Για τον Βγενόπουλο του Παναθηναϊκού

Του Διονύση Δεσύλλα

Στο άκουσμα του ξαφνικού θανάτου του Ανδρέα Βγενόπουλου, τα ξημερώματα του Σαββάτου, το μυαλό γύρισε κάποια χρόνια πίσω. Στο 2008, αλλά και στην επόμενη τριετία, όταν ο "Βγενό" ασχολήθηκε με τον Παναθηναϊκό και αποτέλεσε, χωρίς καμία αμφιβολία, τον πιο ενδιαφέροντα παράγοντα στη σύγχρονη ιστορία του "τριφυλλιού". Εναν πανέξυπνο δικηγόρο, ο οποίος με συντονισμένες και επιθετικές κινήσεις, κατάφερε να κάνει δυναμικό μπάσιμο στην επιχειρηματική αγορά της Ελλάδας και να αποκτήσει εταιρείες όπως η MIG, το Υγεια, η vivartia, και η Attica Holdings. Κι έναν άνθρωπο, που κάποιοι Παναθηναϊκοί τον αποθέωναν και κάποιοι τον έβριζαν. Προσωπικότητα αμφιλεγόμενη και τύπος που δύσκολα ξεχνάς.

Οι προσκείμενοι στον Γιάννη Βαρδινογιάννη τον είχαν κατηγορήσει για "αλεξιπτωτιστή". Μόνο τέτοιος δεν ήταν. Διότι, πολύ απλά, υπήρξε αθλητής του Παναθηναϊκού, διετέλεσε υπεύθυνος στο Γραφείο Τύπου τον καιρό του "καπετάνιου" και οι παλαιότεροι από εμάς τον ήξεραν πολύ καλά σε ό, τι έχει να κάνει με τα του "τριφυλλιού". Οταν το 2007 είδε ότι το κλίμα στην ποδοσφαιρική ομάδα ήταν μίζερο, ο σύλλογος βρισκόταν στα πρόθυρα εμφυλίου και ο Τζίγκερ ήταν πιο ανεπιθύμητος από ποτέ, αποφάσισε να κάνει την κίνησή του (αρχικά μαζί με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία που θα αναλυθεί στο μέλλον), προκειμένου να ενώσει επιχειρηματίες και να δημιουργήσει μια πολυμετοχικότητα στον Παναθηναϊκό. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το όραμά του. Ποτέ δεν ήθελε να γίνει ο ένας και μοναδικός ιδιοκτήτης. Ονειρευόταν έναν Παναθηναϊκό δυνατό, με ανθρώπους ισχυρούς οικονομικά από πίσω, που θα άλλαζαν το επίπεδο της ομάδας μια και καλή.

Στην αρχή, τα κατάφερε. Εβαλε κόσμο στην ομάδα, στήριξε για την προεδρία μια επιλογή του Γιάννη Βαρδινογιάννη, τον Νικόλα Πατέρα, έγινε ο μέτοχος που έδωσε τα περισσότερα χρήματα για το όραμά του (25 εκατ. ευρώ +20 για την ονοματοδοσία του γηπέδου που δεν έγινε ποτέ) και είδε μια ομάδα να κατακτά νταμπλ, έπειτα από 6 στείρα χρόνια και να κάνει δυο σερί ευρωπαϊκές πορείες, έπειτα από μια 7ετία μακριά απ' αυτές.

Ακολούθησε ο γνωστός εμφύλιος, ο πόλεμος Βγενόπουλου - Βαρδινογιάννη και τα... φεύγω - έρχομαι του παρορμητικού και ανατρεπτικού mr. mig. Πολλοί τον κατηγόρησαν για ψεύτη που έδωσε υποσχέσεις. Κάποιοι τον έγραφαν καθημερινά απατεώνα και λαμόγιο, που είχε τον Παναθηναϊκό, ως όχημα. Λες και θα κέρδιζε κάτι απ' όλο αυτό! "Αηδίες", όπως συνήθιζε να λέει,συχνά - πυκνά ο ίδιος. Η αλήθεια είναι ότι υποσχέθηκε πράγματα τα οποία δεν έγιναν. Ισως γιατί τα άφησε στη μέση, βλέποντας ότι δεν μπορεί να τα βάλει, εν τέλει, με τον "Τζίγκερ", ίσως γιατί όπως μπήκε με παρόρμηση στην ομάδα, αποφάσισε να φύγει με τον ίδιο τρόπο (τη στιγμή που είχε στηθεί ένα απόλυτο θέατρο με τον Τσάκα και τους Αραβες, απ' αυτούς που τον αποκαλούσαν απατεώνα και "αλεξιπτωτιστή"), προκαλώντας απορίες, πως είναι δυνατόν να υπάρχει επιχειρηματίας που βάζει τόσα πολλά χρήματα σε μια ΠΑΕ και ξαφνικά αποφασίζει να φύγει.

Αυτός, ομως, ήταν ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Ενας άρρωστος Παναθηναϊκός, τον οποίο για να καταλάβεις έπρεπε να είσαι μόνιμα... μπερδεμένος. Δεν είχε κρυφή ατζέντα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόταν και σου παρουσίαζε τα πράγματα τη μια μέρα και την επομένη, ήταν ασυνήθιστος για ανθρώπους με τέτοια οικονομική δύναμη. Ισως ήταν υπερβολικά απλός, που σε καμία περίπτωση δεν θα περίμενες. Τύπος που χαιρόταν να τα βάζει με ισχυρές οικογένεις, όπως αυτή του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Για την ακρίβεια, διασκέδαζε στην ιδέα ότι γόνοι πλουσίων και άνθρωποι προερχόμενοι από τα τζάκια, ασχολούνται συνεχώς με αυτόν. "Δεν καταλαβαίνω Χριστό", ήταν μια από τις αγαπημένες του ατάκες, όταν τον... φούντωνες, λέγοντας του για τα ανοικτά μέτωπα που είχε με τον "Τζίγκερ". Στο τέλος, βέβαια, ηττήθηκε.

Ισως, υποσχέθηκε πολλά περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε. Ισως απογοητεύτηκε με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα τη δεύτερη χρονιά της πολυμετοχικότητας. Ισως, εν τέλει δεν είχε τον μηχανισμό που θα τον καθιέρωνε στον Παναθηναϊκό και θα τον θωράκιζε από τα όσα γίνονταν εκείνη την περίοδο από συγκεκριμένα κανάλια και μια εφημερίδα, η οποία καθημερινά λιθοβολούσε την πολυμετοχική προσπάθεια, αλλά δημοσίευε αθλια φωτομοντάζ του Τσάκα με τον Αλ Σαούντ και την πριγκίπισσα Νούρα.

Είτε τον λάτρευες, είτε τον σιχαινόσουν, θα συμφωνήσεις ότι ο Βγενόπουλος σε ό, τι έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό (δεν αναφερόμαστε στην υπόλοιπη επιχερηματική του δράση και τα πολλά μπλεξίματα με το τραπεζικό, αλλά και τη δικαιοσύνη), αποτέλεσε την πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Με καλά και κακά. Με... ίσια και στραβά. Εζησε μια ζωή γεμάτη εντάσεις και ανατροπές. Και όπως έφυγε ξαφνικά, τότε από τον Παναθηναϊκό, το ίδιο έκανε και σ' αυτό τον μάταιο κόσμο. Συλλυπητήρια στην οικογένειά του.