Με κόπο και ιδρώτα κέρδισε τον σεβασμό ο Χρήστος Δώνης

Ο Χρήστος Δώνης είναι ένας ποδοσφαιριστής απ’ αυτούς που δεν «γυαλίζουν». Που δε διαθέτουν απαραιτήτως τη «λάμψη» η οποία θα θαμπώσει τον φίλαθλο. Δε θα κάνει μαγικά, ούτε ποδοσφαιρικές καλλιτεχνίες. Δεν είναι ο… καλύτερος χαφ του κόσμου. Είναι, όμως, κι ένας παίκτης που αποτελεί το πρότυπο επαγγελματία και που δείχνει ξεκάθαρα ότι αν ο κάθε αθλητής δουλέψει σκληρά, αλλά και με τον σωστό τρόπο, μπορεί να βελτιωθεί σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

Η μοίρα τα έφερε έτσι και ο Χρήστος συνάντησε στον Παναθηναϊκό τον πατέρα του Γιώργο Δώνη. Αυτή η συνύπαρξη των δυο, ήταν ταυτόχρονα ευχή και κατάρα. Ευχή, διότι ο Χρήστος δούλεψε με τον σωστό τρόπο υπό την επίβλεψη του πατέρα του και προπονητή. Αυτό δε συνέβη επειδή είναι γιος του. Αλλά διότι ο Ελληνας τεχνικός έχει ένα μεγάλο προσόν: Παίρνει ποδοσφαιριστές νεαρούς και ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, τους βελτιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είναι κάτι που έχει κάνει και με άλλους στην ομάδα, όπως για παράδειγμα με τον Αχιλλέα Πούγγουρα. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο νεαρός στόπερ, όσο και ο Χρήστος Δώνης αποτελούν τους πιο βελτιωμένους ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού» την τρέχουσα σεζόν. Αυτό έχει να κάνει πρωτίστως με τη θέλησή τους, αλλά και με την ικανότητα, που λέγαμε, του τεχνικού της ομάδας και των συνεργατών του να «διαβάζουν» τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του κάθε παίκτη και να δουλεύουν πάνω σε αυτές με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η… κατάρα έχει να κάνει κυρίως με το περιβάλλον το οποίο ζούμε. Σε μια νορμάλ χώρα δε θα πείραζε κανέναν να υπάρχουν στο ίδιο κλαμπ πατέρας και γιος. Δε θα ήταν τόσο έντονα θέμα συζήτησης. Η Ελλάδα, όμως, δεν ήταν, δεν είναι και πιθανότατα δε θα γίνει νορμάλ. Πολλές φορές η μάζα αντί να κρίνει ποδοσφαιρικά και μόνο, αρχίζει τις θεωρίες συνωμοσίας, ψάχνει να βρει «δαίμονες» και δίχως καθαρό μυαλό στοχοποιεί ποδοσφαιριστές και όχι μόνο.  Το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, το έκανε τώρα και με τον Χρήστο Δώνη. Σε υπερβολικό βαθμό…

Ο ίδιος έκλεισε τα αυτιά του σε όλο αυτό. Δε μίλησε, δεν ξέσπασε, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές τα άκουγε αδίκως από πολλούς. Ο νεαρός άσος κράτησε χαρακτήρα, ωρίμασε απ’ όλο αυτό, έσκυψε το κεφάλι, δούλεψε και βελτιώθηκε. Κι έχει ακόμη δρόμο μπροστά του. Όπως γράψαμε και παραπάνω, δεν έγινε ο καλύτερος χαφ του κόσμου ή της Ελλάδας. Έγινε, όμως, ένα σημαντικό εργαλείο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, που με τον ιδρώτα του και τον κόπο του, βελτίωσε σημαντικούς τομείς και αδυναμίες που είχε. Για όλο αυτό του αξίζουν πολλά "μπράβο". 

Υ.Γ: Πολλοί ρωτάτε «τι θα γίνει, τελικά, με τον Γιώργο Δώνη;». Απάντηση ακόμα δεν μπορεί να δοθεί. Θα πρέπει να δούμε τι θα συμβεί στο επόμενο διάστημα. Το βέβαιο είναι ότι το σωστό είναι, αρχικά, η ομάδα να πάει ήρεμη στα πλέι οφ και να παίξει το ποδόσφαιρό της. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να επικρατήσει η λογική και στο τέλος το «κοινό καλό». Το πλάνο που έχει χαραχτεί από πέρυσι θα πρέπει να συνεχιστεί. Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά έχει προοδεύσει κι αυτό είναι κοινώς αποδεκτό, είτε δει κάποιος τους αριθμούς, είτε τη συνολική εικόνα. Δε χρειάζονται πολλά για να γίνει την τρίτη χρονιά ακόμη πιο ανταγωνιστικός. Χρειάζεται, απλώς, ποδοσφαιρική λογική και στοχευμένες κινήσεις. Μια ποδοσφαιρική λογική που πρέπει να συνεχιστεί με τον Γιώργο Δώνη στην τεχνική ηγεσία. Αυτός είναι ο σωστός δρόμος…