Η μέρα της Μαρμότας

*Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να ζει τη μέρα της Μαρμότας. Σε κάθε αγωνιστική, το τελευταίο διάστημα, συμβαίνει ακριβώς η ίδια δυσάρεστη κατάσταση. Και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο. Με κακό παιχνίδι, με ανορθόδοξο ποδόσφαιρο, με εις βάρος του διαιτητικές αποφάσεις και στο τέλος με ελπίδα διότι ακόμα παραμένει στο κόλπο της Ευρώπης. Απίστευτο μα… Παναθηναϊκό.

*Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η ΑΕΚ βρισκόταν πίσω στο σκορ με 2-0 από τον ΠΑΟΚ (update: Εληξε 1-2). Αυτό σημαίνει ότι το «τριφύλλι», έπειτα από δική του απώλεια βαθμών, συνεχίζει να διεκδικεί τον στόχο για επιστροφή στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, αφού την επόμενη αγωνιστική υποδέχεται τους κιτρινόμαυρους και θέλουν νίκη για να βρεθούν από πάνω τους στην ισοβαθμία. Ξανά τα ίδια, λοιπόν, κι ας μην κατάφερε η ομάδα του Λάζλο Μπόλονι να μην πάρει αυτό που ήθελε στο ματς με τον Αστέρα.

*Αρχικά, δυο λόγια για τη διαιτησία του Γκορτσίλα. Έναν ρέφερι τον καταλαβαίνεις από τον τρόπο του. Από τις κινήσεις του και την ευκολία που σφυρίζει μια αμφισβητούμενη ή δύσκολη φάση. Δείτε ξανά πως δείχνει πέναλτι υπέρ του Αστέρα Τρίπολης, τη στιγμή που όλοι όσοι βλέπαμε το ματς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί. Κι αν, εν τέλει, αντιληφθήκαμε ότι δε συνέβη το παραμικρό, ο ίδιος το πήγε σε άλλο… level όταν έβγαλε άχρηστη την τεχνολογία και σε μια φάση που απ’ όσα ριπλέι κι αν δεις βλέπει ότι δεν υπάρχει παράβαση, ο ίδιος επέμεινε. Απ’ αυτή την απόφαση, ο Αστέρας σημείωσε το δεύτερό του τέρμα και έβαλε εξτρά πίεση στο τριφύλλι.

*Δεν είναι η πρώτη φορά στα φετινά πλει οφ για τον Παναθηναϊκό η εχθρική διαιτησία. Συνέβη με τον Άρη στο «Απόστολος Νικολαϊδης», συνέβη με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, συνέβη και με τον Αστέρα. Το ερώτημα είναι ένα: Γιατί τέτοια συμπεριφορά; Γιατί απανωτές αδικίες για μια ομάδα που έχει τα δικά της προβλήματα και αναγκάζεται να έχει να διαχειριστεί και το διαιτητικό κομμάτι και να ξανασυζητάμε γι αυτά; Πάμε στα αγωνιστικά…

*Μια από τα ίδια. Απέναντι σε έναν μέτριο Αστέρα Τρίπολης με πολλά κενά στην άμυνα (και όχι μόνο), ο Παναθηναϊκός βρήκε δυο γκολ και είχε άλλες τρεις ευκαιρίες. Μεγάλες. Πότε με τον Χουάνκαρ, πότε με τον Πούγγουρα. Και φυσικά με το δοκάρι του Σανκαρέ στο 90’. Υπό αυτή την έννοια, μια δόση ατυχίας την είχε η ομάδα του Λάζλο Μπόλονι. Πέραν τούτου, όμως, τίποτε παραπάνω. Σε ματς το οποίο «έκαιγε» και η νίκη ήταν υποχρεωτική, η ομάδα παρουσίασε τα ίδια… θέματα, είχε ξανά τις δικές τις γνωστές αγιάτρευτες πληγές.

*Σέντρες, σέντρες, σέντρες, ανούσια κυκλοφορία, ελάχιστη δημιουργία και φαντασία (κυρίως από ατομικές ενέργειες Χατζηγιοβάνη, Βιγιαφάνιες, Αλεξανδρόπουλου, Χουάνκαρ, Μακέντα πήγε κάτι να γίνει) και ένας προπονητής που με τις αλλαγές του χειρότερα τα έκανε. Αλήθεια, με ποια λογική βγήκε ο Μακέντα όταν αποφασίστηκε να μπει ο Καρλίτος; Πως γίνεται σε ένα παιχνίδι στο οποίο ψάχνεις με μανία γκολ, αντί να φορτώσεις την αντίπαλη άμυνα, να βάζεις επιθετικό αντί… επιθετικού; Η απάντηση είναι απλή και ονομάζεται «φοβικό ποδόσφαιρο». Όμως, μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αντιμετωπίζει έτσι τέτοια παιχνίδια. Όπως, επίσης, δεν μπορεί σε τέσσερα ματς με τον Αστέρα Τρίπολης να μην έχει ούτε μία νίκη σε τέσσερα ματς.

*Για τον κόουτς Μπόλονι τα έχουμε πει. Αυτός είναι, δεν αλλάζει. Αυτό το στιλ υπηρετεί. Συνεπώς, αυτό δε θα αλλάξει μέχρι το φινάλε. Ένα φινάλε πάει να έχει χαρακτήρα θρίλερ. Ακόμα και τώρα η ομάδα είναι ζωντανή. Ναι, δεν πείθει. Ναι, κουράζει με το ποδόσφαιρό της. Ναι, έχει πολλά αγωνιστικά προβλήματα και η… πλάτη βαραίνει με τις επιπλέον κακές διαιτησίες. Όλα αυτά τα βλέπουμε. Ωστόσο, το τριφύλλι οφείλει να παλέψει μέχρι το τέλος κι ό, τι βγει. Τα υπόλοιπα (για τη δημιουργία, δηλαδή, ενός καλύτερου και ανταγωνιστικού Παναθηναϊκού) θα τα πούμε όταν τελειώσει η σεζόν…