Να μας… Ζήσης, Γιάννη και Στράτο μου!

Όταν έγινε οριστικά γνωστό ότι ο πονεμένος αστράγαλος του Βασίλη Σπανούλη θα… παραμείνει για θεραπεία και ξεκούραση στο ξενοδοχείο, σε συνδυασμό με την ανεβασμένη θερμοκρασία του κορμιού του Γιάννη Μπουρούση, οι στοιχηματικές εταιρίες μείωσαν το πλεονέκτημα της Τουρκίας από τους 8,5 στους 5,5 πόντους. Ίσως όχι άδικα. Η απουσία του φυσικού ηγέτη της Εθνικής, ο πληγωμένος (;) εγωισμός των γειτόνων μετά τις δύο «σφαλιάρες» στα προηγούμενα ματς, τα ψηλά κορμιά που διαθέτουν και οι Nbaer’s –αλήθεια πόσο πεσμένο είναι το επίπεδο του- που κοσμούν το ρόστερ τους, έβαζαν έξτρα εμπόδια. Αμ δε…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η Εθνική ομάδα, έδωσε μία ηχηρή απάντηση και διέλυσε όλες τις αμφιβολίες από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης με τους υπερεκτιμημένους παίκτες του Τάνιεβιτς, πραγματοποιώντας την πιο πειστική της εμφάνιση στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Αγωνίστηκε σα να έπαιζε κανονικά ο Σπανούλης, με αυτοπεποίθηση και χωρίς ίχνος πανικού, επιβεβαιώνοντας ότι μπορεί και χωρίς το μεγάλο της αστέρι. Ότι δεν είναι ομάδα του ενός παίκτη όπως αρκετοί βιάστηκαν να την χαρακτηρίσουν. Διαθέτει δώδεκα παίκτες που έχουν «δίψα», δυνατότητα και μέταλλο να παίξουν σε όποια θέση τους ζητηθεί και να κάνουν στο παρκέ οποιαδήποτε αστραφτερή δουλειά ή… χαμαλίκι για το κοινό καλό.

Τι κι αν οι Περπέρογλου και Μπράμος αναγκάστηκαν να παίξουν για ώρα στο «2»; Τι και αν η λογική έλεγε πως με δύο μόλις καθαρόαιμα γκαρντ, δύσκολα θα βρίσκαμε ρυθμό, δεν θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε τη μπάλα και να δημιουργήσουμε; Όλα αυτά έγιναν και με το παραπάνω και το αίσθημα που επικράτησε ήταν της καθολικής υπεροχής των γαλανόλευκων παλικαριών του Τρινκιέρι. Αυτών, που με προεξέχοντες τον εκπληκτικό αν και εμπύρετο, Μπουρούση, τον ανυπέρβλητο-μαεστρικό Ζήση των 11 ασίστ και του ενός μόλις λάθους, τον… άνδρα πλέον και στην Εθνική, Σλούκα και τον, με διαφορά καλύτερο του τουρνουά μέχρι στιγμής Περπέρογλου, έκαναν τον ωσεί παρόντα Τούρκογλου και την... παρέα του να μοιάζει με ομάδα γειτονιάς.

Το ψεγάδι των πολλών χαμένων αμυντικών ριμπάουντ και των εύκολων πόντων που έβρισκαν οι τούρκοι στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο, εξαφανίστηκε εξ’ ολοκλήρου μέχρι το τέλος του ματς, καθώς η συγκέντρωση μεγιστοποιήθηκε, τα μπλοκ άουτ ήταν αντρικά και όπως πρέπει κόντρα σε πιο ψηλά και βαριά κορμιά. Το μυαλό της ομάδας παρέμενε συνεχώς σε υψηλά στάνταρ, χάρη και στο rotation του προπονητή, που μοίρασε τον χρόνο με ενδεδειγμένο τρόπο και απόλυτα προσαρμοσμένο στα «θέλω» του παιχνιδιού. Στον αντίποδα οι Τούρκοι, δεν πίεσαν ποτέ αποτελεσματικά πάνω στη μπάλα, αμύνονταν με ραθυμία και η τακτική τους με τις συνεχόμενες εναλλαγές στις άμυνες «ζώνης», αποτέλεσε... ψωμοτύρι για τους Έλληνες εκτελεστές. Ούτε πέντε, ούτε έξι, αλλά δέκα εύστοχα τρίποντα σε δεκαπέντε προσπάθειες –δείγμα ωριμότητας- είχαμε απέναντι στα τρικ του Τάνιεβιτς.

Μόνοι οι Αρσλάν, Ιλισασόβα, Πρέλτζιτς και η διστακτικότητά που παρουσιάσαν σε κάποιες βοήθειες που έπρεπε να δώσουν οι ψηλοί -λόγω των επιθετικών ριμπάουντ των Τούρκων- απέφεραν στιγμιαίους προβληματισμούς, αλλά ακόμα και όταν οι Τούρκοι πλησίαζαν, βρίσκαμε νέο πρωταγωνιστή. Ποιος θα είχε άλλωστε τα… κότσια να βγάλει εκτός διακριθέντων τους Μπράμο, Φώτση, Παπανικολάου και Καϊμακόγλου;

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έστησε το βράδυ του Σαββάτου ένα εκπληκτικό πάρτι στο παρκέ του Κόπερ και έστειλε τους Τούρκους πρόωρα σπίτι τους. Παράλληλα, μας χάρισε τα πρώτα πλατιά χαμόγελα ενόψει της μεγάλης συνέχειας που προβλέπεται να έχει στο τουρνουά, αν επαναλαμβάνει κάθε βράδυ ανάλογες εμφανίσεις. Οι χαμηλοί τόνοι που υπάρχουν, μας χαρίζουν και τα υπόλοιπα. Και τώρα η…Ιταλία

Υ.Γ. Και όπως έγραψα και μετά την πρόσληψη Τρινκιέρι, «μαζί σου Ανδρέα, για μία Εθνική νέα»…