Και όμως, ο Ολυμπιακός στην Πόλη ήταν καλύτερος

Αρχίζουμε από τα βασικά. Η Μακάμπι είχε να νικήσει στην Ευρωλίγκα δύο μήνες και προερχόταν από οκτώ συνεχόμενες ήττες, που μετέτρεψαν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό σε «ζωής ή θανάτου». Πριν το τζάμπολ, βρισκόταν σε ρεκόρ 7-11 και για να διατηρήσει, αρχικά την υστεροφημία της και εν συνεχεία τις όποιες πιθανότητες έχει να προλάβει τα πλέι οφ, ήταν υποχρεωτικό να νικήσει. Το έκανε εμφατικά, αφήνοντας πίσω της την απραξία των δύο εβδομάδων λόγω των κρουσμάτων κορωνοϊού.

Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν σχεδόν στην ίδια κατάσταση που βρίσκονταν οι «ερυθρόλευκοι» πριν το τζάμπολ του προ δεκαημέρου αγώνα με την Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη. Παρόλα αυτά, κατάφεραν να παραμερίσουν την απραξία και να εκμεταλλευτούν όλα τα αδύναμα σημεία του Ολυμπιακού. Που οι περισσότεροι, με πρώτο τον ίδιο τον προπονητή του, υποστήριζαν πως δεν γίνεται να παίξει τόσο άσχημα όπως στην «Ulkersports Arena», όμως τα… κατάφερε. Ήταν χειρότερος, παρότι είχε πλέον προπονήσεις και αγώνα πρωταθλήματος στα πόδια του. Κανείς δεν αντιλέγει πως όταν μία ομάδα είναι σε εξαιρετική κατάσταση και μπαίνει «φρένο» για μη αγωνιστικούς λόγους, είναι λογικό να χάσει τον ρυθμό της.

Όμως το… ναυάγιο στο Τελ Αβίβ, δεν βρίσκει «πάτημα» μόνο στην απραξία. Διότι στο παρκέ εμφανίστηκαν ξανά τα σημάδια των περισσότερων εκτός έδρας αγώνων, που δείχνουν πως η φημισμένη άμυνα του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, μένει στην… Ελλάδα όταν αγωνίζεται εκτός έδρας. Το ότι κατάφεραν οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα να δεχθούν από μία μέτρια επιθετικά ομάδα περισσότερους πόντους απ’ ότι ο εκτός έδρας μέσος όρος τους (σ.σ. 81,4 πόντοι πριν το τζάμπολ), λέει πολλά για το τι έργο παίχτηκε στο Ισραήλ. Η κακή αγωνιστική συμπεριφορά, φάνηκε με το «καλησπέρα», όπου έγιναν πέντε λάθη σε ένα εξάλεπτο. Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία στην πικ εν ρολ άμυνα, έβαλαν για τα καλά σε ρυθμό νίκης την Μακάμπι.

Ο Ζίζιτς τελείωνε τις φάσεις με όποιον τρόπο ήθελε εκμεταλλευόμενος τα μις ματς και τα επιθετικά ριμπάουντ, με το 2ο φάουλ του Φαλ νωρίς να τον βγάζει εκτός ρυθμού. Για το… πάρτι του Κροάτη σέντερ που συνεχίστηκε σε όλο το παιχνίδι και βρήκε και συμπαραστάτη στον αναπληρωματικό του, Ρέινολντς, δεν ευθύνονται μόνο οι ψηλοί, αλλά η αναιμική περιφερειακή άμυνα, που επέτρεπε στα γκαρντ να τροφοδοτούν ανενόχλητα τους ψηλούς τους. Από την στιγμή που η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου τελείωσε το παιχνίδι με μόλις 4 λάθη, καταλαβαίνει κανείς πως η πίεση πάνω στην μπάλα ήταν ανύπαρκτη, και εφαλτήριο για όσα διαδραματίστηκαν. Για ένα ακόμα παιχνίδι η… μόνιμη ασθένεια της κακής χρήσης των φάουλ είχε κάνει στο μεταξύ την εμφάνισή της.

Το πρώτο ημίχρονο έληξε με -2, χωρίς καμία ουσιαστικά επιθετική συνεισφορά από τους Σλούκα, Βεζένκοφ και Ντόρσεϊ, γεγονός που άφηνε ελπίδες για κάτι καλύτερο. Οι εξαιρετικοί ΜακΚίσικ, Πρίντεζης και Παπανικολάου στο πρώτο μέρος έπρεπε να βρουν συμπαραστάτες και κυρίως να αλλάξει ο συσχετισμός ευστοχίας στα δίποντα. Η συγκεντρωμένη και πιο παθιασμένη αμυντικά Μακάμπι, είχε στην ανάπαυλα 70,6% και ο Ολυμπιακός 40… Μαζί με την αναλογία ασίστ/λαθών που ήταν 10-3 και 7-6 αντίστοιχα, συνέθεταν ένα σκηνικό που με τις κατάλληλες αλλαγές μπορούσε να ανατραπεί.

