Μυστήριο στον ΣΠΟΡ FM: Τα χαμόγελα και το πισώπλατο χτύπημα

Πρόλογος

Η έννοια του χώρου έχει αναλυθεί από ανθρώπους με πολύ μεγαλύτερο IQ από εμένα. Κάθε προσπάθεια -να τις προσεγγίσω έστω- θα έφερνε αποτελέσματα που θα χαρακτηρίζονταν από κωμικά έως τραγικά, ενώ κάποιοι θα έκαναν ένα βήμα παραπάνω και θα συνδύαζαν αυτές τις λέξεις. Και καλά θα έκαναν αφού με όσες λιγότερες λέξεις προσπαθείς να πεις κάτι τόσο καλύτερα. Δεν υπάρχει λόγος να πλατιάζουμε γενικά στη ζωή μας και ακολουθώ πιστά αυτή τη νοοτροπία.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Μια φορά είχα να μιλήσω έξι μήνες απλά επειδή δεν είχα κάτι να πω. Με πήγαν σε γιατρούς, με άφησαν για μία εβδομάδα σε ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους και ωραία θέα από το κλεισμένο με κάγκελα παράθυρο, αλλά συμπέρασμα δεν έβγαλαν. Όταν αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να μιλήσω ζήτησα μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και μετά από λίγες ώρες με άφησαν να πάω σπίτι μου. Ήταν τόσο απλό.

Πώς να χωρέσεις κάτι μεγάλο σε κάτι μικρό

Την τελευταία χρονική περίοδο που έγραφα τέτοιου τύπου κείμενα εδώ στο site του ΣΠΟΡ FM, το μαγαζί στεγαζόταν σε ένα τετραώροφο κτίριο κάπου στην Καλλιθέα. Οπότε όπως καλά φαντάζεστε τα διάφορά τμήματα του σταθμού (παραγωγή, δελτίο ειδήσεων, στούντιο του αέρα, μοντάζ και site) είχαν τους δικούς τους χώρους που μπορούσες άνετα να διοργανώσεις πρόχειρα παιχνίδια ποδοσφαίρου μεταξύ των τμημάτων. Και ήταν κάτι που κάναμε συχνά με αποκορύφωμα τη περίφημη νύχτα του 2012 όταν είχαμε χωριστεί σε ομάδες των 8 με στοίχημα για τον νικητή τις βάρδιες μίας εβδομάδας. Το παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αφού μόλις στο τρίτο λεπτό υπήρξε διαμάχη για το αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή και λύσαμε τις διαφορές μας πετώντας τις καρέκλες από το παράθυρο. Η τότε διοίκηση είχε πάρει σκληρά μέτρα για την πάταξη τέτοιων φαινομένων, ανάμεσα στα οποία ήταν και η απόσυρση όλων των καρεκλών που είχαν απομείνει για ένα μήνα. Σε όλο αυτό το διάστημα δουλεύαμε όρθιοι και δεν μας πείραζε να πω την αλήθεια, αφού το πολύ καθισιό ήταν φανερό πως μας είχε επηρεάσει τον εγκέφαλο.

Όλη αυτή η άνεση χώρου έπαψε να υπάρχει τρία χρόνια πριν όταν αλλάξαμε κτίριο. Πλέον όλα αυτά τα τμήματα που σας ανέφερα πριν, στεγάζονται σε έναν και μόνο όροφο που είναι μάλιστα αρκετά μικρότερος από αυτούς που είχαμε συνηθίσει για 13 χρόνια. Μου πήρε καιρό για να προσαρμοστώ και ακόμα και σήμερα υπάρχουν μέρες που όταν σηκώνομαι το πρωί ξεκινάω για το παλιό κτίριο μέχρι να θυμηθώ στο τέλος ότι έχουμε μετακομίσει. Έχει και τα καλά του όμως όλο αυτό. Οι συντάκτες έχουν έρθει πιο κοντά μεταξύ τους, έχουν έναν ώμο δίπλα τους σε περίπτωση που θέλουν να ακουμπήσουν ενώ δεν έχουν λείψει οι φορές που κάποιος χρειάστηκε να κάτσει στα πόδια κάποιου άλλου για να δουλέψει. Μην πάει το μυαλό στα πονηρό, μιλάμε απλά για την προθυμία του ενός να δώσει μια χείρα βοηθείας στον άλλο όταν υπάρχει ανάγκη.

