Μάγκες, λυγίσαμε

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Και τώρα, ο Παναθηναϊκός έχει ξανά την υποχρέωση να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα που χρόνια τον κυνηγούν και του φωνάζουν ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο επίπεδο που απαιτείται για να παίζει παιχνίδια τόσο υψηλού επιπέδου απέναντι σε ομάδες μπαρουτοκαπνισμένες και να βγαίνει στον αφρό.

Η μάχη αυτή που προσωρινά είχε κερδηθεί με το καλό φινάλε στην κανονική διάρκεια και την αρπαγή του πλεονεκτήματος είναι ξανά όχι μόνο ανοικτή, αλλά έχει και την ομάδα του Πασκουάλ ξανά σχεδόν ξαπλωμένη στο καναβάτσο. Και ίσως είναι δυσκολότερη ακόμα και από το δεύτερο ματς, το οποίο οι «πράσινοι» καλούνται να πάρουν αν δεν θέλουν να περιοριστούν σε ρόλο τουριστικό στη συνέχεια της σειράς στην Πόλη.

Είναι σοκαριστικά τα νούμερα του δευτέρου ημιχρόνου, είναι εντυπωσιακή η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού προς το χειρότερο, είναι αδιανόητο πώς το 42-28 του 20' έγινε 58-71 στο φινάλε. Όσα έκανε ο Παναθηναϊκός στη Μακάμπι στο δεύτερο μέρος του μεταξύ τους ματς στο Τελ Αβίβ έπαθε από τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Μόνο που η Μακάμπι ήταν αδιάφορη και δικαιολογούταν να «φύγει» από το ματς. Ο Παναθηναϊκός αναζητούσε μια νίκη, ίσως τη σημαντικότερη της τελευταίας 5ετίας.

Με παιδικά λάθη και στις δύο άκρες του παρκέ, με τραγικά ποσοστά ευστοχίας, με παίκτες κλειδιά εκτός τόπου και χρόνου για όλο το 40λεπτο… Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς όσα έβλεπε στο ΟΑΚΑ να διαδραματίζονται από το 20' και ως το φινάλε του αγώνα. Το έβλεπες από τη γλώσσα του σώματος των παικτών ότι η κατηφόρα είχε αρχίσει και μάλιστα, με μεγάλη κλίση. Ήταν, δε, τέτοια κατηφόρα στην οποία δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιος ο Παναθηναϊκός ακόμα και αν ο Πασκουάλ άλλαζε πιο γρήγορα την κακή του πεντάδα, αυτή που χρεώνεται το κάκιστο ξεκίνημα στο ματς αλλά και την τρίτη περίοδο.

Και αν το κακό ξεκίνημα στο ματς κατάφερε ο Παναθηναϊκός να το μαζέψει βγάζοντας μπόλικο από το μπάσκετ που τον οδηγούσε σε αυτό το φινάλε της κανονικής διάρκειας, από την ώρα δηλαδή που επέστρεψε στην αγωνιστική δράση ο Γκιστ μετά το πολύμηνο τραυματισμό του, και να το κάνει μια κακή ανάμνηση με το φινάλε του πρώτου μέρους, το φρεναριστό ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου αποδείχθηκε ανίκητο και «ακύρωσε» με ευκολία το πλεονέκτημα που κουβαλούσε ο Παναθηναϊκός.

Το λες και διαδικασία ωρίμανσης. Ίσως ο Παναθηναϊκός να ένιωσε στο 20' ότι είχε καβαλήσει για τα καλά το άλογο. Ότι είχε βάλει από κάτω τη Φενέρ και έλεγχε απόλυτα την τύχη του ματς και είχε κάνει ήδη το 1-0. Και μετά μια απλή ριπή του άνεμου αρκούσε για να τον ρίξει από τη σέλα… Αν είναι δύσκολο μια φορά να ανέβεις στο άλογο, είναι δέκα φορές πιο δύσκολο να το καταφέρεις αν το άλογο σε ρίξει και αρχίσει να παίρνει και φόρα. Ο Παναθηναϊκός πήρε λοιπόν ένα ακόμα μάθημα. Δεν γίνεται, όμως, να διεκδικείς μεγάλες νίκες όταν ακόμα αποδεικνύεσαι στα sos αδιάβαστος.

Προφανώς και δεν καταστράφηκε ο πλανήτης γη με μια ήττα, ακόμα και μια άσχημη και εκκωφαντική για τον τρόπο που ήρθε ήττα. Προφανώς και ο Παναθηναϊκός μπορεί να φέρει τη σειρά στο 1-1 την Πέμπτη και να μείνει όρθιος στη σειρά. Είθισται άλλωστε ο νικητής του πρώτου αγώνα να είναι λιγότερο διψασμένος στο δεύτερο, ειδικά αν έχει δύο ματς στην έδρα του να ακολουθούν. Προφανώς και η ομάδα του Πασκουάλ μπορεί να ελπίζει ακόμα και σε ένα πιθανό μπρέικ. Το έκανε στη Βιτόρια και της άρπαξε το πλεονέκτημα θα είναι λάθος της Φενέρ να θεωρήσει ότι έχει τον Παναθηναϊκό του χεριού της. Για να μπορέσει όμως να βρει σφυγμό ο Παναθηναϊκός, για να μπορέσει να δώσει ένα χτύπημα στα φαντάσματα αυτά που λέγαμε στο ξεκίνημα θα πρέπει να εμφανιστεί απόλυτα έτοιμος, διαβασμένος και ψυχολογικά προετοιμασμένος. Δυστυχώς στο πρώτο κρας τεστ επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι εκείνων που έλεγαν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ομάδας του Πασκουάλ ήταν η μάχη απέναντι στο βάρος τη ευθύνης. Οι «πράσινοι» λύγισαν με μεγάλη ευκολία. Και λύγισαν όταν όλα έμοιαζαν να έχουν μπει στον σωστό δρόμο…