Αντ’ αυτού, ο Ολυμπιακός έκανε κάκιστο τρίτο δεκάλεπτο, δέχθηκε 26 πόντους και άρχισε να είναι δυσλειτουργικός και στην επίθεσή του, μη έχοντας ιδέες, λύσεις, ψυχραιμία και κάποιον από τους πρωτοκλασάτους σκόρερ του να εμφανίζονται. Η Μακάμπι βρήκε δεύτερο επιθετικό πόλο στον Έβανς, ο οποίος μαζί με τους εργατικούς Καλέιρο και Ντιμπαρτολομέο έκανε μεγάλη «ζημιά», σε καταστάσεις «ένας εναντίον ενός». Ο Γουίλμπεκιν έκανε ένα από τα πιο ώριμα παιχνίδια του με την φανέλα των ισραηλινών, και όταν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν χάσει εντελώς το… μυαλό τους, έβαλε το… κερασάκι στην τούρτα. Την ώρα που η Μακάμπι πήγαινε στο +11 και έχτιζε για τα καλά μομέντουμ, ο Σλούκας έμεινε ανεξήγητα πολύ στον πάγκο (μπήκε στο 27’) και ο πολύ καλός Πρίντεζης του δεύτερου δεκαλέπτου, μπήκε αδικαιολόγητα στα… χασομέρια.

Την ώρα μάλιστα που ο Βεζένκοφ πραγματοποιούσε μία κακή εμφάνιση για τα δεδομένα του. Όταν το 60-54 μετατρέπετε μέσα σε ένα πεντάλεπτο σε 72-57 σε τέτοιου τύπου παιχνίδι, δεν υπάρχει περιθώριο επιστροφής. Ειδικά όταν έχεις 15 ασίστ για ισάριθμα λάθη, χάνεις 23-10 σε πόντους από σφάλματα και 11-2 από έξτρα κατοχές επιθετικών ριμπάουντ, έχοντας μάλιστα δύο περισσότερα απ’ ότι ο αντίπαλος. Με 27,2% ευστοχία στα τρίποντα, η τελευταία… ελπίδα να «ανοίξει» λίγο η αντίπαλη άμυνα και να ανέβει η ψυχολογία χάθηκε οριστικά.

Το ρεκόρ πλέον έπεσε στο 12-7 και μία πολύ καλή ευκαιρία για ένα κομβικό «διπλό» καλού πλασαρίσματος χάθηκε. Με την εικόνα που παρουσιάζει όμως ο Ολυμπιακός μετά την περιπέτειά του, σε συνδυασμό με τον εκνευρισμό σε πάγκο και παρκέ που έκανε ξανά την εμφάνισή του, αυτό που πρέπει να σκέφτεται είναι να διασφαλίσει τον μεγάλο στόχο που είναι η πρόκριση. Ασφαλώς και δεν μετατράπηκε σε άσχημο πουλί ο… κύκνος του πρώτου γύρου, όμως αν μη τι άλλο η εμφάνιση στο Ισραήλ, προβληματίζει. Διότι οι υποχρεώσεις συνεχίζονται και, ειδικά ο Μάρτιος με οκτώ αγώνες Ευρωλίγκας και έντεκα συνολικά, έχει υψηλές απαιτήσεις.

Όσο πιο γρήγορα προπονητής και παίκτες βρουν ξανά τα πατήματά τους, τόσο πιο ομαλά θα γίνει η επάνοδος και η είσοδος στο μήνα που θα κρίνει τα πάντα για την ευρωπαϊκή πορεία. Η εικόνα πλήρους παράδοσης στο Τελ Αβίβ ήταν απαράδεκτη και δεν πρέπει να επαναληφθεί… Ευτυχώς, την επόμενη εβδομάδα, θα υπάρχει ένας σημαντικός σύμμαχος. Η θαλπωρή του άπαρτου φέτος κάστρου του ΣΕΦ…

Υ.Γ. Με δεδομένο ότι το πρόγραμμα είναι στην συνέχεια «βουνό», απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, είναι η ομάδα να παίρνει κάτι απ’ όλους τους παίκτες. Δεν περισσεύει κανείς και δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Χρειάζονται δώδεκα, ίσως και περισσότεροι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή.