Η κορυφαία σουτέρ τριών πόντων για τη σεζόν 2020-21 στο NCAA είναι Ελληνίδα και αποτελεί το next big thing του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ. Η Ιωάννα Κριμίλη μίλησε στο bwinsport-fm.gr για τις σπουδαίες επιδόσεις της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την μεγάλη έφεσή της στο τρίποντο και τις φιλοδοξίες της με την Εθνική γυναικών, την οποία τοποθετεί πάνω από όλες τις ομάδες.
Η 20χρονη Κρητικιά βρέθηκε σε ηλικία 16 ετών από τον Εργοτέλη στον ΠΑΟΚ και στην Α1, για να μετακομίσει έπειτα από δύο χρονιές στην Αμερική και να ενταχθεί στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Την περσινή πρώτη της σεζόν, ένας σοβαρός τραυματισμός την ανάγκασε να μείνει σχεδόν 10 μήνες εκτός δράσης, αλλά φέτος επέστρεψε κάνοντας θραύση.
Οι ατομικές διακρίσεις της τη σεζόν 2020-21 μιλούν από μόνες τους: 1η σε εύστοχα τρίποντα (81 με ποσοστό 45%) σε ολόκληρο το NCAA - Ρεκόρ στην ιστορία του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο σε εύστοχα τρίποντα - Πρώτη σκόρερ της ομάδας της με 18.3 πόντους και 4η ανάμεσα στις freshman σε ολόκληρο το NCAA - 10 φορές η καλύτερη freshman στην περιφέρεια - 2 φορές η καλύτερη παίκτρια συνολικά στην περιφέρεια.
Πρωταγωνίστρια στις πρόσφατες επιτυχίες των μικρών Εθνικών ομάδων, με την 3η θέση στο Πανευρωπαϊκό κορασίδων Β’ κατηγορίας το 2017 και την 2η θέση στο αντίστοιχο νεανίδων το 2019, αποδεικνύει ότι έχει όλα τα φόντα να ηγηθεί και της Εθνικής γυναικών στο άμεσο μέλλον, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα μέχρι τώρα πρότυπά της, όπως η Εβίνα Μάλτση.
- Πώς βίωσες τη φετινή σεζόν της πανδημίας στην Αμερική;
Ήταν λίγο περίεργη η σεζόν, γιατί δεν ξέραμε στην αρχή αν θα γίνει το πρωτάθλημα ή όχι. Τελικά διεξήχθη κανονικά, καθώς κάναμε τεστ κορωνοϊού κάθε μέρα πριν από την προπόνηση. Ωστόσο κάποιες ομάδες δεν κατέβηκαν στο πρωτάθλημα, επειδή δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα των τεστ. Και το δικό μου Πανεπιστήμιο έχασε δύο αγώνες, λόγω του υγεινομικού πρωτοκόλλου σε περίπτωση θετικού κρούσματος.
- Πόσο δύσκολη ήταν η επάνοδος από τον περσινό σου τραυματισμό που σε άφησε εκτός για μεγάλο διάστημα;
Τον Δεκέμβριο του 2019 ένιωθα πόνους στο αριστερό κουντεπιέ και τελικά χρειάστηκε να κάνω χειρουργείο τον Ιανουάριο, που με κράτησε 8 μήνες εκτός αγώνων και ουσιαστικά 10 μήνες εκτός ομαδικών προπονήσεων. Η φάση της επανόδου ήταν δύσκολη, γιατί στην αρχή το σώμα μου δεν με «άκουγε», ενώ είχα και έναν φόβο σε ορισμένες κινήσεις. Μάλιστα ο γιατρός μου είχε εκφράσει φόβους μήπως δεν «δέσει» καθόλου το κόκκαλο επειδή ήταν σε δύσκολο σημείο, αλλά ευτυχώς με την στήριξη των προπονητών μου όλα πήγαν καλά.
- Και μάλιστα πραγματοποίησες φοβερή σεζόν, γεμάτη διακρίσεις...
Ναι, ήταν μια πολύ καλή σεζόν για μένα. Πιστεύω πάρα πολύ ότι οι ατομικές διακρίσεις ήρθαν χάρη στην ομάδα μου και την προπονήτριά μου, αφού με «έψαχναν» συνέχεια και υπήρχαν συστήματα για να βγαίνω και να σουτάρω.
- Θεωρείς πως ο χαρακτηρισμός σου ως «σκόρερ» είναι ο κύριος που σε αντιπροσωπεύει αγωνιστικά;
Ναι, όλα τα χρόνια που παίζω μπάσκετ πιστεύω ότι λειτουργώ καλύτερα ως «δυάρι» παρά ως πλέι-μέικερ. Μου ταιριάζει περισσότερο να σκοράρω παρά να οργανώνω.
