚ, η κατάληψη της τέταρτης θέσης κι ό,τι άλλο ευχάριστο συμπληρώνεται στο 2-0 του Άρη, δείχνουν προσωρινές και σύντομες απολαύσεις.

Ίσως να μην είναι έτσι ακριβώς…

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
zahariadis@hotmail.com

Κι αυτό γιατί η νίκη στο «παλατάκι», απόρροια μιας παραγωγικής ημέρας ορισμένων παικτών από μακρινή απόσταση, γεγονός που δεν σημειώθηκε σε προηγούμενες αναμετρήσεις και ειδικά των δύο αντιπάλων, είναι η ουρά μιας χρονιάς από την οποία ο Αρης δεν είναι σε θέση να εισπράξει κάτι πιο σημαντικό.

Μάλιστα, μετά από τις δύο ήττες της κανονικής περιόδου, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο να αναμένουμε ακόμη και την απόλυτη επικράτηση του πληρέστερου ΠΑΟΚ.
Ο οποίος δε, προέκυψε πληρέστερος, καθότι οι παλινωδίες του Αρη και οι προσθαφαιρέσεις στους ξένους, οδήγησαν σε αγωνιστική αναξιοπιστία και οποιαδήποτε προσπάθεια για σταθερότητα πήγε περίπατο.

Αλλά ήταν τα δεδομένα στο ξεκίνημα της περιόδου και, όσοι αντιλαμβάνονται τις αξίες, έδιναν σοβαρό προβάδισμα στον Άρη, έναντι του ΠΑΟΚ και τον περίμεναν ανταγωνιστικό κόντρα στην ΑΕΚ. Όπως και συνέβη σε μεγάλο ποσοστό, αλλά, η διαδρομή ήταν τελικά προβληματική και οι απώλειες δημιούργησαν νέα στάνταρ.

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η νίκη και το 2-0 του Άρη, μέσα στο «PAOK Sports Arena» παίρνει αξία και είναι πολύ νορμάλ να συμβαίνει κάτι τέτοιο όσο σκέφτομαι τα παραπάνω.
Το θέμα είναι τελικά τι στηρίζεις σε μια πρόκριση και πως τελειώνεις μια χρονιά που είναι περίεργη και ψάχνεις να βρεις τι θα μείνει για τις επόμενες.

Η σειρά των αγώνων με τον Ολυμπιακό, ό,τι ακολουθήσει σε νέα σειρά-επίλογο της περιόδου, με την ΑΕΚ (ή τον ΠΑΟ αν γίνει θαύμα) είναι στο πρόγραμμα και ήδη έχει δοθεί το σύνθημα για… διασκέδαση. Δηλαδή, αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ κλείνει το μεγαλύτερο κομμάτι της περιόδου, «κάναμε το καθήκον μας», όπως λένε και δεν έχουν άδικο, διότι δεν υπάρχουν μεγαλύτερες δυνατότητες, το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι νίκες με την ΑΕΚ και να σχεδιάσει για την επόμενη χρονιά με οδηγό όσα αναπάντεχα προβλήματα αντιμετώπισε φέτος.

Για την περίπτωση του Δημήτρη Πρίφτη, τον οποίο απομονώνουν πολλοί από τους φίλους του Άρη και, δυστυχώς τον συγκρίνουν με τον Σούλη Μαρκόπουλο, θα πρέπει να σημειώσω ότι είναι τουλάχιστο άδικοι.

Και για την σύγκριση και για την… απόδοσή του σε όλη τη διάρκεια της περιόδου.

Η σύγκριση με τον Μαρκόπουλο γίνεται συνήθως με την υπεραπλούστευση των δεδομένων… Όταν δηλαδή χάνει ο Άρης, ο Μαρκόπουλος είναι σπουδαίος κι ο Πρίφτης, χάνοντας κι από το Λαύριο, είναι να… φεύγει. Κακή νοοτροπία.

Κι ο Πρίφτης, λοιπόν, στη διαδρομή μιας χρονιάς που ξεκίνησε με προβλήματα (όπως ο τραυματισμός του Σανικίτζε), βρέθηκε σε αδιέξοδα. Με αλλαγές ξένων και κυρίως με την ανατροπή ενός σχεδιασμού που, αρχικά φάνηκε να είναι εντυπωσιακός και να δίνει ώθηση στον Άρη, αλλά, δεν ευδοκίμησε το αρχικό πλάνο, τα αποτελέσματα δεν ικανοποίησαν κι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό. Όχι, όμως ότι έπαψε να είναι ο Πρίφτης που –καλώς- ο Άρης εμπιστεύεται και καλώς θα πράξει να επιμείνει και να κτίσει μαζί του μια ομάδα με περισσότερο βάθος και χρονικό ορίζοντα που δεν σταματά το επόμενο καλοκαίρι. Προφανώς με τη βοήθεια της διοίκησης σε κάθε επίπεδο.