Ήρθε σαν «Ζοτς», φεύγει σαν μύθος…

…Ή αλλιώς, «το τέλος μίας σχέσης». Μία ταινία που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1999, χρονιά ορόσημο για την καριέρα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, την ιστορία του Παναθηναϊκού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένα φιλμ, που παρακολουθήσαμε με προσμονή τότε, αλλά ακόμα και σήμερα λίγοι έχουν καταλάβει τι ήθελε να πει ο…ποιητής. Όπως κανείς δεν μπορεί να δεχθεί ότι ο Σέρβος τεχνικός θα πάψει να κοουτσάρει τους «πράσινους» μετά από 13 χρόνια. Πολύ περισσότερο, να καταλάβει το πώς και το γιατί…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά για τα αίτια του «διαζυγίου». Το φυσιολογικό στους καιρούς που διανύουμε «κούρεμα» του μπάτζετ, οι διαφωνίες που υπήρξαν με τον νέο, όπως όλα δείχνουν, διοικητικό ηγέτη της ΚΑΕ, Δημήτρη Γιαννακόπουλο σε θέματα δομής, η φθορά που επήλθε μετά από αυτή τη μυθική πορεία, είναι μερικές από τις αιτίες που ακούγονται. Μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και να απέχουν μίλια από την πραγματικότητα, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει «ανοίξει» τα χαρτιά της. Επέλεξαν τη λύση του «βελούδινου» διαζυγίου, όπως αρμόζει άλλωστε σε αυτές τις περιστάσεις και στις σχέσεις στοργής. Το να κατηγορήσει κάποιος τους αδελφούς Γιαννακόπουλους για την απώλεια ή να επιχειρηματολογήσει σε βάρος του Ομπράντοβιτς, θα είναι απλά ιεροσυλία. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι πρώτοι έκαναν λάθος χειρισμούς στις διαπραγματεύσεις ή ο Σέρβος τεχνικός δεν «ζύγισε» καλά τα δεδομένα.

Το…κοντέρ έγραψε πέντε ευρωπαϊκά, έντεκα πρωταθλήματα και επτά Κύπελλα Ελλάδας. Οι στιγμές μοναδικές και πιθανότατα αξεπέραστες για κάθε ευρωπαϊκό σύλλογο στον σύγχρονο αθλητισμό. Μεγάλες νίκες, κατακτήσεις, πανηγύρια. Δόξα, θαυμασμός, πολλές χαρές, ελάχιστες λύπες. Μία ζωή ολόκληρη. Μια γενιά που γαλουχήθηκε μπασκετικά βλέποντας τα κατορθώματα των ομάδων που Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, αλλά και της τεράστιας στήριξης που προσέφεραν στον Παναθηναϊκό οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι. Αυτό το κεφάλαιο μπορεί να έκλεισε την 12η Ιουνίου του 2012, αλλά έχω την εντύπωση ότι άπαντες θα το έχουμε ανοικτό στο μυαλό μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, διότι το κενό μοιάζει να είναι δυσαναπλήρωτο. Όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Η απώλεια τέτοιων ανθρώπων, ξεπερνά ακόμα και τα δύσκαμπτα και παλαιολιθικά οπαδικά όρια και λογικές.

Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, απολαμβάνει στην Ελλάδα την καθολική αναγνώριση απ’ όλους τους υγιώς σκεπτόμενους φίλους του αθλητισμού. Αλλά και από τους αρρώστους. Αυτό, ίσως να είναι μεγαλύτερο επίτευγμα και από τους είκοσιτρείς τίτλους του. Αγάπησε τη χώρα μας, δίδαξε σε πολλές περιπτώσεις συμπεριφορά με τις πράξεις και τα λεγόμενά του και έκανε χιλιάδες κόσμου να γεμίσουν τα γήπεδα. Η σχέση του με τον Παναθηναϊκό, πέρασε από πολλά κύματα, υπήρχε παρασκήνιο και διαφωνίες, όπως σε κάθε οικογένεια άλλωστε. Παλαιότερα, χρειάζονταν πέντε λεπτά για να συμφωνήσει για την παραμονή του και να κλείσει αυτόματα θέση στην επόμενη φιέστα, στο επόμενο βάθρο του νικητή. Να βάλει τον επόμενο στόχο. Αυτή τη φορά, το γυαλί φάνηκε πως είχε «ραγίσει» από καιρό. Και το «αντίο» είναι γεγονός.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει να μην μείνει στις αναμνήσεις και να προχωρήσει. Όσο και αν αυτό μοιάζει αρχικά αδύνατο. Με δώδεκα-δεκατρία εκατομμύρια Ευρώ μπάτζετ, μπορεί με κατάλληλες επιλογές να παραμείνει στον «αφρό» της Ευρώπης και να πρωταγωνιστήσει. Το παράδειγμα του Ολυμπιακού που τα κατάφερε με λιγότερα, καθοδηγούμενος από τον «δάσκαλο» του Ομπράντοβιτς και κύρια αιτία που ο τελευταίος μεσουράνησε στην Ελλάδα, Ντούσαν Ίβκοβιτς άλλωστε, είναι «ολόφρεσκο». Η μεγαλύτερη από τις δυσκολίες που προκύπτουν μετά από αυτή την εξέλιξη, θα είναι να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η μορφή του μεγάλου Ζέλικο. Της προσωπικότητας που όταν έμπαινε στο ΟΑΚΑ, δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα ηλεκτρισμού και αποθέωσης (κατάνυξης, παρά την υπερβολή), που δεν άφηνε ασυγκίνητους ακόμα και τους «εχθρούς» του. Ένα ταπεινό άρθρο δεν είναι αρκετό για να «χωρέσει» τα «ευχαριστώ» και τα «respect» όλων μας, στον άνθρωπο που ήρθε σαν «Ζοτς» και έφυγε ως μύθος…

Υ.Γ. Στην πορεία του ο Ομπράντοβιτς έκανε λάθη, όπως και ο κάθε εργαζόμενος που σέβεται το ψωμί που τρώει και δεν τεμπελιάζει. Φρονώ όμως ότι το πιο «φρέσκο», χωρίς να είναι αποκλειστικά δική του η ευθύνη, είναι ότι δεν προετοίμασε το έδαφος για τον διάδοχό του. «Έχασε» πολλούς Έλληνες παίκτες που θα αποτελούσαν την καλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον, κάτι που ίσως στοιχίσει στον Παναθηναϊκό. Στην περίπτωσή του όμως, η ζυγαριά, γέρνει όσο ποτέ άλλοτε εμφατικά υπέρ του…εργαζόμενου.

Υ.Γ.1: Αν ο Σαρλ ντε Γκολ είχε ζήσει την αυτοκρατορία του Ομπράντοβιτς, στοιχηματίζω ότι δύσκολα θα είχε ξεστομίσει την ιστορική φράση: «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους».

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις, στο nikosze2001@yahoo.com