Λένε πως η ζωή κάνει κύκλους και έτσι και το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό τον κανόνα. Πόσο μάλλον ο Ολυμπιακός, που είναι κατ’ εξοχήν η ομάδα της μοίρας και του πεπρωμένου. Τον Απρίλιο του 2018, οι «ερυθρόλευκοι» φεύγουν από το Κάουνας και τους αγώνες των πλέι οφ της Ευρωλίγκας με την Ζάλγκιρις ηττημένοι και χάνουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στο Final Four του Βελιγραδίου. Για παραπάνω από έναν λόγους που καταγράφηκαν στην ιστορία, ήταν ολοφάνερο πως εκείνη η αποτυχία, έβαζε τέλος σε μία ονειρική δεκαετία με έξι προκρίσεις στην τελική τετράδα, πέντε τελικούς και δύο κατακτήσεις τροπαίων.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Οι περισσότεροι έκαναν λόγο για χαμένη ευκαιρία, καθώς οι εξέδρες της «Stark Arena» θα γέμιζαν από τους χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού, που θα είχε την ευκαιρία να παίξει επιτέλους ένα Final Four και να νιώθει σχεδόν σα στο σπίτι του. Ο κύκλος όμως ήταν ξεκάθαρο ότι είχε κλείσει, όχι όμως και η ιστορία, καθώς όπως εύστοχα είχε πει ο Μίλαν Τόμιτς, ο άνθρωπος που θα λείψει για πρώτη φορά από ανάλογη διοργάνωση της ομάδας, «ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ». Τέσσερα χρόνια μετά, έμελλε ο νέος κύκλος που έχουν ανοίξει στον Πειραιά, στην πρώτη σεζόν χωρίς τον θρυλικό, Βασίλη Σπανούλη, να πατήσουν αυτή την φορά το πόδι τους στο Βελιγράδι. Με εντελώς διαφορετική… έκδοση ως ομάδα, νέους, αλλά και παλιούς πρωταγωνιστές, και στην άκρη του πάγκου τον άνθρωπο που οδήγησε στο back to back τρόπαιο στο Λονδίνο και έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που πίνει σαμπάνια από το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ένα ακόμα μέρος της παράξενης… μοίρας του Ολυμπιακού, με τον άδικο τρόπο της αποχώρησης του το 2014 και την καθολική αναγνώριση που απολαμβάνει πλέον οκτώ χρόνια αργότερα. Σε αυτή την μεγάλη περιπέτεια όπου άρχισε με πρώτο στόχο την επιστροφή στα πλέι οφ, συνεχίστηκε με το πλεονέκτημα έδρας και κορυφώθηκε με την υπέρβαση της πρόκρισης, πολλά είναι διαφορετικά (παίκτες) αλλά τα περισσότερα ίδια. Βάρος φανέλας, δυναμική, τεχνογνωσία, διοικητική στήριξη και μοντέλο που προσπαθούν πολλοί να… αντιγράψουν. Μιλώντας καθαρά αγωνιστικά σε επίπεδο πιθανοτήτων, υπάρχει και μία ακόμα –υπό αίρεση- ομοιότητα. Ακόμα και σε αυτά των υπέρογκων μπάτζετ το 2009 και το 2010, ο Ολυμπιακός δεν πήγε ποτέ στην τελική φάση της διοργάνωσης ως το φαβορί.
Το 2012 μάλιστα είχε πάει για να το… διασκεδάσει και ως το απόλυτο αουτσάιντερ και «έχτισε» τον μύθο του. Έτσι και φέτος λοιπόν, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ και κυρίως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές που είναι και το πρώτο μεγάλο εμπόδιο προς το απόλυτο όνειρο, έχουν τριπλάσια και πλέον μπάτζετ, περισσότερους έμπειρους παίκτες στην σύνθεσή τους και, γιατί όχι, και περισσότερο ταλέντο συνολικά. Όπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ. Στον Ολυμπιακό αποδέχονται τον τίτλο του αουτσάιντερ, διότι, εκτός των άλλων, η ταπεινότητα και οι κινήσεις βήμα-βήμα δεν τους έβλαψαν ποτέ. Όμως μήπως στο… Βελιγράδι του είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα;
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο ότι όλη η πόλη σε επίπεδο φίλων του μπάσκετ, δημοτικών συμβούλων και τοπικών παραγόντων έχει εκφράσει ανοικτά προτίμηση-υποστήριξη. Ούτε στο ότι το γήπεδο που το 2005 η Εθνική ομάδα πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ θα… μιλάει ελληνικά με δέκα και πλέον χιλιάδες υποστηρικτές των «ερυθρόλευκων». Μήπως αυτή την φορά κρίνοντας με όσα έχουμε δει στο παρκέ σε επίπεδο απόδοσης και αγωνιστικής σταθερότητας, από όλους του φιναλίστ στην κανονική περίοδο και στα πλέι οφ, διαφοροποιεί τις προβλέψεις και τα προγνωστικά; «Στην θεωρία είμαστε αουτσάιντερ, όχι όμως και τόσο πολύ στην πράξη», δήλωσε στον bwinΣΠΟΡFM 94,6 o για έκτη φορά… στέλεχος ενός Final Four, Γιώργος Πρίντεζης, αποτυπώνοντας ίσως και την ψυχολογία που υπάρχει στα αποδυτήρια.
Τώρα που το σκέφτομαι, αν είναι να πάει… γούρι, όχι απλά αουτσάιντερ είναι ο Ολυμπιακός αρχηγέ, αλλά ας πιστέψουν όλοι πως ταξιδεύει στην σερβική πρωτεύουσα για την χαρά της συμμετοχής. Έτσι και αλλιώς άπαντες γνωρίζουν καλά πως ήδη έχει πετύχει κάτι μεγάλο φέτος. Ο,τι να συμβεί 19 με 21 Μαΐου. Έτσι και αλλιώς, δεν υπάρχει ούτε ένας που να πιστέψει πως οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν θα παλέψουν για κάθε κατοχή, για κάθε μπάλα και δεν θα δώσουν το 100% για να κάνουν άλλη μία υπέρβαση. Της υπέρβασης, ω υπέρβαση. Έτσι και αλλιώς όσοι δούλεψαν για αυτό το υπέροχο φετινό αποτέλεσμα αλλά και όσοι πίστεψαν το πρότζεκτ στηρίζοντας το, νιώθουν ήδη δικαιωμένοι. Γνωρίζοντας πως έχουν μπει ήδη οι βάσεις για ανάλογη συνέχεια στα επόμενα χρόνια.
Παρέα με το τέταρτο βέβαια, σίγουρα τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα… Η μοίρα θα μας πει. Στο Βελιγράδι…