- Η μεγάλη ευστοχία στα τρίποντα υπήρχε από μικρή ηλικία ως ταλέντο ή βελτιώθηκε σταδιακά μέσα από τη δουλειά;
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει πολύ καλό τρίποντο από μικρή ηλικία. Σιγά-σιγά άρχισα να το δουλεύω με τους προπονητές μου στον Εργοτέλη, στη συνέχεια στον ΠΑΟΚ και ειδικά τώρα πλέον στην Αμερική, όπου δουλεύω πάρα πολύ σε αυτό. Πριν την προπόνηση κάνω καθημερινά 250-300 τρίποντα. Περισσότερο από το ταλέντο, το αποδίδω στη δουλειά. Μάλιστα, η γραμμή του τριπόντου στο NCAA βρίσκεται στα 6.25μ., ενώ στην Ελλάδα στα 6.75μ. κι έτσι πολλές φορές σουτάρω αρκετά πιο μακριά από τη γραμμή.
- Ποιες διαφορές αντιμετώπισης του μπάσκετ έχεις διαπιστώσει μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας;
Ο τρόπος αντιμετώπισης του μπάσκετ στην Αμερική είναι πολύ πιο επαγγελματικός, κάτι που είναι λογικό αφού ζουν από αυτό. Δίνουν μεγάλη βάση στην προπόνηση, στην ομάδα μου περνάμε 6-7 ώρες στο γήπεδο, και το πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό. Επίσης δίνεται περισσότερη προσοχή στη αθλητικότητα, κάτι το οποίο έχω διαπιστώσει και προσωπικά, αφού έχω δει μεγάλη διαφορά στην αθλητικότητά μου απ' όταν πήγα εκεί. Ως προς τον τρόπο παιχνιδιού, αυτός είναι λίγο πιο ελεύθερος. Αν οι προπονητές δουν ότι ο παίκτης με τον δικό του τρόπο βοηθάει την ομάδα, δεν θα προσπαθήσουν να του αλλάξουν τον τρόπο και να του επιβάλουν κάτι άλλο. Επίσης δεν υπάρχει τόσο μεγάλη προσήλωση στα συστήματα και υπάρχει περισσότερο παιχνίδι στον αιφνιδιασμό. Και τρίποντο να σουτάρεις στον αιφνιδιασμό, ο προπονητής δεν θα σου πει κάτι.
- Στο Πανεπιστήμιο βρίσκεται στο 50-50 η βαρύτητα που δίνεται στο μπάσκετ και στα μαθήματα ή υπερτερεί κάποιο από τα δύο;
Έτσι όπως είναι το σύστημα βρίσκεται στο 50-50. Αν δεν έχεις καλούς βαθμούς, σε βάζουν σε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται «Βιβλιοθήκη», στο οποίο πρέπει να πηγαίνεις 8 ώρες τη βδομάδα για διάβασμα, ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν αφήνεις πίσω τα μαθήματά σου. Επίσης αν σε ένα μάθημα δεν έχεις καλές επιδόσεις, μπορεί να σε βάλουν να κάνεις ιδιαίτερα. Ίσως μερικές φορές στην καθημερινότητα το μυαλό μας να πηγαίνει λίγο περισσότερο στο μπάσκετ, ειδικά όταν έχουμε αγώνες, αλλά ακόμα και οι προπονητές μας φροντίζουν να δίνουμε ίση σημασία στα μαθήματα.
- Έχεις επαφή με άλλους Έλληνες και Ελληνίδες που βρίσκονται στην Αμερική;
Ναι, με τα κορίτσια που φοιτούν κι εκείνες σε Πανεπιστήμια έχουμε στενή επαφή, καθώς έχουμε το ίδιο πρόγραμμα πάνω-κάτω και καταλαβαίνουμε η μία τις δυσκολίες της άλλης. Η κολλητή μου είναι η Χριστίνα Κατσαμούρη, που βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο του Μανχάταν. Στο δικό μου Πανεπιστήμιο δεν έχω γνωρίσει άλλους Έλληνες, παρότι στο Σαν Φρανσίσκο υπάρχουν γενικώς.
- Όταν τελειώσει το πρόγραμμα σπουδών σου (σ.σ σε τρία χρόνια) φιλοδοξείς να συνεχίσεις στο WNBA ή έχεις κάποιο άλλο πλάνο;
Είναι νωρίς ακόμα, αλλά έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου εννοείται πως θα ήθελα να μείνω στην Αμερική και στο WNBA και θα το προσπαθήσω. Εναλλακτικά θα ήθελα να συνεχίσω στην Ευρώπη. Την επιστροφή στην Ελλάδα δεν την έχω αυτή τη στιγμή στα πλάνα μου, αλλά δεν θέλω ακόμα να λέω κάτι απόλυτα.
