Κλείνεις το γήπεδο, «σκοτώνεις» την ομάδα

Ένα από τα μεγάλα κέρδη του Παναθηναϊκού από το ξεκίνημα της σεζόν ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία η ζεστασιά που ένιωθε η ομάδα εντός του «Απόστολος Νικολαϊδης». Η ίδια η ομάδα με την εικόνα της το είχε καταφέρει. Και λέω ήταν διότι αυτό που πέτυχαν οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς με τα 13 γκολ σε 3 ματς τους το στερεί μια μικρή πλειοψηφία, μια χούφτα ανθρώπων που βάζουν λουκέτο στην έδρα του Παναθηναϊκού.

Δεν χωράει πολλές εξηγήσεις η ιστορία. Το πράγμα είναι όσο απλό ακούγεται. Όσοι είδαν το ματς με τον Ιωνικό από την τηλεόραση δεν μπορούσαν παρά να θαυμάσουν την ατμόσφαιρα που για ακόμα μια αγωνιστική είχε η Λεωφόρος. Αν εξαιρέσεις ορισμένα υβριστικά συνθήματα τα οποία έτσι κι αλλιώς περιλαμβάνονται στη γηπεδική κουλτούρα, όλα τα υπόλοιπα ήταν πανέμορφα. Ή φαίνονταν έτσι.

Όσο το ματς παιζόταν αλλά και μετά τη λήξη του δεν είχε γίνει το παραμικρό. Είχε βοηθήσει και η ομάδα σε αυτό. Τέσσερα γκολ πάλι, ωραίο ποδόσφαιρο, όλα κυλούσαν ρολόι. Το θέμα είναι, όμως, πως η ζημιά είχε γίνει από πριν. Αποδείχθηκε κατά την απολογία της ΠΑΕ ότι λίγο πριν την έναρξη του αγώνα με τους Νικαιώτες μια μικρή πλειοψηφία οπαδών, μια χούφτα ανθρώπων είχε κάνει όσα έπρεπε να κάνει για να στερήσει από τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του αυτά τα απογεύματα. Αυτοί οι λίγοι αλλά επικίνδυνοι, επιτέθηκαν και χτύπησαν έναν Αστυνομικό με αποτέλεσμα να καταδικάσουν την ομάδα σε αποκλεισμό της έδρας.

Μια κουβέντα είναι πώς 5 άνθρωποι μπορούν να προκαλέσουν μια τέτοια ζημιά. Και στην ομάδα αλλά και σε όσους θέλουν να την παρακολουθούν από κοντά. Μια άλλη πιο σημαντική κουβέντα είναι το στο καλό έχουν αυτοί που αποτελούν τις συγκεκριμένες μειοψηφίες στο κεφάλι τους. Και πώς στο διάολο νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν ό, τι τους κατεβάσει η κούτρα τους χωρίς να έχουν την παραμικρή ευθύνη αλλά και καμία συνέπεια.

Ξέρω ότι το να είσαι οπαδός δεν είναι απλή υπόθεση. Ξέρω πόσες θυσίες ενδεχομένως έχουν κάνει όσοι με συνέπεια ακολουθούν την ομάδα για να είναι κοντά στους παίκτες χρόνια τώρα. Όσες θυσίες και να έχεις κάνει ή να νομίζεις πως έχεις κάνει όμως δεν σου δίνουν το δικαίωμα να υποθηκεύεις το μέλλον της ομάδας που λατρεύεις.

Παρανοϊκό και αυτό… Πόσες κουβέντες έγιναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας για την ανάγκη να ανοίξουν τα γήπεδα – έστω με περιορισμούς – μπας και ξεκολλήσουμε λίγο από τη ζόρικη καθημερινότητά μας με ένα δίωρο μπαλίτσας. Δεν σου έχει λείψει, ρε μπαγάσα, εσένα αυτό; Σε εσένα αναφέρομαι που πας και βγάζεις όλα τα απωθημένα σου στο γήπεδο πληγώνοντας όχι μόνο τον αστυνομικό που έστειλες στο νοσοκομείο αλλά και την ίδια σου την ομάδα.

Είναι και θέμα εσωτερικό. Ούτε γνωρίζω ούτε θέλω να ξέρω ποιες είναι ενδεχομένως οι διαφορές που μπορεί να έχουν οπαδοί της ίδιας ομάδας μεταξύ τους. Αλήθεια είναι πως – για τον Παναθηναϊκό μιλώντας – υπήρξαν στο παρελθόν, υπάρχουν σήμερα και πιθανότατα θα υπάρχουν και στο μέλλον τέτοιες. Πέρα από κάθε διαφορά, όμως, υπάρχει το αδιαπραγμάτευτο που είναι η αγάπη για την ομάδα. Και η στενοχώρια και η ανάγκη για διαμαρτυρία εις βάρος αντιπάλων και όχι μόνο. Και όλα αυτά μπορούν να εκδηλωθούν μόνο από τις εξέδρες. Γιατί δεν κάνεις ό, τι περνά από το χέρι σου, λοιπόν, για να τις κρατήσεις ανοιχτές; Γιατί δεν αυτοπροστατεύεσαι; Γιατί δεν περιφρουρείς τον ιερό χώρο των εξεδρών που έχεις φάει τα νιάτα σου;

Από το γενικό περνάμε στο ειδικό. Ο Παναθηναϊκός την πάτησε. Ο Παναθηναϊκός πληγώθηκε ξανά από μια μερίδα δικών του ανθρώπων. Από μια χούφτα οπαδών που αποφάσισαν με τις πράξεις τους να κλείσουν το γήπεδο. Η ομάδα αλλά και όσοι θέλουν να την παρακολουθούν από κοντά πέφτουν θύματα μιας νοοτροπίας σχεδόν φασιστικής: εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Ούτε άλλαξε ποτέ αυτό ούτε πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει. Και το κείμενο αυτό δεν γράφεται για να κατηγορηθούν συλλήβδην τα παιδιά της εξέδρας. Αν χωρά μια κατηγορία σε αυτούς είναι η αδυναμία τους να περιφρουρήσουν τον χώρο τους.

Ούτε είναι απαραίτητο να γραφτεί έστω και μία λέξη για 5-10 ανεγκέφαλους που νομίζουν ότι δεν τους ακουμπάνε νόμοι και κανόνες. Το θέμα είναι να καταλάβουμε τι χάνει μια ομάδα με τις πράξεις αυτών, πόσο μπορεί να την επηρεάσει στην επίτευξη των στόχων της. Και στην τελική, πόσο διάολο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβεις ότι μόνο ένας εχθρός της ομάδας μπορεί να την αναγκάσει να παίζει χωρίς ένα όπλο σημαντικό διαθέσιμο.

Πέρασε πολύς καιρός από την εποχή που ο κόσμος ήταν όπλο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Τώρα που αρχίζει αυτό να γεμίζει ξανά κάποιοι το έστρεψαν εναντίον της ίδιας τους της ομάδας…