Εγώ από την άλλη κάθομαι σε γωνία και παρατηρώ. Έχω οπτική επαφή με όλους και πολλές φορές νιώθω σαν να κάθομαι σε σαλούν περιμένοντας να ξεσπάσει καυγάς. Μια φορά δοκίμασα να φορέσω καουμπόικο καπέλο και να μασήσω καπνό για να είμαι στο πνεύμα της κατάστασης που είχα φέρει στο μυαλό μου ως πραγματική, αλλά στο τέλος της βάρδιας με είχαν προσεγγίσει από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού και με ευγενικό τρόπο μου είχαν εξηγήσει ότι δεν γίνεται να έρχομαι στη δουλειά ντυμένος καουμπόης. Τους ρώτησα που το λέει ότι δεν επιτρέπεται και μου έδειξαν τη σύμβαση που έχω υπογράψει. Όπως ο περισσότερος κόσμος , έτσι κι εγώ, δεν διαβάζω τα μικρά γράμματα πριν υπογράψω κάτι, έτσι με έκπληξη διαπίστωσα ότι όντως η σύμβαση μου δεν επιτρέπει να ντύνομαι καουμπόης στη δουλειά. Ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα που ανακάλυψα στη σύμβαση και δεν τα ήξερα, ήταν ότι δεν μπορώ να έρθω στη δουλειά ντυμένος διαστημάνθρωπος, αρκούδα, πιερότος, sexy νοσοκόμα, ινδιάνος, πιγκουίνος, και ζορό. Αυτό το τελευταίο αν με ρωτάτε είναι πραγματικά κρίμα γιατί εδώ και καιρό έκανα προπόνηση με το πλαστικό σπαθί μου στο σπίτι και ήλπιζα να το ακουμπήσω πάνω σε κάποιον ανυποψίαστο συντάκτη.

Τι εννοούσα με τον πρόλογο

Η έννοια του χώρου σχετική γιατί όπως σας περιέγραψα στο προηγούμενο κομμάτι του κειμένου εκεί που απλωνόμασταν σε τέσσερις ορόφους, μια χαρά τα πάμε και τώρα σε πολύ λιγότερο χώρο.

Αφορμή για πάρτι

Από την ημέρα που βγήκε το νέο πρόγραμμα του ΣΠΟΡ FM στον αέρα υπάρχει μία ευχάριστη ατμόσφαιρα στον όροφο που κινούμαστε. Ίσως για αυτό να ευθύνονται κάτι κουλουράκια που υπάρχουν στον αυτόματο πωλητή του διαδρόμου, που κανένας δεν έχει καταλάβει τι έχουν μέσα, ίσως όμως τελικά ο λόγος να είναι τα νούμερα ακροαματικότητας που είναι πάρα πολύ καλά. Δεν αποτελούν βέβαια αφορμή για πάρτι αφού εμείς εδώ στον ΣΠΟΡ FM κάτι 6,7% τα έχουμε για πρόγευμα, έτσι μας φαίνεται κάτι φυσιολογικό, αλλά τη διάθεση είναι ικανά να στη φτιάξουν. Τα νούμερα.

Εγώ πάλι είμαι βέβαιος ότι φταίνε τα κουλουράκια, αλλά κανένας δεν ρωτάει ποτέ την άποψη μου.

Μπορεί λοιπόν πάρτι να μην κάναμε, μαζευόμαστε όμως στη μεγαλύτερη αίθουσα του ορόφου τουλάχιστον μία φορά τη μέρα και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας με ότι έχει ο καθένας μέσα. Οι περισσότεροι έχουν καφέ, αλλά δεν θα κρύψω την υποψία μου ότι μερικοί το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Είμαι σίγουρος ότι έχω μυρίσει Amaretto ενώ υπήρξε περίπτωση που νομίζω ότι κάποιος έπινε βυσσινάδα.

Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις που είχαμε μαζευτεί όλοι στην αίθουσα και τσουγκρίζαμε γεμάτοι χαρά τα ποτήρια μας συνέβη το περιστατικό που με έκανε να αποφασίσω να ξεκινήσω να γράφω ξανά εδώ στο site του ΣΠΟΡ FM.

Ήμασταν στο δεύτερο τσούγκρισμα και ταυτόχρονα πετάγαμε έναν νεαρό συνάδελφο στον αέρα (και τον ξαναπιάναμε), όταν ακούστηκε μια γυναικεία κραυγής αγωνίας από τον διάδρομο.

Τρέξαμε όλοι προς τα εκεί για να δούμε τι είχε συμβεί. Προς στιγμήν σφηνώσαμε βέβαια επειδή ο διάδρομος είναι μικρός και με το ζόρι χωράνε να περάσουν δύο άτομα, αλλά βρήκαμε την άκρη τελικά.

Την κραυγή αγωνίας είχε βγάλει η καθαρίστρια, που ανακάλυψε τον Κώστα Μιαούλη αναίσθητο λίγο έξω από τις τουαλέτες. Ήταν προφανές ότι κάποιος του είχε επιτεθεί...

To be continued...

*Ο Θανάσης Ράλλης έκανε τη διατριβή του στην υποβόσκουσα μεταβατική ανθρωπολογία στα μέσα της δεκαετίας του 90. Την εποχή δηλαδή που ήταν στα φόρτε του το κίνημα ενάντια στην υποβόσκουσα μεταβατική ανθρωπολογία. Έχει επίσης απαντήσει στο αιώνιο ερώτημα του «Που είμαστε, ποιοι είμαστε και που πάμε» με την αμφισβητούμενη θεωρία «Βρισκόμαστε στην Ανδρομέδα, είμαστε οι Ghostbusters και πάμε στο διάολο». Είναι μόνιμος κάτοικος του ΣΠΟΡ FM 94.6 από το 2003.