- Έχεις παρακολουθήσει από κοντά αγώνες του ΝΒΑ;
Λόγω πανδημίας δεν έχω παρακολουθήσει ακόμα κάποιον αγώνα. Ωστόσο πέρυσι είχαμε παίξει έναν αγώνα στο γήπεδο των Γουόριορς, που βρίσκεται κοντά μας (σ.σ. στο Σαν Φρανσίσκο) και το συναίσθημα ήταν φανταστικό. Είχαμε πάθει σοκ με το γήπεδο και τις υποδομές.
- Ήσουν η αντίστοιχη... Κάρι του αγώνα λόγω έφεσης στο τρίποντο...
(Γέλια) Νομίζω είχα βάλει πέντε τρίποντα σε εκείνο το ματς.
- Ως προς την Εθνική ομάδα, μετά τη διαρκή παρουσία σου στις μικρές ηλικίες είσαι πλέον μέλος της Εθνικής γυναικών. Πώς βίωσες από την Αμερική τους αγώνες στο «παράθυρο» της Λιουμπλιάνα, όπου πήραμε την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ;
Παρακολούθησα όλα τα παιχνίδια. Στο γκολ-φάουλ της Φασούλα (σ.σ. χάρη σε αυτούς τους πόντους στα 12'' πριν τη λήξη του αγώνα με τη Βουλγαρία ήρθε η πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ) τρελάθηκα, ήταν πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα παρόλο που δεν ήμουν εκεί. Χάρηκα πολύ γιατί πραγματικά το αξίζουμε να είμαστε στα «μεγάλα σαλόνια».
- Υπάρχει δυνατότητα διάκρισης στο Ευρωμπάσκετ;
Θεωρώ ότι είμαστε ανάμεσα τις ομάδες που μπορούν να διακριθούν. Υπάρχουν πολλές έμπειρες παίκτριες στην ομάδα, αλλά έχουν «ανέβει» και αρκετές νεότερες και αυτός ο συνδυασμός θα βοηθήσει πολύ. Επειδή και το κλίμα είναι πολύ καλό, πιστεύω ότι θα τα πάμε πολύ καλά.
- Εσύ θα είσαι παρούσα στο Ευρωμπάσκετ;
Το βλέπω δύσκολο να είμαι, επειδή μόλις τελείωσε η φετινή σεζόν είχα ξανά πόνους στο εγχειρισμένο πόδι και υπάρχει φόβος, σε περίπτωση που παίξω και το καλοκαίρι, να μου βγει και πάλι ο ίδιος τραυματισμός.
- Έχεις κάποιες παίκτριες-παίκτες ως πρότυπα;
Απ' όταν είχα ξεκινήσει μου άρεσαν πάρα πολύ η Εβίνα Μάλτση και η Λολίτα Λύμουρα, με την οποία ήμασταν και συμπαίκτριες. Από άντρες μου άρεσε πάρα πολύ ο Δημήτρης Διαμαντίδης και από το ΝΒΑ ο Κόμπι Μπράιαντ. Τους δύο τελευταίους τους είχα και σε αφίσες στο σπίτι μου σε μικρή ηλικία.
- Υπάρχουν κάποια πρόσωπα καθοριστικά για σένα στην πορεία σου μέχρι τώρα;
Πέρα από την οικογένειά μου που με έχει στηρίξει τόσο πολύ, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερή για τους προπονητές που είχα και στον Εργοτέλη και στον ΠΑΟΚ, αλλά και για τις συμπαίκτριες που είχα. Υπήρχε παντού πολύ καλό κλίμα και αυτό συνέβαλε πάρα πολύ καταρχήν στο να αγαπήσω το μπάσκετ και στη συνέχεια στο να προσπαθώ να διακριθώ. Η Λολίτα Λύμουρα από συμπαίκτριες με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, με την εμπειρία της με είχε αγκαλιάσει και έμαθα πάρα πολλά από εκείνη.
- Για το τέλος, σου έχει λείψει καθόλου μέχρι στιγμής να έχεις μια πιο «ξέγνοιαστη» καθημερινότητα, που δεν μπορείς να περνάς λόγω μπασκετικών υποχρεώσεων;
Για να είμαι ειλικρινής δεν μου έχει λείψει, παρότι όντως εχω στερηθεί κάποια πράγματα, όπως εκδρομές με το σχολείο, πάρτυ κλπ. Με γεμίζει τόσο πολύ αυτό που κάνω και κάθε προπόνηση πραγματικά μετράει για μένα, που μου δίνει μεγάλη χαρά.
_002655.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
