Ο Άρης πρέπει τώρα να «ψηλώσει» από αυτήν την πρόκριση!

Στο αγώνα της «OPAP Arena» ήταν καλύτερος. Γνώριζε λοιπόν ότι η ΑΕΚ είναι τρωτή και ότι μπορεί να πάρει εκείνος την πρόκριση. Ο Άρης εμφανίσθηκε λοιπόν κάπως αγχωμένος στη ρεβάνς του «Κλεάνθης Βικελίδης», σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ματίας Αλμέιδα ήταν αρκετά «διαβασμένος» και παρουσίασε την «Ένωση» άριστα τακτικά.

Σε παιχνίδια Κυπέλλου και γενικότερα σε αυτά που διεκδικείς κάτι όπως μία πρόκριση, δεν αρκεί η τακτική. Η θέληση, η πίστη, το πάθος και το «καθαρό μυαλό» κρίνουν τις μονομαχίες, την έκβαση του αγώνα και στο τέλος τον νικητή. Όλα αυτά τα στοιχεία πήραν μορφή στο πρόσωπο του Χούλιαν Κουέστα. Ο Ισπανός κίπερ κράτησε «όρθιο» τον Άρη στις ευκαιρίες της ΑΕΚ και στη διαδικασία των πέναλτι είχε το θάρρος και το κουράγιο να μπερδέψει τους αντίπαλους «εκτελεστές».

Ο Κουέστα «έπαιξε» με την ψυχραιμία του Βίντα και επένδυσε στην «αφλογιστία» και το άγχος του Πόνσε. Δύο αποκρούσεις ήταν αρκετές για να «λυτρώσουν» τόσο εκείνον, όσο και ολόκληρο τον οργανισμό του Άρη.



Για να κριθεί όμως η πρόκριση στην «ψυχοφθόρο» διαδικασία, εκεί που δεν μετράνε πια η ποιότητα ή η ανωτερότητα στα 120 λεπτά, έπρεπε άπαντες από τους πρωταγωνιστές μέχρι τον Άκη Μάντζιο και το επιτελείο του να υπερβάλουν εαυτόν. Η διαφορά από την κάτοχο του Κυπέλλου και νταμπλούχου ΑΕΚ «εξαϋλώθηκε» στην αυταπάρνηση όσων αγωνίστηκαν, αλλά και αυτών που ήταν στον πάγκο. Ότι απαιτείται δηλαδή για να φτάσεις στον επιθυμητό και πολυπόθητο στόχο. Μόνο που αυτή η πρόκριση ήταν και θα αποδειχθεί πολλά παραπάνω από ένα στόχο.

Ο Άρης, ο κόσμος του, οι άνθρωποι που τον «πονάνε» και είναι πάντα εκεί, αναζητούσαν ένα σημείο αναφοράς. Όπως η παρουσία σε ευρωπαϊκό όμιλο. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη τα τελευταία χρόνια και ο αποκλεισμός στα προκριματικά του καλοκαιριού, ειδικά τα φετινά από τη Ντιναμό Κιέβου, έφερνε δικαιολογημένα «αρνητισμό» ενόψει της αγωνιστικής σεζόν. Με αυτόν όμως δεν μπορείς να πορευθείς, ακόμη και αν διαθέτεις τους καλύτερους ποδοσφαιριστές.

Ο «επιμένων νικά» λέει το ρητό και το βράδυ της Τετάρτης ο Άρης επιτέλους νίκησε. Βρήκε το σημείο αναφοράς την τελευταία δεκαετία πάνω στο οποίο θα πρέπει να «χτίσει» τις μελλοντικές του επιτυχίες. Ουδείς γνωρίζει εάν μία από αυτές θα είναι κατάκτηση του Κυπέλλου. Για δεύτερη φορά στην ιστορία του μετά από 54 χρόνια και το 1970 στον τελικό με τον ΠΑΟΚ. Με το καλό φυσικά να έρθει ο τίτλος.



Η ουσία προς το παρόν κρύβεται στην πρόκριση επί της ΑΕΚ. Οι παίκτες με περισσότερα χρόνια παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, όπως ο Κουέστα, ο Φαμπιάνο, εσχάτως ο Φετφατζίδης που επέστρεψε και ο «πιστός στρατιώτης» Άκης Μάντζιος πρέπει τώρα συμπαρασύρουν τους υπόλοιπους. Να τους δώσουν να καταλάβουν ότι η πορεία ως τον τελικό δεν θα είναι εύκολη. Προέχει αυτή και μετά ο τρόπος κατάκτησης του Κυπέλλου. Εν συνεχεία η εξασφάλιση μία από τις τέσσερις ευρωπαϊκές θέσεις, αντί κάποιου από τους τέσσερις πρώτους με βάση την τωρινή βαθμολογία.

Ο Άρης πια μπορεί απελευθερωμένος ψυχολογικά να φτιάξει το μέλλον του και εκτός αυτού να είναι καθοριστικός στη μάχη του πρωταθλήματος. Εφόσον συνεχίσει σε αυτό το επίπεδο και βελτιώνεται σταδιακά, ο λαός του θα μπορεί με την πάροδο του χρόνου να «ονειρεύεται» τίτλους. Για αρχή ας πανηγυρίσει με την ψυχή του την πρόκριση.

Επιμέλεια: Θανάσης Κρητικός