Όσο ήσυχα και αθόρυβα μπήκε στο παλκοσένικο του ελληνικού μπάσκετ ο Στράτος Περπέρογλου, άλλο τόσο χωρίς τυμπανοκρουσίες και στα… μουλωχτά αποχώρησε. Σάββατο και αυτός όπως ο συνοδοιπόρος του στις δύο από τις τρεις Ευρωλίγκες που κατέκτησε, Βασίλης Σπανούλης. Μήπως να την καταργούσαμε την ριμάδα την ημέρα μπας και μείνει να παίζει κανείς για να μας θυμίζει τους θριάμβους μας; Προηγήθηκαν και οι Νίκος Ζήσης και Γιάννης Μπουρούσης και το… ταμείο αρχίζει πλέον να αδειάζει απελπιστικά….
Ήσυχα λοιπόν, όπως και η περίπου εικοσαετής καριέρα του, μας αποχαιρέτησε και πλέον θα χαίρεται την υπέροχη οικογένειά του και τα παιδάκια του. Ασφαλώς και μεγάλο ρόλο για να μην πει το «αντίο» στα παρκέ έπαιξε ο κορωνοϊός, που μετά την διετή παρουσία του στον Ερυθρό Αστέρα, όπου και εκεί επιδόθηκε στην συνήθεια να συλλέγει τίτλους, τον άφησε ανενεργό για ένα χρόνο. Το συγκινητικό και γεμάτο νόημα μήνυμα στο instagram τα είπε όλα, ή για να είμαστε ακριβείς, σχεδόν όλα. «Το χέρι του Θεού δεν με άφησε ποτέ, και έφτασα εκεί όπου έδειχνε αδύνατο. Το σχέδιο του ήταν να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Από μικρό παιδί στην Καβάλα, ποτέ δεν φαντάστηκα την πορεία μου. Τα όνειρα μου έγιναν πραγματικότητα». Και πώς να μην είναι όνειρο μια καριέρα σαν την δική του.
Με δεκαέξι τίτλους σε συλλογικό επίπεδο (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Εφές, Μπαρτσελόνα και Ερυθρό Αστέρα) και τρία εθνικά μετάλλια, με προεξέχων το χάλκινο του 2009 με την Ανδρών στην Πολωνία. Με 222 αγώνες στην Ευρωλίγκα, και κυρίως μία μεγάλη παρακαταθήκη εντός και εκτός παρκέ. Ένας ιδανικός συμπαίκτης και παίκτης προπονητή, αλτρουιστής, έξυπνος και με το δικό του στίγμα για το πώς παίζεται στο σύγχρονο μπάσκετ η θέση του. Σύγχρονος σμολ, αλλά και πάουερ φόργουορντ με ποικίλες αρετές. Καλός σουτέρ μέσης και μακρινής απόστασης, καλός αμυντικός και ριμπάουντερ, με ευχέρεια στο «διάβασμα» του παιχνιδιού. Δυνατό του σημείο το παιχνίδι με πλάτη, μέσω του οποίου τελείωνε τις φάσεις ή δημιουργούσε για τους συμπαίκτες του. Η ωριμότητα, η σοβαρότητα και η σωστή μπασκετική νοοτροπία, τον έκαναν αγαπητό στον κόσμο και σε όλο τον χώρο του αθλήματος και κυρίως ήταν το μεγαλύτερο όπλο του για να ξεπερνάει τις δυσκολίες και να ανεβαίνει επίπεδα.
Πάτησε πολλές κορυφές, αλλά ξεπέρασε και πολλά εμπόδια για να γίνει τόσο ξεχωριστός. Η διαδρομή από τα ανοικτά της Καβάλας και της Ρόδου, μέχρι την… παρουσίασή του στο πιο υψηλό επίπεδο με Ηλυσιακό (του έλεγα θα γίνεις μεγάλος παίκτης και έσκυβε το κεφάλι από ντροπή) και Πανιώνιο, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Η καλοκουρδισμένη μηχανή του Παναθηναϊκού του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ήταν ο ιδανικός προορισμός για να καθιερωθεί και να παίξει σημαντικό ρόλο στις εγχώριες και ευρωπαϊκές επιτυχίες των «πράσινων». Η διαχείριση των υβριστικών επιθέσεων και το μπιζάρισμα που δέχθηκε (χωρίς να φταίει διότι ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε ουσιαστικά να τον κρατήσει) από τους οπαδούς των «πράσινων» για την απόφασή του να μετεγγραφεί στον Ολυμπιακό, ήταν… παιχνιδάκι, όταν μερικούς μήνες πριν, κινδύνευσε η καριέρα του και το πόδι του.
Ξεπέρασε όμως αυτό τον μεγάλο σκόπελο της θρόμβωσης με υπομονή, πραότητα και μεγάλο πείσμα για να επανέλθει. Και το κατάφερε, όντας ακόμα καλύτερος, ακόμα πιο ολοκληρωμένος παίκτης, κάνοντας την εκτόξευσή του με τον Ολυμπιακό στην πορεία προς την κατάκτηση της Ευρωλίγκας του 2013 στο Λονδίνο. «Δεν περιμένεις να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο ένας 26χρονος. Το δύσκολο για μένα ήταν πως δεν είχαν απάντηση για την επιστροφή μου. Μπορεί να μην κατάφερνα να επιστρέψω. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Πέρασε ένας μήνας όπου ήμουν σχεδόν… ακίνητος. Ο κόουτς Ομπράντοβιτς με περίμενε και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό», ήταν μερικά από τα λόγια του «Πέρπε» για την σοβαρή περιπέτεια της υγείας του.
Το 2014 και με το κασέ του στα ύψη, αποφάσισε να ακολουθήσει τον πιο ήρεμο και ταιριαστό στον ίδιο προορισμό του εξωτερικού, μακριά από την τοξικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος που ήταν τότε στα… χειρότερά της. Υπογράφει στην Εφές, ακολουθεί η Μπαρτσελόνα, η Χάποελ Ιερουσαλήμ και το φινάλε έμελε να γραφτεί στο Βελιγράδι και τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Μίλαν Τόμιτς «έχτισε» πάνω του μια σούπερ επιτυχημένη ομάδα, η οποία παρά τον τραυματισμό του στα πλέι οφ της Αδριατικής Λίγκας, κατάφερε να πάρει και τους τρεις τίτλους με τον Περπέρογλου ακρογωνιαίο λίθο. Σίγουρα δεν φανταζόταν αυτό το τέλος, όμως ζυγίζοντάς το πάντα με την σοβαρότητα και την εξυπνάδα που τον διακρίνει, έφυγε ουσιαστικά σαν πρωταθλητής.
Ένας πρωταθλητής πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος να βοηθήσει τους πάντες. Που δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα στην επαγγελματική του καριέρα. Ένας παίκτης χρήσιμος όσο ελάχιστοι στην γενιά του, με «κρύο» αίμα όταν έπρεπε για να πάρει την ευθύνη, με έναν ολόγλυκο τρόπο παιχνιδιού, που μπορούσες να χαζεύεις για ώρες. Μία σπάνια προσωπικότητα που θα πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα για αθλητές, που οφείλουν να ανεβαίνουν σκαλί-σκαλί την διαδρομή και όχι απότομα, και κυρίως με το μυαλό στο κεφάλι για να μην είναι απότομη η προσγείωση.
Όλο αυτό το «πακέτο» θα μας λείψει πολύ. Διότι δεν έφυγε από τα παρκέ μόνο ο παίκτης, αλλά και ο άνθρωπος, Στράτος, και αυτός ο συνδυασμός σπανίζει και συνήθως είναι εκρηκτικός. Όπως και η μεγάλη καριέρα του Περπέρογλου…
Υ.Γ.: Υπήρξε από τους αγαπημένους μου παίκτες από τα πρώτα βήματα της καριέρας του και σε όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε. Ο μαγικός αυτός χώρος (αν εκλείψει και η τοξικότητα και η ανούσια ουσιαστικά αντιπαλότητα θα γίνει ακόμα καλύτερος), δίνει λίγες, αλλά εξαιρετικές ευκαιρίες για φιλίες. Λίγες, σταράτες, αλλά σπάνιες. Να είσαι καλά ρε Στράταρε.
Follow @ZervasNikolaos
_115456.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
